συναπάντημα

      Εγώ, ανέγγιχτος επιχείρησα να περάσω ανάμεσά σας. Να μην αλλοιωθώ. Μα δε παραμέρισε κανείς. Η ύλη σας χύθηκε απάνω μου σαν ζεστό μέλι . Και έγινε θρύψαλλα & ερεθίσματα τόσο πολλά ώσπου δεν ήξευρα τι να διαλέξω. Και έγινε κρασί και φως μαζί ώσπου δεν ήξευρα πόσο να πιώ. Και σα στυπόχαρτο, παρθένος, αφέθηκα στη μοίρα μου να ενσωματωθώ στην ομορφιά σας. Και σεις με γονιμοποιήσατε καθώς με δίψα, σας ψηλάφιζα, με όλες τις αισθήσεις μου παρούσες. Και ήτανε γιορτή. 

       Η μπλέ κρούστα μας ξεφλουδίστηκε οριστικά και την αφήσαμε πίσω. Με κάψατε λίγο, δε λέω, σαν ήλιοι απογευματινοί, ευπρόσδεκτα απρόκλητοι. Σας ερέθισα λίγο, το ξέρω, σαν άμμος με αγέρα που χτυπά όπου βρεί. Δε κλείσατε τα μάτια. Βάλατε μόνο τα χέρια μπροστά. Και καθώς κοιτούσατε με μισόκλειστα βλέφαρα τις μορφές μου πιό εύκολο ήτανε να σας παρασύρω στην αυταπάτη της αφθαρτότητας και να με παρασύρετε στην ουτοπία της νιότης . 

      Κοιτιόμαστε από παράθυρα ή στον καθρέφτη, δεν έχει διαφορά…Κοιταχτήκαμε αλλιώς . Είσασταν η πηγή του νερού μου. Μετασχηματίζομαι καθημερινά. Έμοιαζε τα σκέλια μου πως μπερδεύονται με τους μύες σας, οι μνήμες μου, πως πατούν στις πατρίδες που αφήσατε, οι πατημασιές μου πως ακουμπούν δεκάδες λουλούδια που φυτέψατε και συνεχίζω μαγεμένος να ακροβατώ. Θα πρασινίζω αυτό το χειμώνα με τις μνήμες σας. 

       Σκορπίσαμε. Δεν πειράζει, μωρέ... Τραγουδώ περσικούς θρύλους γρατζουνώντας μεξικάνικες χορδές και πάλι είναι το σύμπαν θαρρείς μικρό για τη συνισταμένη των ονείρων μας που κάπως τη νιώθω.

   Δεν θέλω να περνάω πλέον ανέγγιχτος . Δε θέλω…Γιατί το 'μολογώ :

                         Εσάς, χάρηκα που σας γνώρισα.

η προσπάθεια είναι τελικά "η Μορφή"

     Είσαι να 'ούμε εκεί σε ένα παγκάκι ψεκασμένο από ψεκασμένους και δε "ψήνεσαι". Επειδή να 'ούμε δε διαβάζεται τίποτε. Και 'κείνο που υποτίθεται ότι γράψαν δεν είναι για το επίπεδό σου, αν με αντιλαβούσαι . Εσύ θέλεις το Α και το Βου να τα ξέρουν από την πρώτη τάξη και να πιάσεις τη κουβέντα από το Γου. 

  

     Μετά, να 'ούμε σηκώνεσαι, που δεν 'ναι απλό, αν το λες απλό δε ξέρεις, να αλλάξεις θέα. Και όπου και να πας τα ίδια, να 'ούμε. Άνευ σημασία και λόγου. Χιπςςς... 

     Περνάει ο άλλος και δε φτάνουν όλα, σε σκουντάει και δε λέει ένα μπαρντόν. Εντάξει. Άνευ σημασίας περιστατικόν, στατικόν. Ρολόϊ δεν έχεις, σουρουπώνει, πιο πολύ το αντιλαβού από τα πολλά σπόρια κάτω γιατί πρωί είναι σκουπισμένα στο κέντρο. 

