Όταν έκλασε ο Νίτσε

Μετά τον οδοντίατρο ο γαστρεντερολόγος του φάνηκε piece of cake. Ντάξει μπορεί να του ζήτησε να σκύψει κάποια στιγμή και να χαλαρώσει φορώντας ένα ανησυχητικό γάντι αλλά ο ανθρωπάκος τα είπε όλα χωρίς ..θα δούμε πως θα πάμε και ξαναέλα κλπ… Δεν υπάρχει στο γαστρικό σου και στο …αποχετευτικό σου κάτι που να είναι ασυνήθιστο για την ηλικία σου. Είσαι νευρικός τελευταία ως φαίνεται και όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο στομάχι σου είναι αποτέλεσμα όσων συμβαίνουν μέσα στο κεφάλι σου. Θα έβαζα στοίχημα ότι δεν έχεις ούτε σκέψη να πιάσεις μια Ρω 26… γκομενίτσα, ε μικρέ ; Του καθήκοντος κι εσύ ε; Θα στρώσεις…

Ο Ιεροκλής κοκκίνησε ολόκληρος από το κακό του ή από ντροπή, και αφού ανέβασε τα πανταλόνια του μάζεψε την οργή του και πλήρωσε τον ξερόλα. Σαν τους Αλβανούς έχουν γίνει σκέφτηκε. Και βάφω και φώτα ξέρω και σκεπή διορθώσει αφεντικό. Κοίταξε την απόδειξη με καχυποψία, του φάνηκε νόμιμη, πήρε το ασανσέρ και κατέβηκε πάλι στις σκέψεις του.

Ήταν καιρός που τις Τετάρτες αντί για το στέκι του για το Champions Leage επισκεπτόταν διάφορες ειδικότητες γιατρών για να βγάλει μια άκρη για τα συμπτώματά του. Κοίταξε την ατζέντα του, την άλλη Τετάρτη ψυχίατρος, σήμερα προετοιμασία για τα λογότυπα και το meeting της Πέμπτης και το βράδυ δείπνο με την Αγλαϊα, γεννέθλια της μικρής αύριο.

Πέρασε μια βδομάδα βασανιστική, ακόμη μια, και με βαριά βήματα, πιο βαριά από ότι είχε προβλέψει πλησίασε την πόρτα του dr de mourlon στον 7ο όροφο μιας κεντρικής σινιέ οικοδομής γραφείων της πόλης. Η ταμπέλλα του πρέπει να κόστισε περισσότερο από το γραφείο μου, σκέφτηκε και χτύπησε το κουδούνι. Για λίγα λεπτά φλερτάρισε με την ιδέα να την κάνει γιατί είχε και την εντύπωση ότι τον κοιτούσαν από το ματάκι τουλάχιστον 3 διαμερισμάτων του ορόφου. Άντεξε, μπήκε, μελέτησε τις φωτογραφίες του γιατρού με διάφορες στάσεις εμπρός από πανιά που φούσκωνε ο άνεμος, ξεφύλλισε νευρικά δύο τρεις ναυτικές επιθεωρήσεις και ένα κατάλογο yacht 2000 καβαλήστε το όνειρο, μύρισε ένα μετάλλιο που κρεμόταν δίπλα στην βιβλιοθήκη και του φάνηκε σικέ, και ετοιμαζόταν να το γυρίσει ανάποδα όταν ακούστηκε το ηχειάκι και του έκοψε τα ήπατα. ΠΕΡΑΣΤΕ !

O λιμοκοντόρος με τι φιλικό αλλά κάπως μακάβριο ύφος ήταν όρθιος πίσω από την πόρτα και του έτεινε το χέρι για μια αποστειρωμένη χειραψία, πριν του δείξει μια πολυθρόνα με ένα κομψό νεύμα. ΚΑΘΙΣΤΕ !

