Η ροζαλέα η μουριά, η κουτσομπόλα της πελοποννησιακής νύχτας των παιδικών μας καλοκαιριών, ήθελε να με ξαναδεί, να με προειδοποιήσει…. Θυμάμαι τώρα….
Οι ρίζες της σάλευαν στα σκοτεινά γυρεύοντας νερό να πιουν, οι φλούδα του κορμού της ξύνονταν και τρίβονταν να στείλει τους χυμούς στο τελευταίο φύλλο στην εσχατιά του ψηλότερου μικρού κλαδιού, τυφλά σκουλήκια αγωνίζονταν έρημα ολονυχτίς σιμά στις ρίζες, να αρπάξουν από την περίσσια ύλη το μεδούλι της, και αυτούς τους ήχους που βγάζαν μυρωδιά, μόνο εμείς, τα παιδιά, τα σκαρφαλωμένα στο δεντρόσπιτο της, τους αφουγκραζόμασταν, μπαίνοντας πρωταγωνιστές μικροί εμείς στην τεράστια σπηλιά του ονείρου, της Ιωνικής παραληρηματικής έκστασης του Ηλία Βενέζη στην Αιολική Γη του 1944, αλλά και στην Ψίχα εκείνων των Καλοκαιριών του δικού μας του Ισίδωρου Ζουργου του 2006. Η έκσταση της ησυχίας της ελληνικής γής, αυτή η προετοιμασία για τη συναυλία των τζιτζικιών, του ήπιου ανέμου, ήταν εκεί.
Η μουριά μας ήταν το κέντρο της γής. Στέλναμε χαιρετίσματα απο το γήπεδο κάτω από τη μουριά, από το σπίτι του συμπέθερου 200 μέτρα πριν από τη μουριά, και μας καταλάβαιναν όλοι αμέσως, δεν χρειάζονταν ονόματα και ταμπέλες , θα μπεις στον χωματόδρομο και το πρώτο σπίτι κάτω από τη μουριά είναι ο παππούς ο Κώστας…
Ο πρώτος μου εξάδελφος , ο πρωτότοκος από το σόϊ ολάκερο, ο Κωστάκης… δεν μπόρεσε να βγει απ την επιρροή της ποτέ… εκεί σχεδίασε τη ζωή του από το 1960, όταν το θρόισμα των φύλλων της πάνω απο το σκιερό μεσημεριανό ύπνο στο δεντρόσπιτό μας του γέμισε την ψυχή με αισιοδοξία και του πήρε τον πλεονασμό… εκεί πήγε να δείξει το πρώτο του πτυχίο Ιατρικής με άριστα, και θυμωμένη τον ρώτησε αν έμαθε το νόημα του κόσμου, σε αυτήν ξομολογήθηκε ότι ποτέ του δεν θα γίνει άνδρας, δεν θα παντρευτεί, δεν θα σπείρει, παρά μόνο θα ξεχυθεί να βοηθήσει όσο μπορεί τα χιλιάδες παιδιά τα άτυχα, τους σπόρους άλλων, και γράφτηκε στην θεολογία να πάει για ιεραπόστολος, εκεί της έδειξε το 2ο πτυχίο του με βιάση, και δεν ήξερε να απαντήσει ακόμα για το νόημα του κόσμου κι ας είχε εξαντλήσει όλες του κόσμου τις θεολογικές σπουδές, εκεί υποσχέθηκε να γίνει φυσικός, αστρονόμος, ότι χρειαζόταν για να πλησιάσει το νόημα ! και εκεί αποτραβήχτηκε απο τους εμβρόντητους συγγενείς του ο Κωστάκης, με τα τρία πτυχία του και το παλιό του πιάνο, να διδάσκει σε ένα ταπεινό τεχνικό γυμνάσιο και να συμμετέχει στην αυθεντική δωρική ζωή της Ζαχάρως της Ολυμπίας, αυτού του τόπου που τον ρούφηξε σαν μυστήρια ερωμένη ακαταμάχητη, κι έχτισε ένα δικό του καλύβι κάτω από τη μουριά , εκεί να μείνει για πάντα, γιατί όπου και να γύρισε της ταλαιπωρίας ζωή αντίκρισε, και σε αυτά τα λίγα που είχε εκεί ….το βρήκε το νόημα της ζωής αυτός ο μέγας κουλτουριάρης ξάδελφος….στο καφενεδάκι που όλοι θυμούνταν τον παππού τον Κώστα και ..ολοι θέλανε να τους διαβάσει κανά γράμμα από το παιδί από το Καναδά.
Αλλά η μουριά ήθελε όλα τα παιδιά να μας βλέπει, να μας επηρεάζει, να μας εκλογικεύει, και μεις κάναμε χρόνια να περάσουμε να μυρίσουμε να προσκυνήσουμε.
Κι έτσι, βγήκε στην τηλεόραση, η μοντέρνα πια μουριά, με …πολυκατοικίες απο πίσω, σαν σε φόντο της κόλασης του Δάντη και σαν σε μάνα τραγική σε πίνακα για την καταστροφή της Χίου και της μικρασιατικής καταστροφής, κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματά μας μιλώντας με το κόκκινο φόρεμα της φωτιάς, σε πανεθνικό δίκτυο σε ένα μύχιο διάγγελμα που όμοιό του δεν είχαμε φαντασθεί… να μας μιλήσει για το νόημα της ζωής την στιγμή που χάνεται… για τα σημαντικά και τα ασήμαντα… για την πραγματική τραγικότητα και την ανίερη μεμψιμοιρία μας… για το ανάστημά της… για το ανάστημά μας το πενιχρό και την αναβολή που πήρε η ανάσταση του ανθρώπου.
Τα τράβηξε τα βλέμματα η φωνακλού, τσιρίζοντας απαίσια για τελευταία φορά τον επιθανάτιο ρόγχο της, των παιδιών μας την επόμενη κατάρα…εδώ ας ζήσετε τώρα επίορκοι του μπετόν και του πάρκου κεραιών της κινητής τηλεφωνίας, εδώ με την τελευταία χωματερή, την πατρίδα σας…. Θερίστε,,,θερίστε μαλάκες ό,τι σπείρατε…
(Από τιη φωτιά στην Ηλεία πριν 2 χρόνια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;