   Μετά να 'ούμε χτυπάει το κινητό, το βγάζεις και δε χτυπάει γιατί ήτανε αλλουνού με ίδιο ρίγκ ..τόουν με το μπαρδόν, όλοι βάζουν Καζαντζίδη. Και που να το βάλεις πάλι στη τσέπη, το αφήνεις στο κάδο γιατί σε ποιόν να τηλεφωνήσεις που έχεις μούτρα να ζητήσεις εκδούλευσις ; Αντιλαμ..βού ;  

   Τώρα αυτή με καρφώνει γιατί ξέρει ότι ήμαν κάποτες λεβεντόπαιδο εγώ που με βλέπεις, δε με βλέπεις δηλαδής τώρα αλλά με φαντάζεσαι και η φαντασία σου θα φταίει. Την καρφώνω κι εγώ αλλά θολή ματιά μισή ψαριά. 

   Τσιγαράκι. _____________________________________________________ .

   Με το συμπάθειο, εγώ θα μπώ εδώ στα δέντρα για κατούρημα, συνέχισε εσύ , έχει πράμα εδώ μέσα στο μαραφέτι σου, δε θα σου λείψω.  

    Ακόμα εδώ είσαι ;  Μήπως είσαι ματάκιας ρε ; Όχι ; Καλά. Καλά μωρέέέ  , με το συμπάθειον κι όλας. Εγώ δε θέλω να με βλέπουνε σε δυο περιπτώσεις : στο κατούρημα και στο ξετίναγμα.

    Ξετιναγμένος φαίνεσαι και του λόγου σου πάντως, σα τη ψωλ του μπεκρή. Εργαζόμενος ; Γυναίκα ; Παιδιά ; Σκυλιά ; Δάνειο ; Τα καταλαβαίνω εγώ τα πράματα. Κάτσε άμα θες εδώ, εγώ φεύγω. Έχει , πως να το πω, αυτό το παγκάκι δεν είναι τυχαίο, με το συμπάθειο, το έχω ψάξει σε πλήρης νηφαλιότητα . Αυτό το παγκάκι μπορεί να το πεις .. να το πεις , ότι, ότιιιιι...

    ...συγκεντρώνει να 'ούμε τους συμβολισμούς της ...μετα...βατικής μας περιόδου, με κορυφαίο στοίχημα τον επαναπροσδιορισμό μας σε σχέση με τα (εκφυλισμένα από τη χλεύη) ενστικτώδη μας ήθη, την κοινοτική μας ενσυναίσθηση που στερεύει, την ευθύνη μας μέσα στο ευρύτερο καταρρέον οικοσύστημα, τους κώδικες επικοινωνίας με ετερόκλητους εντός του πλανήτη πολιτισμούς, όχι μακριά, εδώ δίπλα να 'ούμε, πες εσύ Τουρκία Αίγυπτο Συρία να 'χαμε να λέγαμε έχθρες. Αλλά και τις αντίροπες προτεραιότητες των ( ανθρώπινων) μαζών, προτεραιότητες διαμορφωμένες από τελείως αστάθμητες και καταιγιστικές ανατροπές των δεδομένων, βάσει των οποίων κάθε ον είναι προγραμματισμένο να σχεδιάζει τις αποφάσεις και, ενίοτε, τις δράσεις του εκτός αν είναι παρόλας, ..με τελικό αποτέλεσμα ένα σαθρό τελικά καθεστώς να καταφέρνει να 'ούμε να σε καθηλώνει σε ένα παγκάκι καλή ώρα, ακίνητο, ανήμπορο, ασταθή και ευάλωτο, πιο ανήμπορο, ασταθή και ευάλωτο από εκείνο το σαθρό σύστημα, με μόνη επιλογή να κοιτάζεις τις εξελίξεις αποχαυνωμένος.

                         Καταλαβαίνεις αδερφέ τι σε λέω, ε ; 

Υ.Γ. Από το βιβλίο του Τσόκλη "Άντε τώρα να παραπονεθείς στο Θεό" ( Καστανιώτης )

Κ. Τσόκλης : [....] Βλέπω την σύγχρονη τέχνη σαν ένα σπαράσσον όν, που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει ένα πρόσωπο για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Και θεωρώ ότι αυτή η αναζήτηση είναι πιο ελκυστική από την αποκάλυψη μιας Μορφής που θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει τη στιγμή μας. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η αγωνία από τη λύτρωση. Εκτός κι αν η ίδια η προσπάθεια είναι τελικώς η Μορφή.

