Εγώ, ανέγγιχτος επιχείρησα να περάσω ανάμεσά σας. Να μην αλλοιωθώ. Μα δε παραμέρισε κανείς. Η ύλη σας χύθηκε απάνω μου σαν ζεστό μέλι . Και έγινε θρύψαλλα & ερεθίσματα τόσο πολλά ώσπου δεν ήξευρα τι να διαλέξω. Και έγινε κρασί και φως μαζί ώσπου δεν ήξευρα πόσο να πιώ. Και σα στυπόχαρτο, παρθένος, αφέθηκα στη μοίρα μου να ενσωματωθώ στην ομορφιά σας. Και σεις με γονιμοποιήσατε καθώς με δίψα, σας ψηλάφιζα, με όλες τις αισθήσεις μου παρούσες. Και ήτανε γιορτή.
Η μπλέ κρούστα μας
ξεφλουδίστηκε οριστικά και την αφήσαμε πίσω. Με κάψατε λίγο, δε λέω, σαν
ήλιοι απογευματινοί, ευπρόσδεκτα απρόκλητοι. Σας ερέθισα λίγο, το ξέρω,
σαν άμμος με αγέρα που χτυπά όπου βρεί. Δε κλείσατε τα μάτια. Βάλατε
μόνο τα χέρια μπροστά. Και καθώς κοιτούσατε με μισόκλειστα βλέφαρα τις
μορφές μου πιό εύκολο ήτανε να σας παρασύρω στην αυταπάτη της
αφθαρτότητας και να με παρασύρετε στην ουτοπία της νιότης .
Κοιτιόμαστε από παράθυρα ή στον καθρέφτη, δεν έχει διαφορά…Κοιταχτήκαμε αλλιώς . Είσασταν η πηγή του νερού μου. Μετασχηματίζομαι καθημερινά. Έμοιαζε τα σκέλια μου πως μπερδεύονται με τους μύες σας, οι μνήμες μου, πως πατούν στις πατρίδες που αφήσατε, οι πατημασιές μου πως ακουμπούν δεκάδες λουλούδια που φυτέψατε και συνεχίζω μαγεμένος να ακροβατώ. Θα πρασινίζω αυτό το χειμώνα με τις μνήμες σας.
Σκορπίσαμε. Δεν πειράζει, μωρέ... Τραγουδώ περσικούς θρύλους γρατζουνώντας μεξικάνικες χορδές και πάλι είναι το σύμπαν θαρρείς μικρό για τη συνισταμένη των ονείρων μας που κάπως τη νιώθω.
Δεν θέλω να περνάω πλέον ανέγγιχτος . Δε θέλω…Γιατί το 'μολογώ :
Εσάς, χάρηκα που σας γνώρισα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;