Αυτός στρογγυλοκάθισε στην τεράστια διευθυντική του πολυθρόνα και αφού τον μέτρησε με τα μάτια πάνω κάτω, απέναντι, στο χαμηλότερο κάθισμα, να φαίνεται ποιος είναι ανώτερος, πάτησε με ύφος πεπειραμένου σκακιστή το κουμπάκι στο χρονόμετρο της συνεδρίας. Τσικ τσικ τσικ τσικ.. ακουγόταν τόσο δυνατά που δε χρειαζόταν να μιλήσει κανένας . Για λίγα δευτερόλεπτα ο Ιεροκλής παρατήρησε τον γιατρό…
Είχε εξαιρετικά μυτερό πηγούνι, αστεία μικρά πεταχτά αυτιά και εμπρός από όλα εκείνα τα καδραρισμένα σε μαόνι πτυχία τα οποία δεν μπορούσε να ελέγξει αλλά ήταν βέβαιος ότι θα κόστισαν αρκετά οικόπεδα στον τάχα δύστυχο Χαλκιδικιώτη μπαμπά του, του έμοιασε στιγμιαία με τη μορφή του Νίτσε. Δεν ήθελε να μιλήσει σ’ αυτόν τον καραγκιόζη, αλλά κατευθείαν στον ίδιο τον Νίτσε. Έτσι αισθανόταν και με τις εξομολογήσεις. Ο παπάς του φαινόταν τόσο λίγος για να εκπροσωπεί τον «τα πάντα Βλέπει πρόσεχε» αλλά όσες φορές τα είχε πει με το ίδιο το Αφεντικό κοιτώντας ψηλά δεν είχε αποσπάσει ούτε ένα fuckin χαμόγελο συμπάθειας. Και αυτός εδώ ο καραγκιόζης στη ψηλή πολυθρόνα είχε ένα τέλειο χαμόγελο συμπάθειας. Σαν εκείνο το μπλαζέ υφάκι που παίρνει το τρομερό πουλί, ο roadrunner καθώς ξανά & ξανά παρακολουθεί το κογιότ να ετοιμάζει το στρόγγυλο βράχο που θα πέσει την κατάλληλη στιγμή από το γκρεμό στη χαράδρα για να το συνθλίψει….

- Λοιπόν ; έκανε ο πτυχιούχος παίρνοντας στα χέρια του την κατάσταση καθώς και μια παλιά καφέ πίπα χωρίς καπνό.
- Λοιπόν…. δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω αλλά …νομίζω ότι σύντομα κάτι θα πάθω, σοβαρό εννοώ, λοιπόν…με τρομάζουν ή καλύτερα με τρομοκρατούν πράγματα που ήταν αστεία για μένα.
Με τρομάζουν οι κλειστοί αυτοκινητόδρομοι όπου όταν μποτιλιαριστείς δεν έχεις την επιλογή να μετανιώσεις, να στρίψεις και να γυρίσεις πίσω.
Καταπιέζομαι σε τεράστια mal υπερμάρκετ κλπ όπου η πορεία των πεζών είναι οριοθετημένη και για να βγεις πρέπει να διασχίσεις όλα τα stand.
Πανικοβάλλομαι στον ήχο των ασθενοφόρων και φυσικά αν συναντήσω περιστατικό σε εξέλιξη, τροχαίο ή τραγικό περιστατικό πρώτων βοηθειών μου είναι αδύνατον να συμβάλλω και μουδιάζω ολόκληρος.
Μερικές φορές αισθάνομαι άσχημα και στον κινηματογράφο και θέλω να βγω για πέντε λεπτά να πάρω αέρα.
Αισθάνομαι μια κλιμακούμενη δυσφορία όταν το κορμί μου συμμετέχει σε φιλικές συγκεντρώσεις ανούσιες και αναγκάζομαι να συναναστραφώ τον τύπο ανθρώπων που θεωρώ περιττούς στην ανθρωπότητα.
Και τώρα τελευταία έχω λιγοθυμιές καθώς περπατάω προς τις δυο τράπεζες από τις οποίες έχω πάρει το στεγαστικό μου δάνειο και το κεφάλαιο κίνησης για το μαγαζάκι μου.
Ψάχνω να βρω τι μου φταίει, αν τα προκαλώ εγώ, από την άλλη ρε παιδί μου είμαι μια χαρά πετυχημένος κατά τα λεγόμενα των γύρω μου…
Ο Ιεροκλής είχε πάρει φόρα. Είχε μια αφελή βεβαιότητα ότι όλα αυτά θα ακουστούν αρκετά δραματικά στον γιό του Χαλκιδικιώτη αλλά αυτός έκανε μόνο κάτι ήχους …α χα, χμμμμ, οκ, και για να πούμε του …στραβού το δίκιο μάλλον πρέπει να τα είχε ακούσει ξανά την ίδια μέρα κανά τρεις τέσσερις φορές. Ωστόσο έκανε τον κόπο να θορυβηθεί και να αλλάξει ύφος
και με μια αποφασιστική κίνηση προς το μέρος του άρχισε την ανάκριση.