 

πατρότητα , η άλλη "πλάκα" με τις εντολές

 

     Κάθε πατέρας έχει την "υποχρέωση" απέναντι στη δική του υστεροφημία να παραδώσει στον πρωτότοκκο γιό του ένα task που να είναι αδύνατον να επιτευχθεί. Έτσι θα βεβαιωθεί ότι η "δυναστεία" θα τελειώσει με την υπογραφή του, οτιδήποτε μετά θα είναι ανάξιο λόγου ώστε ο γιός να μη καταφέρει να τον "σκοτώσει" ηθικά. 

    Κάθε πρωτότοκκος γιός έχει την "υποχρέωση" απέναντι σε μια ανέφικτη ανάθεση ευθύνης να σκοτώσει μέσα του την ευθύνη και τον σαλεμένο πατέρα που την επιμελήθηκε. Μερικές φορές θα δεί σε όνειρα να σκοτώνει τον πατέρα του κυριολεκτικά, μάλιστα σε πιο σπάνιες περιπτώσεις να τον παρασύρει σε μια ταυτόχρονη βουτιά σε γκρεμό , σε κοινό τέλος, αφού δεν αντέχει κανένα νεκρό απ' τα χέρια του να αντικρύσει. 

   Ο παρατηρητής, η μητέρα, τα αδέλφια που έρχονται από πίσω, δεν αντιλαμβάνονται το ειδικό βάρος αυτού του αέναου αγώνα που ξεκινάει μόλις ο πρωτότοκκος γιός γίνει έφηβος. Και για τα αδέλφια η επίπτωση δεν είναι σημαντική, η μητέρα όμως εαν είναι ώριμη πρέπει να γίνει το αντίβαρο με τον μόνο τρόπο που υπάρχει : να αποσυμφορίζει και να ξεφορτώνει από τον πρωτότοκκό της το υπέρογκο φορτίο που έχει επωμιστεί, λέγοντάς του ότι ο πατέρας του θα τον αγαπάει έτσι κι αλλιώς αλλά ποτέ δεν θα τον εγκρίνει ή αποδεχτεί ! Οι μητέρες όμως , αντί για αυτό, ασχολούνται να μετατρέψουν το γιό τους σε έναν ακέραιο ηθικά μπουνταλά που θα στρέφει και το άλλο μάγουλο όταν τρώει χαστούκια. Γιατί εκείνο που ζητάει η ψυχούλα της είναι να ακούει : Τι καλά παιδιά που έβγαλες ! Και συχνότατα το πετυχαίνουν. 

   Έτσι έχουμε έναν πατέρα αμείλιχτα σκληρό και έναν γιό απόλυτα δεκτικό και καλοπροαίρετο. Με τούτο το πλαίσιο παράγεται είτε ένας ευνούχος γιος που απλά θαυμάζει και διαλαλεί τι σπουδαίο πατέρα είχε και αρκείται να τσιμπολογάει από την οικογενειακή περιουσία είτε ένας αντάρτης που επιβάλλει στον πατέρα του μια σιωπηλή τιμωρία αμαυρώνοντας το οικογενειακό δέντρο μέχρι να απομείνει μια μουτζούρα. Εκείνος, ο αντάρτης πολλές φορές διαπρέπει σε ένα τομέα εντελλώς κόντρα στων προγόννων.

   Ετούτη είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται με ξεκαρδιστικά κυνικό τρόπο και το εργαλείο που είναι οι σφαίρες της είναι η δημιουργία τύψεων από την προηγούμενη γεννιά στην επόμενη. Έτσι, το μόνο που έχει να κάνει ένας γιός είναι να μάθει με τη βοήθεια ειδικών συμβούλων ότι οι τύψεις είναι "εξωτερικές" εισβολές στο δικό του σύστημα αξιών που πρέπει να το προστατεύει με νύχια και με δόντια. 

