Ήτανε σκληρή καρδιά ο καπετάνιος, θαρρείς από πέτρα, και...
Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον συνειρμό . Όπου υπάρχει καρδιά ουδέποτε θα βρεις μια πέτρα. Αλλά εμένα με πειράζει άλλο. Η πέτρα, τώρα που ανεβαίνω κακοτράχαλα μονοπάτια για να βρω τη γαλήνη μου δεν μου φαίνεται, ούτε σκληρή, ούτε κυνική ούτε αμείλικτη σε σύγκριση με τον άνθρωπο. Βλέπω πέτρες όλων των φυλών και επιλογών, πέτρες έγχρωμες ή χλωμές , πέτρες παραδοσιακές ή λοάτκι, πέτρες τσιγγάνους ή ντόπιες, πέτρες τυχερές και άλλες πολύ άτυχες.
Όλες οι πέτρες είναι διατεθειμένες να λαξευτούν, είναι διατεθειμένες να επιτρέψουν ένα κλαράκι που μεγαλώνει τρυφερά να περάσει μέσα τους μόλις δείξει υποσχόμενο, πρόθυμες, χαρούμενες να επιτρέψουν στο νερό να τους αλλάξει σχήματα και κολλήματα επειδή κυλώντας τους σιγοτραγουδάει. Θέλω να πω...
...οι πέτρες ποτέ δεν έχουν τον εαυτό τους ως απόλυτη προτεραιότητα, την τελευτή τους ως τρόμο και τον τόπο που βρέθηκαν ως αποφασισμένο μνήμα. Οι πέτρες είναι πιο ελαστικές και πιο σεμνές από τους κατηγορηματικούς πατεράδες, συντρόφους, απογόνους ή καρδιακούς φίλους.
Είμαι σε τόπο γεμάτο πέτρες, άρα, νομίζω βρήκα τον τόπο μου. Και κάτω από κάποια βρίσκεται η τύχη μου, το νιώθω, γιατί οι πέτρες έχουν και μια ακόμη ιδιότητα. Σου επιτρέπουν να τις γυρίσεις και να δεις τι πρόκειται να συναντήσεις από κάτω, πριν τις πάρεις αγκαλιά και ενώσεις μια ευχή με τις τύχες της.
Υ.Γ. ...ο Πραξιτέλης με τι δούλευε, δε νομίζω να ήτανε καρδιοχειρουργός ή κανένας καζανόβας, ε ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;