Ἡ γειτόνισσα τὸ Ζερμπινιὼ ᾤκτειρε τὰς στερήσεις τῆς γραίας καὶ τῶν δύο ὀρφανῶν, ἀλλὰ μήπως ἦτο καὶ αὐτὴ εις καλυτέραν μοίραν ; 😏 [ σωστή χρήση του όρου οικτίρω από τον οποίο παράγεται ο όρος αυτοοικτιρμός ] ο οποίος θα μας χρειαστεί εδώ παρακάτω.
Το δικό μου Ζερμινιώ είναι η μνήμη και ζει στην αγύριστη κεφάλα μου, σε δυάρι με συγκάτοικο . Η μνήμη μου αναλαμβάνει, αντί να μου πληρώνει νοίκι, την ιδιοτελή επιμέλεια όλων των αφηγημάτων μου, επάνω στα οποία στηρίζω τις διορθώσεις και τις προτεραιότητές μου στη ζωή. Πρόκειται για μια πολύ έμπειρη πουτάνα ! Με το ανάλογο χαρτονόμισμα τσαλακωμένο στο σουτιέν της, με παρουσιάζει σε κάθε απολογισμό και καλύτερο άνθρωπο. Έτσι, είναι ευκολότερο να ολισθαίνω από την αφετηρία ότι εγώ καθόρισα όλες τις εξελίξεις που με αφορούσαν, στην στάση 2 ότι θα μπορούσα να σταθώ τυχερότερος κι από εκεί στο τραμ 13, με όλα τα τέλεια θύματα γαμημένης σειράς περιστάσεων. ( Είμαστε και μια χώρα όπου η θεωρία του θύματος θριαμβεύει ) . Καθώς ο συρμός ταξιδεύει κλέβοντας παραγωγικά χρόνια εγώ συζητώ με τους συν γκαντέμηδες και γρήγορα συμφωνούμε ποιούς μισούμε. Είναι μεγάλο ξαλάφρωμα.
Πάντοτε με τραβούσαν οι αντιήρωες στη λογοτεχνία. Θέλω να πω, αυτοί που δεν είχαν υπεράνθρωπες δυνάμεις και υπομονές, κι όμως, το τελικό τους αποτύπωμα κατέληγε μεγαλύτερό τους, όπως η σκιά μας θεριεύει καθώς ο ήλιος κατηφορίζει. Τη σκιά μας την "παρατηρούμε" συχνότερα , είναι εμπρός χαμηλά. Και κατά κανόνα στις μέρες μας εμείς περπατάμε με σκυμένο κεφάλι, όπως πρέπει να περπατά το θύμα. Το ύψος μας ωστόσο, παρόλο που υπάρχουν ενδείξεις και δυνατότητες αρνούμαστε να το καθορίσουμε με ακρίβεια. Είναι πιο επώδυνο κι από το να θυμόμαστε την ηλικία. ( Κωλοταυτότητες να καείτε στη πυρά ). Στη ζωή, έξω από τα βιβλία, δεν υπάρχουν αντιήρωες. Είναι οι μωρομάνες και μετά ο απλός λαός. Μόνον στη μωρομάνα μπορείς να παρατηρήσεις όλο εκείνο το υπερβατικό που καταλήγει να παράγει τσογλάνια.
Οι ανατολικοί στοχαστές προτείνουν όταν βρεθούμε σε μίζερη συνθήκη να την διαβάσουμε, να την αναλύσουμε ώστε να την αποφύγουμε στο μέλλον και να την βιώσουμε με επίγνωση ότι η μιζέριές της θα μας δώσουν σοφία. Πουθενά δεν λένε να γκρινιάζουμε σαν κακομαθημένοι. Ούτε να διαλέγουμε εχθρό. Παροτρύνουν ωστόσο να απευθύνουμε ευγενικά και καταληπτά τα αιτήματά μας όταν είμαστε ριγμένοι γιατί πιστεύουν ότι το συντρόφεμα προϋποθέτει δυό ανθρώπους που φροντίζουν συνεχώς το ταίρι τους.
