Ψιχαλίζει, ήρθε πάλι

Ως πέρα μακριά, ως εκεί που πιάνει το μάτι γκρι χρώματα.
Το φθινόπωρο είναι εδώ…

Δεν μας φταίει σε τίποτε το φουκαριάρικο… μια χαρά είναι. Εμείς από παιδιά το συνδέσαμε με το πρώτο ζόρι, να ξυπνήσεις και να φας με το ζόρι, να συρθείς στο μπάνιο με το ζόρι, να σε χτενίσει άτσαλα η μάνα με το ζόρι, να σε φτιάξει όπως πρέπει με το ζόρι ώσπου να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και να ξεχυθείς στην αγκαλιά των συμμαθητών και στις απέραντες σκανταλιές ,στη Hakuna Matata του σκολειού των πρώιμων χρόνων μας.

Από τότε το Φθινόπωρο συμβολίζει την επιστροφή στο υποχρεωτικό. Kai εμείς δε σταματάμε ποτέ να υπηρετούμε αυτά που στοχοθετήσαμε στα πρώιμα χρόνια της ωριμότητάς μας. Έτσι άδικα , το έχουμε βάλει απέναντι. Χειμώνα και καλοκαίρι, στην άδεια και στη δουλειά, ακόμα και κατά τις απρόοπτες αποδράσεις μας κουβαλάμε τα στοιχήματά μας στοιβαγμένα στο χωλομένο το μυαλό μας διαρκώς. Πρωτοχρονιά με τη σαμπάνια ή το κόκκινο κρασί στο χέρι στοιχειώνουμε τις ανεπάρκειές μας ανεβάζοντας τον πήχη. Ανάσταση, με το πιρούνι πάνω από το ψητό κακοκαρδίζουμε το Θεό ζητώντας μάταιη συγχώρεση για τις προδοσίες προς τις αξίες μας(τους). Αύγουστο κάτω από τη πανσέληνο και υποσχόμαστε να φύγουμε κι όχι να διορθώσουμε. Απρίλη, με τα ρουθούνια ξεχειλισμένα γύρη και πάλι περιμένουμε στην ουρά για να βγάλουμε δάνειο.
Ελάτε τώρα. Δε μας φταίει το Φθινόπωρο. Ελάτε να το αγαπήσουμε φέτος. Ελάτε να το συνδέσουμε με την διάθεση για συναντήσεις αγαπημένων προσώπων. Ελάτε να το κολλήσουμε στη αγάπη που κρύβουμε για μερικές από τις ρουτίνες μας. Να βάλουμε στις ανίες μας λίγο φαρδύτερα ρούχα και να κρύψουμε τα παχάκια τους. Ελάτε να συγχωρήσουμε στον εαυτό μας μερικά αργοπορημένα ξυπνήματα κι ας βουλιάξει η χώρα. Ας κοντοσταθούμε να μυρίσουμε τις βροχές στο χώμα. Ελάτε να φωτογραφήσουμε θάμνους ! Ξέρετε… είναι στα καλύτερά τους με τα πρωτοβρόχια. Απόψε θα βάλουμε παλιά παπούτσια και θα βγούμε να βρούμε λακκούβες με νερό… Πλατς , πλατς, πλάτσα θα ‘χει…
Ξέρω, ξέρω καλοί μου… Κι εγώ μισώ να μαζεύω τα καλοκαιρινά. Τα καλοκαιρινά πάντα έξω θέλω να’ναι…
Σήμερα θα κάνω μια ανατροπή. Θα διαλέξω μερικά από τα καλοκαιρινά μου και θα τα αφήσω έξω για όλο το χειμώνα. Θα τα ταιριάξω σα να’ναι να τα βάλω αύριο, πρωί πρωί ! Και θα κάτσω απέναντι να τους δώσω υποσχέσεις. Να τους ρίχνω μια ματιά καθώς ξυπνάω, κάθε πρωί. Δίπλα στο καθρέφτη του μπάνιου θα τα κρεμάσω. Τα δημιουργικά μου πείσματα, τα παιδιάστικα παραπονάκια μου, το μίσος μου για την ήττα, την αφοσίωσή μου στη ζαβολιά, την αγάπη μου για τις ατέλειές μου και την ανάγκη μου για συγγνώμες. Ας έχω και μια κρεμάστρα με όλα τα έντονα χρώματα εκεί, κίτρινα, φωσφοριζέ πράσινα, καρπουζί και εκκωφαντικά μπλέ αχταρμά. Γιορτή.
Ως εκεί που πάει το μάτι γκρι χρώματα… Ως εκεί που πάει η ψυχή γιορτή.
Μ’ αρέσει το Φθινόπωρο. Μ’ αρέσει που θα σε δω με τις μουτράκλες μέχρι κάτω το πρωϊ να ψοφάς μέσα σου για το τσακ, το απρόσμενο, το μικρό που θα σε κάνει να σκάσεις στα γέλια.
Μ’ αρέσει που το βράδυ θα μεγεθύνεις τις νίκες σου σαν να επιτεύχθηκαν επί ανώτερων αντιπάλων. Μ’ αρέσει η φάτσα σου που λέει μη μου μιλάτε. Είσαι πρόσκληση για πείραγμα. Κι εγώ ο αγαπημένος σου προβοκάτορας συναγωνιστής και φίλος, θα σου αλλάζω τη διάθεση με μια τεράστια ικανοποίηση.
Τι νόημα έχει να πλέεις ανάμεσα σε ευχαριστημένα ψάρια; Η ανατροπή δικαιώνει την ελπίδα. Η μοναξιά κάνει την συνάντηση να θριαμβεύσει. Το πέσιμο κάνει γλυκιά τη στιγμή που θα ξανασηκωθείς. Η συννεφιά φέρνει στο προσκήνιο τη μαγεία του ήλιου. Και όλα χορεύουν σε μια υπέροχη οπερέτα που κάνει τον ηθοποιό, εσένα κι εμένα, να λατρεύει αυτό το γαμημένο σανίδι.
Καλημέρα, ψυχές υπέροχες. Ήρθε το Φθινόπωρο. Πάνω στην ώρα που μας την είχε δώσει στα νεύρα η ζέστη. Βάλτε καφέ.
Αρχίζει…