- Πείτε μου για τη μητέρα σας ;
- Τι για τη μητέρα μου, δεν μπορούμε να την αφήσουμε με τον πατέρα μου αυτήν ;
- Τι ανακαλείτε από εικόνες στο πατρικό σπίτι, το μεγάλωμά σας…
Ο κομπογιαννίτης αυτός ρε ήταν καλός. Το ‘πιασε αμέσως το πρόβλημα. Ο Ιεροκλής θυμήθηκε ότι από τα 14, εγκαίρως ήξερε ότι είναι φτιαγμένος για να σταδιοδρομήσει στο χώρο του θεάματος, με μια rock progressive death metal μπάντα, κι εκείνη η καριόλα η μάνα του ποτέ δεν τον ενθάρρυνε.
- Άκουσε γιατρέ… είσαι καλός. Θα στα πω όλα. Αρκεί να θες να ακούσεις.
Ο γιατρός μάλλον πνίγηκε γιατί ξερόβηξε ,αλλά τον κοίταξε αρκετά αποφασισμένος και ετοίμασε μια κόλλα χαρτί. Οι πένα πήρε φωτιά. Ο doctor de frikaren γέμισε 2 σελίδες ακατανόητες σημειώσεις, για μια στιγμή του ‘μοιασαν του Ιεροκλή με λίστα για ψώνια, δεν έδωσε συνέχεια, άλλη μια φορά ο πτυχιούχος σηκώθηκε για να ξεφυλλίσει με ατημέλητα προβληματισμένο ύφος ένα χοντρό βιβλίο, σταμάτησε σε δυό σημεία κουνώντας το κεφάλι σα σκύλος σε μπαρπμρίζ, πήρε ξανά το τσιμπούκι στο χέρι και άρχισε να το δαγκώνει σαν να σκέφτεται που να κρύψει λεφτά.
Ντριιιιννννν. Δεν είχαν περάσει ούτε 35 λεπτά αλλά το ρολόι του μάλλον έτρεχε…Σηκώθηκε σαν τρομαγμένος από το κάθισμα, χαμογέλασε και είπε…
- Θα σε κάνω εγώ να τα καταπίνεις όλα αυτά σαν καραμέλες, βράχο θα σε κάνω. Θα αισθανθείς την βεβαιότητα ότι μπορείς να διαχειριστείς αυτά και άλλα τόσα. Μείνε ήσυχος. Θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα.

Αν σκεφτείς αυτήν την πρόταση, εκτός από το σκέλος που σήμαινε «σήκω και φύγε τώρα από εδώ» η υπόλοιπη μάλλον ήταν εντελώς ανάρμοστη για ψυχολόγο.

Υποτίθεται ότι ένας ψυχολόγος είναι εκεί για να εντοπίζει τις βαθύτερες αιτίες συμπτωμάτων και να ορθώνει επιχειρήματα-αναχώματα και να οργανώνει τακτικές που θα βοηθούν τον ασθενή να τα αναστείλει. Ήταν σαν μια σιωπηλή παραδοχή ότι τα συμπτώματα έχουν μη αναστρέψιμες αιτίες και αποστολή μας είναι να μάθουμε να συγκατοικούμε ή χειρότερα, να τα βιώνουμε χωρίς το μήνυμα που ενέχουν, την προειδοποίηση που στέλνουν, εκπέμπουν, ψελλίζουν, ή κραυγάζουν ανάλογα με την έντασή τους κάθε φορά. Σαν να έπρεπε ο Ιεροκλής να παραδεχθεί ότι κάτι έτρεχε στραβό με το μυαλό και την κρίση του που τα είχε πάρει τελευταία στο κρανίο. Αυτή ήταν η θεωρία της Αγλαϊας, γιαυτό τριγυρνούσε κρυφά στους γιατρούς. Γιατί η γυναίκα του θύμωνε πολύ με όλα αυτά. Και δε θέλετε να δείτε την Αγλαία θυμωμένη, δεν υπάρχει λόγος για μια τέτοια εμπειρία…
Αnyway…

