η στιγμή του "ρ"

       Το λαμπατέρ μου σκιάζει τη δεξιά σελίδα καθώς αφήνομαι στη νύχτα παριστάνοντας ότι διαβάζω. Στρίβω το βιβλίο για να φωτιστεί, όχι η θαμπή σελίδα, αλλά εκείνη, που μπαίνει στην κάμαρή μας. Ξεκουμπώνει δυό κουμπιά, όχι όλα, σπρώχνει το παντελόνι και κάθεται στην άκρη του σεντονιού. Απαλάσσεται και το πετάει απέναντι στην πολυθρόνα. Εισπνέει λαίμαργα τη νικηφόρα χαλαρότητα μιας μέρας που δύει. Τσεκάρει μέσα από τον καθρέφτη αν την παρακολουθώ. Είναι το παιχνίδι μας.  ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ.  

     Τρίβει το μέτωπο με την ανάστροφη και μετά τεντώνει ελαφρά τα ματάκια και τα φρυδάκια που λατρεύω, το πρόσωπό της μένει μέσα στις χούφτες της καθώς συλλογίζεται τι έμεινε πάλι στη μέση. Μετά σηκώνει με τα δυό χέρια το ιδρωμένο t-shirt της, παραμερίζοντας τον χείμαρρο από τα μαλλιά, που την όρκισα να μην τα κοντήνει. Είναι τρίχες μου λέει συχνά. Τώρα, αυτή την στιγμή της ημέρας, δεν είναι τρίχες, αλλά εκείνη δεν το συνειδητοποιεί. Πετάει το μπλουζάκι στην ίδια πλευρά της πολυθρόνας με το άδειο παντελόνι. ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ.

    Σηκώνεται και την ορέγομαι πάρα πολύ, πάρα πολύ, καθώς κινείται σαν γατί και χάνεται πίσω από την πόρτα του μπάνιου. Ακούγονται βρύσες να τρέχουν και μετά βρύσες να μην τρέχουν πιά. Μερικά από τα δευτερόλεπτα κυλάνε πιο αργά από τις προδιαγραφές τους. Εκείνη τότε βγαίνει σχεδόν τυλιγμένη σε μια τυχερή πετσέτα, όπως τη γέννησε η μανούλα της. ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ.

   Βαδίζει προς την γκαρνταρόμπα ξεμπερδεύοντας με τα ακροδάχτυλα τις πλεξούδες και τα κλαδάκια της και γίνεται η ιτιά μου. Διαλέγει ένα t-shirt για τη νύχτα. Καθώς σηκώνει τα χέρια και τα βυζάκια της προς τον ουρανό μας, το t-shirt μισογλυστράει στην προσωρινή του θέση. Ρίχνει μια ματιά στο συρτάρι για ένα κυλοτάκι. Πάντα διαλέγει ολόλευκο. ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ.

   ΕΚΕΙΝΗ Η ΜΑΤΙΑ που μου απευθύνει στιγμιαία, για να δει τα χείλη μου να ζωγραφίζουν τις λέξεις "ΜΗΝ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΠΟ" , εκείνη η ματιά, το ένα καρέ του φωτογράφου που κρύβεται πίσω από τους πόθους μου, εκείνη η μυσταγωγία που έχουμε κατακτήσει κόντρα σε όλες τις κακουχίες μας, είναι ολάκερο το βάθρο με τις εποποιϊες μου. ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ...

   Έχω να κάνω δυό κινήσεις. Αφήνω το βιβλίο μου ανάποδα ανοιχτό και κλείνω το λαμπατέρ γιατί εκείνη θα χρειαστεί να μου το ζητήσει. Πάντοτε μου ζητάει ένα σχεδόν απόλυτο σκοτάδι. Είναι μια παραχώρηση που την κάνω με πόνο. Επειδή την αγαπώ κι επειδή έχει σημασία τώρα να μην αισθάνεται εκτεθειμένη. Αφήνεται. Ξαπλώνει πρώτα με την πλάτη, σχηματίζοντας ένα σχήμα από καμπύλες που τις χαρτογράφησα εγκαίρως ώστε είναι σαν να τις φωτίζει προβολέας. Στρέφομαι και ταιριάζω την επιδερμίδα μου εκατοστό εκατοστό. Εκείνη παραμερίζει θεατρικά τα μαλλιά της για να επιτρέψει πρόσβαση στο λαιμό της. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΘΩ ΠΛΕΟΝ.

   Είμαι εκεί, ακριβώς εκεί που προσευχήθηκα να βρεθώ.