   Η πατρότητα δεν είναι αθώα. Δεν είναι μητρότητα. Τα λάθη μιας μητέρας γίνονται από ασυνέπεια ή απειρία ή από ηλιθιότητα αλλά δεν είναι επιμελημένα. Τα λάθη ενός πατέρα είναι κινήσεις στη σκακιέρα και η νίκη είναι ο απώτερος και υπεράνω κάθε συναισθηματισμού, στόχος.

   Στην πρώτη γυμνασίου θα μπορούσε να παραλειφθεί ένα μάθημα προκειμένου να μπει μια γνωσιακή ενότητα : Μάθε αγκαίρως να σκοτώνεις τον πατέρα σου μέσα σου. Μετά μάθε να υποκρίνεσαι ότι τον σέβεσαι. Η πρώτη σου συνθήκη ελευθερίας θα επιτευχθεί αργά ή γρήγορα , μετά τον βιολογικό του θάνατο. 

Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος

       Εαν ισχυριστώ ότι διατηρώ την παλιά μου αίσθηση του χιούμορ θα είναι η τελευταία εκδήλωσή του . - Περικλής

           Θα σου πω για ποιό λόγο ασχολούμαι με την ξυλουργική . Φτιάχνεις ένα τραπέζι . Το κοιτάζεις. Είναι συγκεκριμένο όσο δε παίρνει : μια τάβλα τέσσερα πόδια και κάθεται να περιμένει τα πιάτα. Δεν υπάρχουν απορίες . Ενώ με τις κουβέντες ;

          Το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε κοινή γλώσσα όταν μιλάμε ή γράφουμε δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι έχουμε κοινούς κανόνες που διέπουν την χρήση της ούτε καν το νόημα των λέξεων που είναι τα επιμέρους της "εξαρτήματα" ( parts ) . 'Οτι και να λέγεται, εσχάτως , υποννοείται κάτι άλλο !

         Καθώς δεν ξέρω τους κανόνες που έχει θεσπίσει ο ενίοτε συνομιλητής μου, οι οποίοι εξάλλου αλλάζουν και διαρκώς όπως οι διαθέσεις του, βρίσκομαι στη θέση ενός τζογαδόρου : το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποιος κάτι προσπαθεί να μου πει . Όσο για βοήθεια του κοινού ; Άφησέ το καλύτερα.

        Είναι σαν να έχεις μια ρωγμή σε ένα παλιό σπίτι : φωνάζεις να τη δουν και να την επισκευάσουν. Δεκαπέντε νοματαίοι θα δώσουν δεκαπέντε εκτιμήσεις για την προέλευσή της , υπάρχουν τουλάχιστον τρεις τέσσερις διαφορετικές γνώμες απόψεις ισχυρισμοί για την σωστή επισκευή και οπωσδήποτε η αστοχία είναι η πιθανότερη έκβαση, Θα την ξαναδείς σε λίγο εκεί, παρακάτω, να σε κοροϊδεύει. Καθόσο εσύ επισκευάζεις ωστόσο τη ρωγμή μπορεί να χάσεις ένα τραίνο τόσο σημαντικό που η διέλευσή του να σου ραγίσει τα υπόλοιπα ντουβάρια. Θα αισθανθείς ένα από αυτά, το δίχως άλλο. Τώρα αν με φωνάξεις να σου πω δέκατη έκτη γνώμη για τη ρωγμή , δεν έχω αντίρρηση , αρκεί να έχεις εκεί δίπλα ένα τραπέζι στρωμένο με ψωμί ελιά και ρετσίνα. Θα τη βρούμε την άκρη. Μόνο για τις ρωγμές σου , δεν σηκώνομαι να έλθω. Εξάλλου, αν κοιτάξω μέσα μου, έχω και δικές μου. Ζω μαζί τους. Τις αγαπώ δε τις σπατουλάρω

