κάνε ένα δώρο στη Eurobank

Eκρηκτικά δέλεαρ από τις Ελληνικές Τράπεζες ...

Θα ήμουν καλύτερα ψυχολογικά αν άκουγα ότι μετά το Κυπριακό bail in τα ταμεία για την ασφάλιση των Νορβηγών αύξησαν κατά 15% τα αποθεματικά τους εκμεταλλευόμενα τις ευκαιρίες και την ρευστότητα που είχαν. Που θα σήμαινε ότι ένας λαός με συνετή οικ. διαχείρηση πέτυχε αναβάθμιση αποδοχών για τους απλούς πολίτες στη σύνταξη. 
Δυστυχώς, τα κέρδη από τις επιθέσεις στα ταμπλώ δεν διανέμονται στους αποταμιευτές αλλά εξανεμίζονται μέχρι να χορτάσουν με τα ποσοστά τους οι διαχειριστές και οι λύκοι...
Φέρτε μας τα λεφτά σας : Λέει η Eurobank... Σας χαρίζουμε 6 € μετρητά στα 1.000 €.
Αυτή είναι η επιβράβευση της αποταμίευσης στο σύγχρονο τραπεζικό σύστημα. Σας τα φυλάμε μη σας τα κλέψουνε και πολύ σας είναι !!!  Δε νομίζουμε να θέλετε και τόκους ; 
Το χρήμα έπειτα διοχετεύεται από τις τράπεζες που είναι εγκεκριμένες από τα αφεντικά σε τζόγο. 
Στα ταμπλώ κερδίζονται κάθε εφτά ημέρες ποσά μεγαλύτερα από το ετήσιο ΑΕΠ των ΗΠΑ.
Στα ίδια ταμπλώ εξαϋλώνονται σε λίγες ώρες τα αποθεματικά γεννεών για τις συντάξεις των πολιτών ολάκερων συντεταγμένων κρατών. Που μάλιστα είναι δυτικές αστικές οικονομίες...
Βλέπεις αρκεί μια επίθεση ολίγων εβδομάδων, των οίκων αξιολόγησης σε μια χώρα με άριστες προοπτικές ανάπτυξης σα την Τουρκία, για να την υποχρεώσει σε πτώχευση και  bail in. Εμείς ξέρουμε... Η Τουρκία όπου να 'ναι θα μάθει...  
Την ίδια στιγμή προωθούνται για τον κόσμο ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές απολαβές στα όρια της εξαθλίωσης και σε ηλικίες 67+. Οι μισοί δε θα ζήσουν ούτε δέκα χρόνια με τη σύνταξη.
Τέλος για τους μάχιμες ηλικίες το σύστημα με το όνομα "εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ" προωθεί την εξομοίωση των εργαζομένων προς τα κάτω αντί την επιβράβευση του παραγωγικού και εργατικού. Όσο για τις συνθήκες σταθερότητας/ασφάλi Να βγάλουμε τη χρονιά και βλέπουμε !!!
Και γίνεται επίκαιρο ολοένα και περισσότερο το παρακάτω απόσπασμα του στοχαστή μας Κορνήλιου Καστοριάδη : Γιατί να ανατροφοδοτήσουν οι μάζες ένα τέτοιο καθεστώς ;   
          απόσπασμα :
Αγγίζουμε έτσι εδώ έναν θεμελιώδη παράγοντα, γνωστό στους μεγάλους πολιτικούς στοχαστές του παρελθόντος και παντελώς άγνωστο στους σημερινούς δήθεν πολιτικούς φιλοσόφους, κακούς κοινωνιολόγους και άθλιους θεωρητικούς: τη στενή συνάφεια ανάμεσα σ’ ένα κοινωνικό καθεστώς και στον ανθρωπολογικό τύπο (ή το φάσμα τέτοιων τύπων) που είναι αναγκαίος για να λειτουργήσει αυτό το καθεστώς. Τους περισσότερους απ’ αυτούς τους ανθρωπολογικούς τύπους ο καπιταλισμός τους κληρονόμησε από τις προγενέστερους ιστορικές περιόδους: τον αδιάφθορο δικαστή, τον βεμπεριανό δημόσιο υπάλληλο, τον αφοσιωμένο στο καθήκον του εκπαιδευτικό, τον εργάτη για τον οποίον η δουλειά του ήταν, παρ’ όλες τις συνθήκες, πηγή περηφάνιας. Τέτοιου είδους πρόσωπα γίνονται αδιανόητα στη σύγχρονη εποχή: αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο θα αναπαράγονταν, ποιος θα τα αναπαρήγε, στο όνομα τίνος πράγματος θα λειτουργούσαν. Ακόμη και ο ανθρωπολογικός τύπος που αποτελεί δημιούργημα του ίδιου του καπιταλισμού, ο σουμπετερικός επιχειρηματίας –που συνδυάζει την τεχνική επινοητικότητα, την ικανότητα να συγκεντρώνει κεφάλαια, να οργανώνει μια επιχείρηση, να διερευνά, να διεισδύει, να δημιουργεί αγορές -, είναι υπό εξαφάνιση. Αντικαθίσταται από διευθυντικές γραφειοκρατίες και από κερδοσκόπους.

Κι εδώ πάλι, όλοι οι παράγοντες συγκλίνουν σε αυτό το αποτέλεσμα. Γιατί να πασχίζει κανείς να παραγάγει και να πουλήσει, τη στιγμή που μια σωστή κίνηση με τα επιτόκια στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ή αλλού μπορεί να αποφέρει μέσα σε μερικά λεπτά 500 εκατομμύρια δολάρια; Τα ποσά που διακυβεύονται στην κερδοσκοπία κάθε εβδομάδα είναι της τάξης του ετήσιου ΑΕΠ των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι η διοχέτευση των πιο «επιχειρηματικών» στοιχείων προς αυτού του τύπου τις δραστηριότητες, οι οποίες είναι εντελώς παρασιτικές, από τη σκοπιά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Αν αθροίσουμε όλους αυτούς τους παράγοντες και λάβουμε επιπλέον υπόψη την ανεπανόρθωτη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος που επιφέρει αναγκαστικά η καπιταλιστική «μεγέθυνση» (αναγκαίος όρος, η ίδια, της «κοινωνικής ειρήνης»), μπορούμε και οφείλουμε να αναρωτηθούμε για πόσον καιρό ακόμα θα μπορεί να λειτουργεί το σύστημα». (σελ. 123-124)Κ. Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας, μτφ Κ.Κουρεμένος, Υψιλον, 2000