Ο γιός του Χαλκιδικιώτη κράτησε το λόγο του. Μετά από μια σειρά μεστών χειρουργικών φαρμακευτικών παρεμβάσεων τον έκανε βράχο. Αν σκεφτείς ότι έβαλε 24 κιλά και μετακινούνταν απείρως δυσκολότερα ! Κατά τα άλλα απολάμβανε ένα καινούργιο θάρρος προς τη ζωή. Ένα θράσος ! Γράφτηκε μάλιστα εθελοντής στην Ε.Π.Μ. αυτήν την εταιρεία που τα μέλη της τρέχουν στα τροχαία και μαζεύουν εθελοντικά σε νάυλον (ανακυκλώσιμες) σακούλες τα κομμάτια των διαμελισμένων από τραίνα, αυτοκίνητα, μπράβους και…ξέρετε τώρα ότι τέλος πάντων σιχαμερό συμβαίνει καθημερινά στις μεγάλες πόλεις και κάνουμε πως δε το βλέπουμε. Όχι πια, ο Iεροκλής δεν απέστρεφε τα μάτια στα ασθενοφόρα. Ήταν καλά.

Πέρασε ένα μικρό διάστημα ευτυχισμένης καλοζωίας με ότι κανείς ορίζει γενικώς καλοζωϊα, ύπνους σαν τούβλο, μπύρες και ποδόσφαιρο αλλά την πρώτη φορά που σφήνωσε βγαίνοντας από τη ντουζιέρα αποφάσισε ή να ζυγιστεί ή να αλλάξει τα χάπια του. Έπαθε σοκ. Όλη αυτή η ηρεμία στο μυαλό του μάλλον προέρχονταν από το γεγονός ότι το νευρικό του σύστημα βαριόταν να στέλνει ενδείξεις χιλιόμετρα μακριά. Είχε γίνει ένα τεράστιο παχύδερμο. Έσκυβε και δε μπορούσε να δει το πουλί του.
Διάβασε προσεκτικά όλες τις ετικέτες και τις παρενέργειες και δεν έγραφε πουθενά ότι θα γίνει το πουλί σας αόρατο σε τέσσερις εβδομάδες. Κάτι είχε πάει λάθος στην περίπτωσή του. Ο Ιεροκλής είχε ακούσει για την εταιρεία που έβγαζε το παρασκεύασμα κουτσομπολιά… στα 200 κουτάκια συνταγογράφησης ο γιατρός πήγαινε τζάμπα συνέδρια στο Balli και χωρίς την γυναίκα του μάλιστα. Αλλά τόσο χασάπης, να τα βάλει με το πουλί του Ιεροκλή, δε φαντάστηκε ότι θα γινόταν !
Εντόπισε την ημερομηνία της πρώτης του επίσκεψης στον καραγκιόζη και προσπάθησε να θυμηθεί αξιοπρόσεκτες στιγμές έντασης, συγκίνησης, ταχυπαλμίας, ερωτικής έξαρσης ή ανησυχίας για το αύριο… Δεν υπήρχε τίποτε. Για δεκαοκτώ μήνες είχε καταφέρει να διαχειριστεί μόνο ότι έπεφτε με κρότο στα πόδια του και δεν μπορούσε λόγω όγκου να το σπρώξει παραπέρα.
Άρχισε να ανακαλεί το καθημερινό του πρόγραμμα για όσο διάστημα xαπακωνόταν… μπορεί να μην του έδωσαν προαγωγή ή κάποιο βραβείο αλλά ένα ήταν βέβαιο, η εξαιρετική παραγωγικότητά του στις καθημερινές ανάγκες του περιβάλλοντος , του στενού του περιβάλλοντος, ξέρετε τώρα γυναίκας, συνεργατών, πελατών… Υπήρξε μια αλλαγή στάσης όλων. Ήταν γοητευμένοι με τον καινούργιο Ιεροκλή. Ούτε φοβίες, ούτε ανησυχίες, ούτε αμφιβολίες, ΟΚ λίγο αποκρουστικός 100 κιλά και ιδρωμένος, αλλά μια χαρά χαρούλα όλες τις ώρες, ο ιδανικός σύντροφος για μια μακροημέρευση της συζυγικής σχέσης, για μια ανθεκτική συμπεριφορά στην υπερένταση των καθημερινών τριβών, για μια υποχωρητικότητα στις απαιτήσεις της συμβίωσης στους περισσότερο ή λιγότερο υποχρεωτικούς χρήσιμους χώρους.
Η δε αποδοχή της πεθεράς του ήταν πέραν κάθε προσδοκίας. Ευτυχισμένη τριγυρνούσε στα σπίτια των συναδελ(ο)φιςών της και τους έτριβε με λάγνα ικανοποίηση στα μούτρα τις εντυπώσεις της από το χαρούμενο σπιτικό της κόρης της. Ο Ιεροκλής, τόσο οργανωμένος, τόσο επαρκής, και την κοιτάει και στα μάτια. Πριν τα πεί την προλαβαίνει. Τυχερή η Αγλαίτσα μου.

