θάλασσα, αρμύρα και ζεστό κουλούρι, μέρος ΙΙ

  Πιάνω από Δελφών. Εκεί στη γωνία με τα πλισέ βρακιά. Να θυμάμαι ποια ήμουνα. Κιλότες των 65 ευρώ. Που είναι σα να μη τις φοράς. Που χαϊδεύουν την επιδερμίδα και κολάζουν αγίους. Θα προτιμούσα να μην έχω κάνει διατριβή στο μετάξι. Τώρα οι φθηνές με σφίγγουνε σα μέγγενες. Πόσο δύσκολα κατεβαίνεις τα σκαλιά, διάολε.

    -Γειά σου Μαριάννα. 

- Γειά σου Λιζάκι.

    -Καλά ; Πότε γύρισες ; Σου πέρασε ;  

- Δε θα με αφήσει, είναι όλη η δεξιά πλευρά αλλά τη παλεύω. Μέχρι πού σήμερα ;

    -Μπότσαρη και Συνδίκα. Όλη τη βδομάδα. Εσύ ; 

- Ανοιξιάτικη Μαρτίου, το παλιό σου. Ρομάντζα.. Πάω και σα γόνδολα, με βλέπεις ;

    -Ντάξει είσαι ….Άντε, να προσέχεις .

- Μη με πατήσουνε ; Μπορεί και να με στρώσουν ! Τη ζημιά που θα τους κάνω σκέφτομαι, φτερό μασπιέ κολλάρο.

    -Άμα δεις τη Νατάσσα, έχω νέα να της πεις. Για τον έτσι. Ντάξει… να ‘χαμε να λέγαμε.

- Ποια είναι η Νατάσσα ; Η πριγκηπέσα με τα άσπρα ; Σιγά μη πιάσω κουβέντα.

    -Άντε, τράβα. 

     Περπατώ τη Δελφών για να βρεθώ από το σπίτι στο “γιαπί” μου. Είμαι στη σάρωση πεζόδρομων του Δήμου Θεσσαλονίκης. Πριν ήμουν ξεκρέμαστη. Ακόμα πιο πριν ήμουν στο γραφείο μου. Με το frame να παίζει φωτο από τριήμερα. Με το mouse στο κανελλί και τις κούπες μου I love NY, με χρωματιστούς συνδετήρες, με το κολατσό να μου το φέρνει ο Αγησίλαος με υπόκλιση. Οργάνωση εκθέσεων εξωτερικού και επιχειρηματικών αποστολών. Μαριάννα Οικονόμου. Το νύχι γαλλικό.

     - Καλημέρα σας κι εσάς.

     Συνεχίζουν και με χαιρετάνε, που σημαίνει, με διακρίνουν, που σημαίνει πως μόνο για το Θεό υπήρξα αόρατη, που σημαίνει ότι μπορώ να τραβήξω πάλι την προσοχή Tου, που σημαίνει κι απόψε αφού τρίψω με μανία το κορμί στο ντουζ, μη ξεχάσω να αναπέμψω την επίκληση και τη σπονδή. Τελειώνει η βότκα. Γίνεται σπονδή με νερό ; Να το γκουγκλάρω.

    - Καλημέρα.

      Νομίζω επίτηδες με χαιρετάνε. Βλέπουνε που δε θέλω πολλά πολλά και με χαιρετάνε για να με εκνευρίσουνε.

    - Καλημέρα σας. 

      Άντε και γαμή… είναι κι αυτές οι βιτρίνες, αυτή την ώρα, που δείχνουν το είδωλο μιας παρακατιανής σε όλο της το μεγαλείο, αδύνατον να αποφύγεις να κοιταχτείς. Να βλέπεις τον εαυτό σου, τον καινούργιο, να εντυπώνεται βαθειά μέσα σου, στις κόγχες σου και στη ψυχή σου, τόσο σχολαστικά, με τις ανταύγειες του κίτρινου τζάκετ και τη μαυρίλα των γαντιών κοντράστ, να μη μπορέσεις ποτές να το αφαιρέσεις, μια δεύτερη επιδερμίδα κάτω απ’ την επιδερμίδα, η Μαριάννα καθαρίστρια, μια αποτύπωση σε οθόνη που δε μπήκε ένα screen saver και δείχνει όλα τα frame της εκκίνησης ακόμη και σβηστή.

    - Προϊόντα πληροφορικής “infopack”.

     Screen savers για το μυαλό μου δεν υπάρχει; Τη βουή στο κεφάλι μου; Το ασταμάτητο όργωμα, τα σκουλήκια και τα μυρμήγκια μέσα στο κρανίο μου; Θέλω να τα διώχνω, ξαφνικά, να φεύγουν σε τρία, σε δύο σε ένα δεύτερο, να μη ξανάρχονται στην επιφάνεια αν δε κουνήσω το ποντίκι. Ίσως να μη χρειαζότανε η βότκα, σε μια τέτοια εξέλιξη πραγμάτων, ένα screen saver θα ήταν αρκετό.