Οι δάσκαλοι της ψυχανάλυσης και κατά συνέπεια οι επαρκείς ψυχαναλυτές αρνούνται να εισακούσουν παράπονά που αφορούν την ιδιοσυγκρασία άλλων γύρω από τον ασθενή καθώς, αυτά, επιμένουν ότι είναι έξω από τη δικαιοδοσία (authority) και τις δυνατότητές μας να την επιμεληθούμε ή να την κατακρίνουμε. Την ιδιοσυγκρασία άλλου εννοώ, την κατασκευή του. Πόσο μάλλον, υπερφίαλο αυτό, να την αλλάξουμε. Μας στρέφουν λοιπόν εντός μας. Μας δίνουν τα "εργαλεία" για να αναζητήσουμε καλύτερες προσωπικές επιλογές και να καθοδηγήσουμε την ενέργειά μας ώστε να αναλωθεί αύριο σε δράση και όχι σε επίκριση.
Πουθενά οι οδηγίες επιβίωσης δεν αναφέρουν ότι για τη μιζέρια μας τώρα ή στο μέλλον θα μας φταίει άλλος. Για ένα τραύμα, ναι, για μια κακοποίηση, ναι αλλά όχι για σήριαλ στο ρόλο του θύματος. Όλα όσα μας συμβαίνουν , επιτρέπουμε εμείς από ιδιοτέλεια να μας συμβαίνουν, προσδοκώντας τα αντίδωρα να σκάσουν μετρητοίς ή εαν δηλώνουμε "ανώτεροι" άνθρωποι επί πιστώσει. Η προσδοκίες ορίζονται ως η συνηθέστερη απειλή για κάθε σχέση ή συντρόφεμα καθώς είναι ακαθόριστοι πόθοι τους οποίους κτίζουμε χωρίς να εδράζονται σε αντικειμενικές βάσεις όπως συμβαίνει πάντα στην επιστήμη. Επιστήμη ασφαλώς δεν μπορεί να γίνει μια σχέση. Μπορεί απλά να βαδίζει με προσδοκίες που συνομολογούνται ρεαλιστικά.
Εδώ θα κάνω μια αποβίβαση στη στάση θρησκεία και ξανανεβαίνω στη ζωή... Οι θρησκεία είναι, πως να τω πω, εγκληματικά υπεύθυνη για την απόγνωση εκατομυρίων πλασμάτων τα οποία αναλίσκονται σε τραγικές υποχωρήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις προκειμένου να ανήκουν στην αγέλη των προβάτων τα οποία ο ποιμένας θα οδηγήσει σε τόπον χλοερόν, συνήθως με ραδίκια, αλλά και με άλλη πρασινάδα. Είναι πιο ειλικρινές προς τον εαυτό σου να μπεις σε κουλοχέρηδες παρά σε οποιοδήποτε ναό. Στο καζίνο θα θυσιάσεις μερικά φράγκα, στο ναό, θα ακρωτηριάσεις αρκετά από τα στοιχειώδη σου ένστικτα με τα οποία ο ύψιστος σε προίκισε για να είσαι υγιής και αποτελεσματικός και θα βγεις με ένα τόνο απίθανες βλακώδεις τύψεις/βαρίδια στη βαλίτσα. Γι αυτό κατά κανόνα ...αι αγέλαι των πιστών οικτίρουν τη χαρά .
Στη ζωή που ρέει και σε συναρπάζει , σε ξαφνιάζει, σε ρίχνει και σε ξανασηκώνει, δεν υπάρχει άλλος τρόπος συμμετοχής παρά ο ενσυνείδητος. Η χαρά και η ευτυχία είναι παρενθέσεις και είναι εγκληματικό να μην κοντοστέκεσαι να τις αναλώνεις. Η αγωνίες και οι δυστοπίες είναι το σκηνικό και είναι λάθος να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε λάθος παλκοσένικο. Όλοι παίζουμε στον ίδιο θίασο για το ίδιο χειροκρότημα . Αυτό που θα έλθει από το σώμα μας στο τέλος μιας μέρας που το φροντίσαμε σαν μητέρα το παιδί της.
Ένας εκ των κορυφαίων στοχαστών της ανθρωπότητας , εδώ, ο Freud σε μια από τις χαρακτηριστικές εσωτερικές του τρικυμίες ... Άπαξ και αποκτήσεις επίγνωση του "δώρου της διανόησης" αποδέχεσαι ότι είσαι αμετάκλητα καταδικασμένος σε απομόνωση στο κελί της απόγνωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;