Καθώς το χιόνι φλυαρεί αυτάρεσκα στο φως της πανσέληνου, λέξεις σκονισμένες διεκδικούν την προσοχή του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας.
Οι νιφάδες είναι νεοφερμένες ευχές. Ο σαγηνευτικός χορός τους γονιμοποιεί κάθε μας ιδέα για τη ζωή και την αρμονία, για την αγάπη και την πληρότητα, για ένα ξημέρωμα που αξίζει να το ζήσεις.
Οι σκιές ένα γύρω είναι επίκτητοι φόβοι. Η βαριά τους ακινησία και τα βλοσυρά τους σχήματα παλεύουν να καθηλώσουν τη αστείρευτη θετική ενέργειά μας. Κάποτε το καταφέρνουν, κάποτε όχι.
Όπως οι χιονονιφάδες, έτσι και εμείς… αν μας κοιτάξεις προσεκτικά είμαστε τέλεια δημιουργήματα. Ο καθένας μας ξεχωριστός στην μοναδικότητά του.
Στο τέλος, όπως οι νιφάδες, λιώνουμε στη θέρμη που ακολουθεί τη παγωνιά, επιστρέφοντας στην πηγή του ταξιδιού μας.
Το νερό ακροβατεί, αγκαλιάζοντας τα φυσικά εμπόδια, μέχρι να γίνει όλον.
Και εμείς πλέουμε σε μια θάλασσα σκέψεων αισθήσεων και πεποιθήσεων. Άλλων γόνιμων και άλλων καταστροφικών.
Μόνο όταν τολμήσουμε να ρίξουμε τις προφάσεις, να ακουμπήσουμε και να ακουμπηθούμε, τότε αποκαλύπτεται το αυτονόητο. Το προφανές.
Είμαστε κατά 95% ίδιοι. Είμαστε ένα, Θρύψαλα από το ίδιο κρύσταλλο..
Είμαστε ένας ΠΟΘΟΣ. Είμαστε μία ΑΓΑΠΗ. Είμαστε ένα ΑΣΤΡΟ, ένωση εκατομμυρίων πυγολαμπίδων που φεγγοβολούν η καθεμιά την παρτιτούρα της για να φτιάξουν αυτόν τον υπέροχο μουσικό ήλιο…. ΑΥΤΟΦΩΤΟΙ ναι.. Είμαστε μια ψυχή, ένωση χιλιάδων ευχών, είμαστε ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΑΥΤΑΡΚΕΙΣ. Πανίσχυροι και εύθραυστοι με ένα σοφό τρόπο, μυστηριώδη.
Πάνω σε αυτό το σανίδι, το φθαρμένο πάλκο που ποτίστηκε αιώνες με απαγγελίες παραμυθιών και άοκνες σπονδές, πάνω στην τραχειά ζεστή γη την χορτάτη από ιδρώτα, αίμα, σπέρμα, κρασί και αστρόσκονη, παίζουμε τους μικρούς μας μονόλογους σε υποθετικά πολυπληθή ακροατήρια. Τα φώτα μας τυφλώνουν, οι κεραυνοί μπερδεύονται με τα χειροκροτήματα και τις κραυγές απόγνωσης, δεν ξέρουμε αν το κοινό μας παρακολουθεί, δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει. Λίγο αν συναισθανόμασταν την ματαιότητα της μοναχικής μας παράστασης, λίγο αν απλώναμε τα χέρια και χαμηλώναμε τους προβολείς, θα τους βλέπαμε όλους ! Είναι εκεί . Μια ολόκληρη ορχήστρα υπέροχων εκτελεστών, ο καθένας με προορισμό να συμβάλλει το κομμάτι του στην παγκόσμια συναυλία. Μαέστρος εκείνη η πρωτόγονη αίσθηση του μέτρου και της αρμονίας που σε όλους ελοχεύει. Κρουστά το πείσμα μας και η θέλησή μας, τρομπόνια οι αισθήσεις μας και πρώτο βιολί οι υπέροχες του καθενός μας δεξιότητες. Μα δεν συμβαίνει !
Εμείς θαρρείς καταραμένοι, θαρρείς μαγεμένοι, ανήμποροι ,από όλα τα συστατικά που η γη μας ταΐζει, αφήνουμε στα χείλια τη γεύση της λαμπερής εκείνης παραπλανητικής αστρόσκονης. Και παραμυθιαζόμαστε….
Λες και είναι η μόνη που θα μπορούσε να μας υιοθετήσει, να μας αντέξει.
Να μας δαιμονίσει, να μας κρατήσει ζωντανούς, να μας ενεργοποιεί και να μας κατευθύνει. Και αυτή στο τέλος ανώδυνα αλλά τελεσίδικα θα μας αποκοιμίσει παραδίνοντάς μας ξανά στον δημιουργό, στο όλον… Μάταιους.
#
(Αυτό το κείμενο είναι μια "πειραγμένη" αντιγραφή editorial της δασκάλας μας Μαρίας Γούσιου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;