το μόνο αληθινό μυστήριο

            Το μυστήριο του "τι ακριβώς είναι ένα ζευγάρι" είναι σχεδόν το μόνο αληθινό που μας απέμεινε κι όταν το εξυγνιάσουμε, δεν θα χρειαζόμαστε πλέον τη λογοτεχνία, ούτε καν τον ίδιο τον έρωτα  !   ( εδάφιο από μυθιστόρημα της Μαίηβις Γκάλλαντ ) 

          Πότε αρχίζει ; Πότε αρχίζει ο έρωτας σε συνειδητή μορφή από τους δυο εμπλεκόμενους ; Από ποιά στιγμή ξεκινά να πειράζει τη λογική τους ; Πότε οι δυό αύρες επιτρέπουν να αλλοιωθεί το τέλεια σφαιρικό τους σχήμα ; Το σήμα της audi είναι τρεις τέσσερις αύρες που το ανέχονται, αν με καταλαβαίνεις. Των ολυμπιακών αγώνων περισσότερες. Εγώ ρωτάω μονάχα για δυο αύρες που θα δώσουν μια προσωρινή άδεια συν-παραμονής.

         Πότε αρχίζει να καταλαβαίνει ο ανέμελος περαστικός ότι διασταυρώθηκε με δυο ερωτευμένους ; Μερικές φορές δεν το υποψιάζεται κανείς εκεί γύρω. Άλλες φορές η πρόζα τους, που δείχνει ...γελοία μαρτυράει την αγωνία τους ότι δε θα τα καταφέρουν, όχι αυτή τη φορά. 

        Όμως, πότε ξεκινάει ; Πότε αρχίζει να εκτυλίσσεται το αναπόφευκτο ; Και πότε αποκαλύπτει την ...διορία του ; Θέλω να πω, κρατάς επιτέλους στο χέρι το χωνάκι που ευχήθηκες, αρχίζει να στάζει στα δάχτυλα και δεν έχεις όλη την άνεση να το περιμένεις. Αν σε αγχώσει και το πετάξεις θα γλύφεις μετά τα δυό "λερωμένα" ακροδάχτυλα και ύστερα το πέρασμά του θα σβήσει από τους σιελογόννους σου και το νευρικό σου σύστημα εν γέννει με το που θα σημάνει την επόμενη ακέραια ώρα το εσωτερικό σου Βig Ben.

      Ξέρεις τι έχει ο έρωτας, ε ; Δεν παράγει τελεσίδικες απώλειες ή κέρδη. Όμως, όπως μερικά ακόμη αγαθά που δεν αποτιμώνται εύκολα σε νομίσματα, η καλή υγεία, ένα ασφαλές σπιτικό, μια γάτα στο χαλάκι σου, ο έρωτας δρα απροκάλυπτα πιο μέσα από το όριο της σχεδιασμένης σου συνειδητότητας. Ενεργοποιεί τις αισθήσεις σου όπως μια άρια αγαπημένης υψιφώνου. Δεν μπορείς για εκείνα τα είκοσι λεπτά να ακούς ταυτόχρονα από το βάθος τις ειδήσεις. Ενεργοποιεί και απαιτεί την προσήλωσή σου. Οι αποσπάσεις, οι λογοκριτικές σου εξάρσεις, οι μανιακές ενδοσκοπήσεις σου, παραμερίζονται βιαίως !

     Εαν σου έχει συμβεί, θυμήσου, είσαι ασφαλώς διατεθειμένος να υποστείς ένα κάποιο τίμημα και ένα κατ' εξαίρεση ρίσκο για να το ξαναβιώσεις. Εαν δεν σου έχει συμβεί, εξαρτάται από την αντιληπτική σου εγρήγορση. Ο εξυπνότερος στον πλανήτη ίσως το χλευάζει, ο σοφότερος ποτέ. 

    Ένας σοφός άνθρωπος από συναισθηματικής απόψεως, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχει συνειδητοποιήσει ότι εκείνα που ενεργοποιούν τις αισθήσεις είναι γενικώς στην πλευρά του μυαλού με τα ασπρόμαυρα. Είναι η φθορά, ένας φόβος, η αγωνία της διαβίωσης, η υπαρξιακή σου απόφαση που σκάει ένα πρωί εμπρός σου. Από την άλλη πλευρά, με τα έγχρωμα, είναι ο έρωτας και τίποτε άλλο. Τίποτε. 

     Η διαφορά που κάνει τη χαρά είναι ότι ο έρωτας προτείνει γενικώς να εγκαθιδρύσει μια παρένθεση, μια δυνατότητα για χαρά, ενώ η φθορά εγαθιστά μια συνθήκη. Η καρδιά σου δεν έχει σχήμα καρδιάς . Ο Julian Barns (στο μισό κεφάλαιο παρένθεση του βιβλίου του : η ζωή σε δέκα & μισό κεφάλαια ) , αποδομεί αυτή την εσφαλμένη εντύπωση. Γενικά το μυοκάρδιο είναι ένα στυγνό εργοστάσιο που μοιάζει περισσότερο με βιολογικό καθαρισμό, σωλήνες, βαλβίδες, φίλτρα και βρώμικη δουλειά ! Τα πρωτόκολλα λειτουργίας του δεν αλλάζουν με τις μπόρες και τις λιακάδες. Το μυαλό μας όμως ;

     Το μυαλό μας έχει σχήμα καρδιάς ! Το μυαλό μας κρατάει σταθερά το μισό του χώρο για τις χαρές και τις περιμένει φιλόξενα, ενόσω προσπαθεί στο υπόλοιπο συμμετρικό μισό του να βολέψει την ανισόρροπη αυτοκαταστροφική συλλογή μας από κυλιόμενες δυστυχίες. Γι αυτό και από εκεί ξεκινούν οι ρωγμές, οι δομικές βλάβες και τελικά μερικές φορές οι εντολές για τις κατεδαφίσεις. Μην αρνείσαι τις χαρές, λοιπόν.

     Στις 14 του Φλεβάρη , ( ασχολίαστη γελοιότητα ως επινόηση ) δεν γιορτάζει εν πάσει περιπτώσει η καρδιά. Χτυπάει με την ίδια συχνότητα που χτυπούσε στις 13 . Το μυαλό πειράζεται όμορφα. Και εκεί, στο μισό ημικάρδιο του μυαλού σου η αναμονή ζωντανεύει από μια άλλη επιλογή αναμνήσεων, καθώς η αγορά προσπαθεί να σπρώξει στο ταμείο όσο περισσότερα & μεγαλύτερα αρκουδάκια μπορέσει. 

    Δεν υπάρχει γιορτή της μητέρας και εξ ίσου σίγουρα μια τέτοια για τον έρωτα. Υπάρχει μονάχα προσωπικός εορτασμός. Δεν θα βρεις τίποτα συναρπαστικό στα 366 χαρτάκια που γυρίζεις κάθε πρωι με βουλιμία ή με αποχαύνωση , που να σου κυρήξει την έναρξη των πρώτων ερωτικών αγώνων. Ο τελευταίος ημεροδείκτης , εκείνος ο extra που είναι κατάλευκος, δεν είναι εκεί τυχαία. Σου γνέφει δυό λέξεις : ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και περιμένει να γράψεις από πάνω τους άλλες δύο : ΗΤΑΝ ΜΙΑ ...

   Ηταν μια καλή χρονιά ; Εαν ήταν ίσως πρέπει να αναζητήσεις τον έρωτα στις αναμνήσεις σου. Μπορείς βεβαίως να αναζητήσεις και τις επιβεβαιώσεις του ΕΓΩ σου. Γούστα είναι αυτά.