Ουπς…
Εδώ ήταν το μοιραίο !
Για κάθε άνθρωπο χτυπάει μια καμπάνα.
Η δική του κόντεψε να σπάσει μόλις είδε την πεθερά του τόσο χαρωπή…
ΝΤΑΝ !!!!!!!!!

Έπρεπε να το προσέξουν. Δεν έπρεπε να δείχνουν μπροστά του τι αισθάνονται. Έπρεπε να τον έχουν στο μαστίγιο και το καρότο.


Ο Ιεροκλής μάζεψε τα μυαλά του και άρχισε δίαιτα και γυμναστήριο..
Σιγά σιγά, μειώνοντας τα χάπια άρχισε να ξανα αποκτά μια μικρή συναίσθηση κάποιων πραγμάτων που την είχε εντελώς απολέσει.

Αντιλήφθηκε ότι ξανάνιωθε τους μήνες και τις μέρες να περνούν και να αφήνουν πίσω τους ένα αίσθημα απατημένης προσδοκίας. Ότι ποθούσε μια διαφορετική έκβαση των μικρών πραγμάτων που τον κάνουν να γελά…
Πήρε είδηση ότι υπήρξε μια φραγή εισερχομένων κρίσιμων σκέψεων στο πιο σημαντικό κομμάτι του εγκεφάλου του που αφορά τις επιλογές και την κριτική ικανότητά του. Τώρα μετάνιωνε για επιλογές, σκεφτόταν και απέρριπτε πάλι πράγματα ως κατώτερα των περιστάσεων…
Τώρα ξανασήκωνε τις προσβολές, όσο συγκαλυμμένες και να ήταν και τις πετούσε προς εκείνους που τις εκστόμιζαν. Το μυαλό του τον βοηθούσε ξανά με μια σπιρτάδα που τον άφηνε εμβρόντητο.
Και φοβόταν πάλι κάποια πράγματα. Πόσο του είχε λείψει το συναίσθημα της λαχτάρας και του τρομάγματος…


Βέβαια, τον χάσανε απο την Εταιρεία Περισυλλογής (κομμένων) Μελλών γιατί δεν…. Αλλά στο δελτίο τους στο star και τον alter παρατηρούσε μια ευμάρεια και κατάλαβε ότι δεν θα έχουν πρόβλημα εγγραφών νέων μελών. Ανοίξτε στις 8.20 να δείτε, δίκιο είχε.

Δυόμισι χρόνια μετά, συνάντησε τυχαία τον καραγκιόζη στο δρόμο. Ήταν εμφανώς αδυνατισμένος και χλωμός και του φάνηκε λίγο χάλια αλλά δεν άντεξε να μην ρωτήσει λίγο σαδιστικά δεικτικά…
- Πως πάνε οι δουλειές ;
Τον κοίταξε με δολοφονικό ύφος, του φάνηκε πολύ υγιής, και απάντησε :
- Όπως πάντα, σε κάθε πανσέληνο δε προλαβαίνουμε, ξέρεις τώρα είναι τόσα που δεν μπορεί ο κόσμος να αντιμετωπίσει… Και γώ δεν είμαι ο παλιός μου εαυτός, κουράζομαι, να έχω μια βδομάδα που γύρισα από το Μπαλλί και ακόμα κοιμάμαι σαν χαπακωμένος !
- Πάντα καλά, πάντα καλά, άρρωστοι να υπάρχουν, θα επιβιώσεις…
Ο γιατρός γύρισε και έγνεψε τα λέμε, αργά ή γρήγορα, περπάτησε προς το αυτοκίνητό του σαν παιδί που πλησιάζει τη νοσοκόμα για εμβόλιο και σωριάστηκε στο βαθύ δερμάτινο κάθισμα της Jaguar. Χάλια φαινόταν.

