Είσαι να 'ούμε εκεί σε ένα παγκάκι ψεκασμένο από ψεκασμένους και δε "ψήνεσαι". Επειδή να 'ούμε δε διαβάζεται τίποτε. Και 'κείνο που υποτίθεται ότι γράψαν δεν είναι για το επίπεδό σου, αν με αντιλαβούσαι . Εσύ θέλεις το Α και το Βου να τα ξέρουν από την πρώτη τάξη και να πιάσεις τη κουβέντα από το Γου.
Μετά, να 'ούμε σηκώνεσαι, που δεν 'ναι απλό, αν το λες απλό δε ξέρεις, να αλλάξεις θέα. Και όπου και να πας τα ίδια, να 'ούμε. Άνευ σημασία και λόγου. Χιπςςς...
Περνάει ο άλλος και δε φτάνουν όλα, σε σκουντάει και δε λέει ένα μπαρντόν. Εντάξει. Άνευ σημασίας περιστατικόν, στατικόν. Ρολόϊ δεν έχεις, σουρουπώνει, πιο πολύ το αντιλαβού από τα πολλά σπόρια κάτω γιατί πρωί είναι σκουπισμένα στο κέντρο.
Μετά να 'ούμε χτυπάει το κινητό, το βγάζεις και δε χτυπάει γιατί ήτανε αλλουνού με ίδιο ρίγκ ..τόουν με το μπαρδόν, όλοι βάζουν Καζαντζίδη. Και που να το βάλεις πάλι στη τσέπη, το αφήνεις στο κάδο γιατί σε ποιόν να τηλεφωνήσεις που έχεις μούτρα να ζητήσεις εκδούλευσις ; Αντιλαμ..βού ;
Τώρα αυτή με καρφώνει γιατί ξέρει ότι ήμαν κάποτες λεβεντόπαιδο εγώ που με βλέπεις, δε με βλέπεις δηλαδής τώρα αλλά με φαντάζεσαι και η φαντασία σου θα φταίει. Την καρφώνω κι εγώ αλλά θολή ματιά μισή ψαριά.
Τσιγαράκι. _____________________________________________________ .
Με το συμπάθειο, εγώ θα μπώ εδώ στα δέντρα για κατούρημα, συνέχισε εσύ , έχει πράμα εδώ μέσα στο μαραφέτι σου, δε θα σου λείψω.
Ακόμα εδώ είσαι ; Μήπως είσαι ματάκιας ρε ; Όχι ; Καλά. Καλά μωρέέέ , με το συμπάθειον κι όλας. Εγώ δε θέλω να με βλέπουνε σε δυο περιπτώσεις : στο κατούρημα και στο ξετίναγμα.
Ξετιναγμένος φαίνεσαι και του λόγου σου πάντως, σα τη ψωλ του μπεκρή. Εργαζόμενος ; Γυναίκα ; Παιδιά ; Σκυλιά ; Δάνειο ; Τα καταλαβαίνω εγώ τα πράματα. Κάτσε άμα θες εδώ, εγώ φεύγω. Έχει , πως να το πω, αυτό το παγκάκι δεν είναι τυχαίο, με το συμπάθειο, το έχω ψάξει σε πλήρης νηφαλιότητα . Αυτό το παγκάκι μπορεί να το πεις .. να το πεις , ότι, ότιιιιι...
...συγκεντρώνει να 'ούμε τους συμβολισμούς της ...μετα...βατικής μας περιόδου, με κορυφαίο στοίχημα τον επαναπροσδιορισμό μας σε σχέση με τα (εκφυλισμένα από τη χλεύη) ενστικτώδη μας ήθη, την κοινοτική μας ενσυναίσθηση που στερεύει, την ευθύνη μας μέσα στο ευρύτερο καταρρέον οικοσύστημα, τους κώδικες επικοινωνίας με ετερόκλητους εντός του πλανήτη πολιτισμούς, όχι μακριά, εδώ δίπλα να 'ούμε, πες εσύ Τουρκία Αίγυπτο Συρία να 'χαμε να λέγαμε έχθρες. Αλλά και τις αντίροπες προτεραιότητες των ( ανθρώπινων) μαζών, προτεραιότητες διαμορφωμένες από τελείως αστάθμητες και καταιγιστικές ανατροπές των δεδομένων, βάσει των οποίων κάθε ον είναι προγραμματισμένο να σχεδιάζει τις αποφάσεις και, ενίοτε, τις δράσεις του εκτός αν είναι παρόλας, ..με τελικό αποτέλεσμα ένα σαθρό τελικά καθεστώς να καταφέρνει να 'ούμε να σε καθηλώνει σε ένα παγκάκι καλή ώρα, ακίνητο, ανήμπορο, ασταθή και ευάλωτο, πιο ανήμπορο, ασταθή και ευάλωτο από εκείνο το σαθρό σύστημα, με μόνη επιλογή να κοιτάζεις τις εξελίξεις αποχαυνωμένος.
Καταλαβαίνεις αδερφέ τι σε λέω, ε ;
Υ.Γ. Από το βιβλίο του Τσόκλη "Άντε τώρα να παραπονεθείς στο Θεό" ( Καστανιώτης )
Κ. Τσόκλης : [....] Βλέπω την σύγχρονη τέχνη σαν ένα σπαράσσον όν, που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει ένα πρόσωπο για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Και θεωρώ ότι αυτή η αναζήτηση είναι πιο ελκυστική από την αποκάλυψη μιας Μορφής που θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει τη στιγμή μας. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η αγωνία από τη λύτρωση. Εκτός κι αν η ίδια η προσπάθεια είναι τελικώς η Μορφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;