Τα παγκάκια που κρυώνουν

       Ξέσασα να χαράξω στο παγκάκι τα αρχικά μας. Κι άλλα πολλά ξέχασα τότε να κάνω, αλλά όχι τόσο βασικά. Τα αρχικά στο παγκάκι νόμιζα ότι είναι ανασφάλεια ενώ τώρα είμαι σίγουρος ότι είναι χαρά.

     Πονάς από χαρά. Πονάς από τους ήχους και τις μυρουδιές. Πονάς από τις στάλες της δροσιάς που σε ραντίζουν. Πονάς από την ησυχία και την απλότητα των πραγμάτων. Πονάς από τις μικρές σου ευχές που μεγαλώνουν. Ναι… Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει. Ναι ρε Μποφιλάκι μου.

       Στην αρχή περνάς δίπλα από τα πράγματα, μερικές φορές μάλιστα πάνω τους. Τα μόνα βλέμματα που μένουν, έτσι,  αποσβολωμένα με τη στάση σου, είναι τα τεράστια, είναι αλήθεια, βλέμματα των παιδιών. Δεν δίνεις πολύ σημασία. Η θωριά των παιδιών στα πράγματα είναι σαν των αγγέλων. Δύσκολο να πιστέψεις ότι είναι ρεαλιστική.

      Τα ίδια τα πράγματα, άλλωστε, φαντάζουν να μην ...συγκλονίζονται από την περπατησιά σου. Είναι όλα εκεί. Απλώς, δε συγκλονίζονται. Είναι το αποτύπωμά σου έτσι αποτιμημένο, ασήμαντο σαν είσαι μέσα σε πολλούς. Μια ελάχιστη ακόμη φθορά στις σκάλες του μετρό. Δεν είναι ίδια τη μεθυστική αναδιάταξη που προκαλείς βαδίζοντας πάνω από στοίβες μισοκοιμισμένων πλατανόφυλλων.  Χαρά που τρίζει παιχνιδιάρικα και πάλλεται κι ορμάει εντός.

     Να σε τραντάζει ολόκορμα η χαρά με όλα της τα ρίχτερ και να λογίζεσαι στενός για να χωρέσει στο κορμί σου, χωρίς ούτε ένα όμως ή γιατί, αυτό είναι γιορτή. Εγώ στο λέω ! Εγώ που μένω σιωπηλός. Μα τι να πω ; Ακόμα και αν ήμουνα καλός στα λόγια θα σιωπούσα.

    Μένω σιωπηλός. Αυτό είναι το πρώτο που θα πράξεις. Μένεις σιωπηλός. Είναι σα να σου λέει ο αγαπημένος σου: -Πες μου τώρα κάτι ! Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αποσβολωθείς γιατί ο αποσβολωμένος ο άνθρωπος πόσο πιο κοντά είναι στην μαγεία. Και ο αγαπημένος σου, αν είναι αγαπημένος σου, καταλαβαίνει τούτη τη σιωπή. Αν δεν καταλαβαίνει ας μένει !

    Και μετά γεμίζεις αναίδεια, εκείνο το είδος της αναίδειας που σου λείπει όταν βρίσκεσαι νωρίς σε σταυροδρόμια. Εκείνο το είδος της αναίδειας που αισθάνεται μια καμπύλη κάτω από  ένα χάρακα.

       Ένα κατακόκκινο μήλο πάνω σε ένα αδειανό λευκό τραπέζι. Μια πεταλούδα πάνω σε μια σιδερένια πόρτα.
      Ένα παγκάκι, ολόγιομο, που είναι εκεί και περιμένει. Αλοίμονο αν τα καταφέρουμε πάλι έτσι, να 'ναι τα Φθινόπωρα γεμάτα με παγκάκια που κρυώνουν.