Ο Ιεροκλής πέρασε το πεζοδρόμιο και μπήκε στο στενό μαγαζάκι που έγραφε Feng Sui. Στο βάθος είχε μια δεύτερη πόρτα και σαν στο σπίτι του χώθηκε στο άδυτο της κας Περσεφόνης .
- Καλώς τον, καλώς τον, πάρε ένα ξύλο και δώστον…
- Πως είσαι καλή μου ; Σε κούρασε κανείς σήμερα ;
- Είχα έναν παππού που ξέχασε να ταϊσει την γελάδα του και έκλαιγε. Η γελάδα πεθεμένη από τον πόλεμο, ξέρεις τώρα, ου γαρ έρχεται μόνον…
- Θα μας μιλήσει ο Νίτσε σήμερα ;

Η Περσεφόνη σοβάρεψε και του είπε να καθήσει ήσυχα κάτω στο σκαμνί. Για μερικά λεπτά χάθηκε και τα μάτια της πήραν ένα απόκοσμο ύφος. Μετά άρχισε να παραμιλάει μπροστά στην κρυστάλλινη σφαίρα της και η φωνή της σου έδειχνε ότι δεν μπορείς να εκφέρεις αντιρήσεις.
-Ήσουν εγκλωβισμένος σε ένα δωμάτιο, σε μια σχέση, σε μια δουλειά που πήρε άλλο δρόμο από αυτόν που ονειρευόσουνα και σε τρόμαζαν οι κλειστοί αυτοκινητόδρομοι που δεν μπορείς να αλλάξεις πορεία παρά μόνον όταν τελειώσουν, σε 35 χιλιόμετρα ή σε 35 χρόνια ή κάποτε…
- Ήσουν νέος σαρράντα χρονών, αλλά με τις πρώτες σκέψεις φθοράς, τα πρώτα τεκμήρια της περατότητας του χρόνου στο κορμί σου, στα μαλλιά σου, στους μυς σου, και σε τρόμαζαν τα ασθενοφόρα και τα περιστατικά κρίσεων που έβλεπες να συμβαίνουν σε νέους ανθρώπους.
- Ήσουν καταχρεωμένος με τα δάνεια να σκαρφαλώνουν και σε έπιανε ζαλάδα καθώς βάδιζες προς τις τράπεζες για να πληρώσεις τη δόση.
- Ήσουν μέσα σε ένα τρελό λεωφορείο χωρίς φρένα και τιμόνι και η ευθεία τελείωνε σε λίγα μέτρα, και συ φώναζες….κάποιος να το στρίψει ρε..
- Ιεροκλή, ο Νίτσε λέει ότι τα έκανες λίγο σκατά με τις αποφάσεις σου ως τώρα, αλλά έρχεται ένα χέρι να σε προειδοποιήσει , να σε τρομάξει, να σε σκουντήσει για να κάνεις αλλαγές… Ιεροκλή, πρόσεξε, πρέπει να πιάσεις και να ικανοποιήσεις αυτό το χέρι… Πρόσεξε Ιεροκλή.

Η χοντρούλα άπλωσε το χέρι της και ο Ιεροκλής σαν υπνωτισμένος πήγε να της το πάρει στα χέρια του και να το φιλήσει …
- Όχι αυτό το χέρι μαλάκα, εδώ δίνεις κάτι να ζεστάνεις τη σφαίρα.

Σηκώθηκε, βιαστικός και θεριεμένος, έβαλε ένα πενηντάρικο στη χοντρή χούφτα και βγήκε στο δρόμο αποφασισμένος. Του φάνηκε πως ήταν πολύ καθαρός ο αέρας. Μάλλον ήταν πολύ βαρύς μέσα στο μέντιουμ.
Και δεν μπορούσε να καθορίσει τι τον ενοχλούσε στο κλειστό δωμάτιο, ώσπου θυμήθηκε αυτή την μυρωδιά, έμοιαζε με βραδυνή Αγλαϊα στο κρεβάτι, κάτω από τα κολαριστά σκεπάσματα, δεν ήταν εντελώς βέβαιος.
Μάλλον, αθέλητα, ο Νίτσε τους είχε ρίξει και μια πορδή. Συμβαίνουν αυτά.