    - Μπες, ηλίθιο πράμα, μπες… αυτές τις νάϋλον για τους κάδους επίτηδες τις δίνουν κολλημένες, να μας θυμίζουν ότι ήμασταν ανίκανες και έτσι θα πορευτούμε.

    - Καλημέρα, παραμιλάω, με συγχωρείτε … Έτσι λένε, αλλά ακόμα ψιχαλίζει…

      Τι εμμονή ο λαός με τον καιρό ; Αν όλα σου λυμένα τα ‘χεις, σε ενοχλεί η μουντίλα, για μερικούς ο ήλιος είναι πιο ζωογόνος από άλλους μερικούς. Για μένα ο ήλιος είναι υπενθύμιση, ας μην αρχίσω… screen saver Μαριάννα, τρία, δύο, ένα…

      - Κομμώσεις Άντα, κούρεμα χτένισμα 30. Θα το ρίξεις κι άλλοοοοοο…

      Θα τα κόψω. Θα τα κόψω αντρικό. Αφού μυρίζουν σκουπιδίλα,  όσο λιγότερα, τόσο καθαρότερα. Μ’ αρέσει που η Λίζα φτιάχνει και κοτσίδες. Θα τα κόψω και θα τα ζητήσω σε αλουμινόχαρτο…να τα βάλω στο wall of fame. Μαζί με το πτυχίο της Βιομηχανικής. Μαζί με τα Lower και τα κορνιζαρισμένα ενδεικτικά Γυμνασίου της μάνας μου. Ένα wall of fame που τελειώνει με ένα ζεύγος γάντια. Όχι γάμου, όχι του σκι, όχι του barbeque αλλά του Δήμου. Του Μπουτάρη. Intelligent wall of fame. Περάστε να θαυμάστε τη κυρά με τα προικιά της δυτικής κοινωνίας.

      -Τι θόρυβος, θεέ μου κι αυτές. Πρέπει να πάρω ωτοασπίδες.

      Μερικές φορές κατανοώ τους κυνηγούς. Οι κουρούνες δηλαδή, πέστε μου ένα λόγο καθαρό για να υπάρχουν. Άγαρμπα, φωνακλάδικα θηρία του ουρανού, με μια φωνή τραχτέρ που κλάνει, κι όλη τη μαυρίλα του ντουνιά στα μούτρα τους… Θα προτιμούσα να πετάνε πάνω μαύρες γάτες, δηλαδή, τι άλλο θα μας τύχει ;

     - Κυρ Απόστολε, τρέχα, άργησες….

      Στήσου καημένε στη σειρά, να δεις πόσα σου κόψανε, να δεις μια χώρα σε ουρές ηλικιωμένων σαν τις ουρές στη μεθαδόνη, σα τις ουρές στην Ειδομένη, σα τις ουρές για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, σα τις ουρές που πέταξαν οι σαύρες για να τρέξουν πιο μακριά, όταν κατάλαβαν τι αντικρύζουν. Στήσου στην ουρά και κάνε το σταυρό σου να δοξάσεις. Αφού σου είπε ο Μπάμπης χθες… Και πολλά μας δίνουνε. Το κεφάλι κάτω. Απόψε στις εννιά, να τον ακούσεις.

     - Ε… όχι ! 

      Όχι αυτή η μυρωδιά, ξανά, κάθε πρωί, κουλούρια αχνιστά. Διάολε, δε μπορώ να μη γυρίσω πίσω. Δηλαδή, ακόμα και οι κουρούνες σκούζουνε καλύτερα όταν μυρίζει κουλούρι Θεσσαλονίκης. Είναι και η αύρα, πότε έφτασα στη θάλασσα ; Η αύρα δε με εκνευρίζει… υπάρχει ένας συνδυασμός που δεν τα καταφέρνει  να εκνευρίσει τη Μαριάννα κυρίες και κύριοι, θάλασσα, αρμύρα και ζεστό κουλούρι.

    - 90 λεπτά, κρατήστε το ευρώ, μια χαρτοπετσέτα, ευχαριστώ.

     Μαριάννα screen saver. Τρία δύο, ένα, δαγκωνιά, κουλούρι ζεστό θερμαντικό στο στέρνο κι ακόμα παραμέσα. Αχ καλή μου θάλασσα, ρώτα με τις ρότες μου και θα σου πω… Αν αντέξω, ξέρω που θα βγω, απέναντι, που είναι ωραία, αν αντέξω.

    - Καλημέρα σου κυρά Τασία. Θέλεις δαγκωνιά ;  Κουράγιο. Θάλασσα αρμύρα και ζεστή καρδιά κυρά Τασία. Όλα θα γίνουν.

    Όλα θα γίνουν.