δυάδες

       Μεγαλουργούμε σε δυάδες και έτσι βυθιζόμαστε , ποτέ μονάχοι...  το 'χετε παρατηρήσει αυτό φαντάζομαι. Κι όταν απογειωνόμαστε, υπάρχει ένας λόγος, υπόλογος, με σάρκα και οστά, υπάρχει ένας άνθρωπος που βάζει πλάτη.  Δεν είν' κακό, κάθε άλλο, αρκεί να το έχουμε επίγνωση ότι γίνεται.
      Ζεύγη γινόμαστε στον έρωτα, ζεύγη στη συμφορά. Ένας φεύγει ένας συντρίβεται. Ένας επιζεί, ένας αγαλλιάται. Ένας λαθεύει, κι ένας πονά. Ένας γυρεύει, ένας να βρεθεί εκλιπαρεί. και ούτω καθ' εξής.
      Γι αυτό και η αγωνία μας δεν είναι διαχειρίσιμη. Πάντα θα εξαρτάται η λύτρωση από έναν άλλον. Μια ωραία Ελένη, έναν Ηρακλή, μια αυτόχειρα ποιήτρια ή έναν Νέρωνα ωραίον. Πάντα θα εξαρτάται η λύσις στην τραγωδία/κωμωδία μας από έναν από μηχανής, Θεό τάχα, θνητό συνήθως, σαν κομήτη.
      Μεγαλουργούμε σε δυάδες κι έτσι βυθιζόμαστε, ποτέ μονάχοι, πάντα με μια αγωνία να μη γίνει και χαθεί το ταίρι μας, το είδωλό μας, το άβατάρ μας, το χτικιό μας, αλλά μη χαθεί... Κουράστηκα να μας παρατηρώ να αγωνιούμε. Εσείς ; Δε θα 'πρεπε, νοήμοντα όντα, να μπορούμε μοναχοί ;
     Ζεύγη γινόμαστε στα μπουρίνιαμας, άλλοτε σύντροφοι κι άλλοτε μονομάχοι, αλλά ζεύγη. Και όταν ο μικρός μας πόλεμος τελειώσει, ζεύγη στην ανακωχή, ποτέ δεν πίνεις το κρασί σου έτσι, όπως όταν υπάρχει κάποιος να τσουγκρίσεις. Και αν δεν υπάρχει, τρελαινόμαστε, φεύγει η συγκρότησή μας όλη και χωρίζουμε στα δυό, σχιζόμαστε, βίαια, άχαρα, μοιραία, δυό εαυτούς αντίπαλους απέναντι καθίζουμε και βάζουμέ τους να γεννούν κομμάτια. Μας κοιτούν και λεν του σάλεψε αυτουνού. Είναι σχιζοφρενής, σα να λέμε, έχει δυό εαυτούς και οι δυό τους δε τα βρίσκουν.
    Πιο πολύ απ' όλα με πειράζει όταν βλέπω ανάρμοστες δυάδες μάταια να συντρίβονται. Δυάδες από εγωϊσμούς, δυάδες από μίση, δυάδες από ολόϊδιους ανθρώπους, δυάδες από ανάρμοστο συμφέρον, δυάδες από κίβδηλη ηθική, δυάδες από αστείον έρωτα και ηλίθιο πείσμα. Πόσο τυφλοί.
    Οι ψυχολόγοι λένε ότι ποτέ δε μπαίνεις ανάμεσα σε δυό που έχουν καυγά. Εκείνοι ξέρουν έτσι μοναχά να επιβιώνουν, καυγαδίζοντας. Τα παιδιά ζητούν ποτέ μην παρεμβαίνεις στο παιχνίδι τους όταν τα βλέπεις δυό. Οι λαοί, οι λαοί που ερίζουν, πάντα βλέπουν με μια σιχασιά τους μεσολαβητές. Τι είναι αυτή η μαγεία που συνδέει τα πάντα σε δυάδες ; Είναι η κατασκευή μας ; Η φύση μας ; Οι πόλοι οι μαγνητικοί και οι ενέργειες που μεταφέρονται εν αγνοία μας ; Τι είναι τούτη η μαγεία ;
   Μένω έκθαμβος. Όταν ένας παλμός με διαπερνάει και γνωρίζω ποιός τον στέλνει. Μένω έκθαμβος και κάμποσες φορές μου παίρνει χρόνο και ύλη απέραντη για να το κατανοήσω. Αλλά συμβαίνει.
    Και εγώ, όπως όλα γύρω μου, έτσι λειτουργώ. Σε δυάδες.