Η Νανά γέννησε με φυσιολογικό τοκετό χάρις στην εμμονή του γυναικολόγου κατά της καισαρικής. Το χοντρό αγοράκι έσκασε μύτη ανύποπτο και ρίχνοντας μια μπλαζέ ματιά στον κόσμο έριξε το πρώτο του κατούρημα πάνω στο προσωπικό. Η απαστράπτουσα κλινική ήταν το ιδανικό περιβάλλον για τις πρώτες ημέρες του μωρού. Δεν άρπαξε ουρολοίμωξη και δεν ξεχάστηκε στη θερμοκοιτίδα. Το ταμείο κάλυψε τα πάντα και το ζευγάρι αποχώρησε προς το πρώτο περιβάλλον του μικρού γεμάτο ευγνωμοσύνη για όλους.
Οι δυό παππούδες επ' ουδενί δεν επέμειναν να φορτώσουν στο μικρό τα ονόματα Κορνήλιος και Επαμεινώνδας και έτσι ο μικρός συνάντησε τους πρώτους φίλους του κάτω από το σεπτό Μάκιας.
Ο Μάκης δε γράφτηκε 4 χρονών σε μουσική προπαιδεία, ούτε 6 χρονών σε εντατικά Αγγλικών και τελικά δε πήρε Lower στα 12.
Το κορμάκι του αναπτύχθηκε μαζί με το μυαλουδάκι του όμορφα παίζοντας στα χώματα και παλεύοντας με κοπρόσκυλα μέχρι να κουραστεί και να γυρίσει μόνος του το σούρουπο σπίτι για να πλυθεί και να ξεραθεί στον ύπνο χωρίς να πλακωθεί στα σνακς.
Η Νανά από την πρώτη χρονιά άρχισε να ταλαιπωρείται από μια ζήλια γιατί ο Πασχάλης (ο άντρας της) αποσπάστηκε τελείως από τις φροντίδες του μωρού και παραμελούσε τα συζυγικά του καθήκοντα. Σταδιακά άρχισε να αποτραβιέται από το γάμο και βρήκε καταφύγιο σε γυναικεία club και περιστασιακούς γκο- μενίτσους. Φυσικά οι καυγάδες τους κρατήθηκαν μακριά από τα τρυφερά αυτάκια του Μάκια... τον έκλειναν στο μπάνιο.
Οι δυό γιατροί γονείς πρόσεξαν ιδιαίτερα τις κλίσεις που το μικρό ανέπτυξε και δεν έπεσαν στο κλισέ να προδιαγράψουν με λεπτές επεμβάσεις τις επιλογές του. Γρήγορα ο Μάκης επέλεξε μόνος του τον δρόμο του.Πέρασε αυτοβούλως στην Οδοντιατρική της πόλης που ζούσαν οι γονείς του.
Μετά από τρείς υπέροχες φοιτητικές εκδρομές της σχολής του σε βορειοευρωπαϊκές χώρες ο Michael δε γκάστρωσε ούτε μια Ολλανδέζα με αποτέλεσμα να γνωρίσει ανώδυνα και τρυφερά τις λειτουργίες του κορμιού του που θα χάραζαν ανεξίτηλλα όλο το συναισθηματικό του μέλλον. Αφού εντρύφησε στις ιδιαιτερότητες του απέναντι φύλλου, όμορφα, ρομαντικά απέσπασε την αποδοχή της βυζαρούς βοηθού ιατρείου του μπαμπά του και ο γάμος τους δεν συνδιάστηκε με μια λαμπρή βάπτιση.
Ο Michael ζούσε σε μια μονοκατοικία ανάμεσα σε δέντρα, στις παρυφές της υπέροχης παραθαλάσσιας πόλης του. Κατέβαινε σε 10 λεπτά με το τραμ στο ιατρείο του και διάβαζε ήρεμος κάθε πρωϊ στις εφημερίδες τις εξελίξεις μιας νέας ανερχόμενης ημι αστικής κουλτούρας διαβίωσης των Ευρωπαίων. Παθιάστηκε με τις δυνατότητες της πολιτικής και γρήγορα μπήκε μπροστάρης στην γειτονιά του οργανώνοντας τις 35 μονοκατοικίες γύρω του σε ένα μικρό οικογενειακό δίκτυο δράσεων. Επέλεξαν κοινό χώρο για τα μεγάλα ανακυκλώσιμα υλικά τους, αντάλασσαν συσκευές που δεν τους ήταν πιά χρήσιμες, παιδικά παιχνίδια όταν άλλαζαν ηλικίες τα μωρά τους, ψώνιζαν πολλά από τα πάγια είδη τους μαζί σαν ένας μικρός συνεταιρισμός και φρίντιζαν εναλλάξ για την εμφάνιση της γειτονιάς τους διαλέγοντας να κάνουν ο καθένας μια εβδομάδα του χρόνου την λεγόμενη υπηρεσία προσφοράς στην κοινότητα. Μέσα από αυτή τη συναδέλφωση όλες οι συνηθισμένες τριβές μεταξύ γειτόνων λύνονταν εν τη γεννέσει..
Ο Michael και η βυζαρού φώναζαν συχνά τους παππούδες για ένα απόγευμα γύρω από την ψησταριά και τους επέστρεφαν στο σπίτι με στοργή για να μην οδηγήσουν πιωμένοι. Μέσα απο το εκλεκτό κρασί και τα χαμογελαστά πρόσωπα εμπεδώθηκε σωστά μια υγειής σχέση πεθερικών και νέων όπου ο καθένας κρατούσε τα άσχημα νέα για τον εαυτό του και το σπίτι του και όλοι είχαν ένα καλό λόγο (χωρίς βαθύ νόημα) να προσθέσουν στις προπόσεις.
Στα 38 του ο Michael επέλεξε την θρησκεία που ταίριαζε στην ψυχή του και αφιέρωνε ένα τριήμερο κάθε έξι μήνες για να αποτραβιέται σε μιά ορεινή τοποθεσία και να ηρεμεί από τα πάντα διαβάζοντας και προσευχόμενος για την πορεία των ανθρώπων...
Μέχρι τα 55 του άλλαξε τρείς φορές επάγγελμα καθώς το απολύτως απλό και ασφαλές οικονομικό και ασφαλιστικό πλαίσιο που κάλυπτε τους επαγγελματίες του έδινε αυτή την ευελιξία.
Σήμερα ο Μιχάλης ζεί στην Μονεμβασιά ζωγραφίζοντας, γράφοντας και καλλιεργώντας βότανα, νόμιμα και λιγότερο νόμιμα για ιδιωτική κατανάλωση. Στο παραδοσιακό καφενείο του μαζεύονται αρκετοί ταλαντούχοι άνθρωποι της περιοχής με λυμένα τα ζωτικά τους θέματα και ασχολούνται με τον σχεδιασμό της αειφόρου ανάπτυξης της περιοχής τους προωθώντας με πλάνο νέους ανθρώπους και ικανούς στην τοπική αυτοδιοίκηση. Μέσα στην ψυχή του κυριαρχούν δυό πράγματα. Ηρεμία στην προσμονή των τελυταίων του χρόνων σε αυτή την γεμάτη ζωή και δικαίωση για την επιλογή του να μείνει και να αγωνιστεί πάνω στις αρχές και τα όνειρα που του παρέδωσαν οι προηγούμενοι Έλληνες.
Δεν είναι ένας υπέροχος τόπος για να ζεις, η πατρίδα μας ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;