      Καθώς μεγάλωσα λιγάκι για να βασίζομαι σε εκτιμήσεις κι ακαθόριστους πόθους ολοένα παρατάω το γράψιμο στη μέση για να καταφύγω στην ξυλουργική , αν πρέπει να σου περιγράψω τον τρόπο που... σχετίζομαι . Οι ερωτικές μου συναλλαγές πρέπει να γίνονται με συναισθήματα που να μπορείς να τα εξαργυρώσεις στην ημερομηνία που γράφουν. Και τα λόγια που λέγονται επίσης . Πρέπει να έχουν πιστότητα. Να είναι καλυμμένα με πρόθεση. Λες π.χ. : θα τον βρούμε το δρόμο μας ... εννοείς θα τον βρεις το δρόμο μας ; Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Και άλλο το : θα περιμένουμε ο δρόμος μας να πέσει  από το σύμπαν. Κάθε πρόταση και εντελλώς άλλη προτεινόμενη διαδικασία, ε ; Οπότε. εδώ , θέλω να προσθέσω κάτι για τη τάχατες κοινή μας γλώσσα : Όλες οι προτάσεις έχουν ένα νόημα . - Ωστόσο το νόημα προϋποθέτει μια προτεραιότητα  : πρέπει να είσαι έτοιμος, ώριμος να αντιμετωπίσεις τις συνέπειές του ! Στον προφορικό λόγο μπορείς βεβαίως να απωθήσεις κάποιο νόημα ώσπου να ξεχαστεί και να ισχυριστείς ότι δεν ειπώθηκε ποτέ ή ότι ειπώθηκε "αλλιώτικα". Το γραπτό είναι μεγάλος μπελάς . Το γραπτό είναι ένα συγκεκριμένο αίτημα που κάθεται εκεί σα σπυρί στον κώλ σου. Έχω απευθύνει προφορικά αιτήματα συγκλονισμένος και δεν έχουν ακουμπήσει τον αποδέκτη τους πολλάκις. Δυό λέξεις να του γράψω.. ο άλλος γίνεται Τούρκος. Συνεπώς ; Η προφορική προσπάθεια πάει χαμένη, άπατη ; Όχι. Σε ξεφουσκώνει και περνάει μια ευθύνη στον άλλο. Αλλά τον αφήνει ελεύθερο να πετάξει το μπαλλάκι στη κερκίδα και να συνεχίσει (αυτο)ικανοποιημένος...

    Μερικοί άνθρωποι έχουν μεγάλη πλάκα. Υποστηρίζουν και προτείνουν σχέσεις που στηρίζονται στο γραπτό λόγο για να αντέχουν την φυσική απουσία. Τις βαφτίζουν "συνθήκη". Στέλνουν υπέροχα πρωϊνά sms και την υπόλοιπη μέρα ασχολούνται μονάχα με την ατζέντα τους. Έτσι βαυκαλίζονται ότι έχουν μια βιώσιμη επικοινωνία, ενίοτε και βαθειά σχέση ! Όταν εμφανιστεί ένα αγκάθι και πρέπει να επικοινωνηθεί , κατά τη συνθήκη που οι ίδιοι όρισαν ! τους έρχεται ένα μήνυμα με δυο τρείς προτάσεις που περιγράφουν το αγκάθι . Οι προτάσεις φυσικά δεν έχουν διφορούμενα νοήματα . Η αντίδρασή τους είναι συνήθως τούτη : Μου είναι δυστυχώς πολύ δύσκολο να ανταποκρίνομαι σε γραπτή επικοινωνία ! Δεν θα επιθυμούσα ένα γαϊτανάκι γραπτών απόψεων. Αυτά λέγονται με προφορική επικοινωνία. Απορώ που μου τα γράφεις .

   Επειδή μεγάλωσα πλέον, το αίτημα να ξεκινήσω καριέρα κλόουν μου φαίνεται ότι μου απευθύνθηκε κάπως αργά. Ένας κλόουν χρειάζεται αστείρευτη ενέργεια και την απόφαση να την σκορπίζει . Είναι πολύ καλύτερα να είναι νεαρός.

    " Μια ολοκληρωμένη ερωτική σχέση δεν είναι ζήτημα ταιριάσματος αλλά καθαρά αποτέλεσμα δεξιότητας " Αλαιν Ντε Μποτόν   

    

Όσσα φέρνει ο άνεμος ( αφιερ. σε φίλο )

      Είμαι στον Κίσσαβο (Όσσα). Εδώ πάνω εύκολα παρεισφρύουν στην ψυχολογία σου ανησυχίες που παράγονται από τη λογική των πιθανοτήτων. Ότι θα χρειαστεί, παραδείγματος χάριν, να "διανύσεις ένα βουνό" απόσταση, έως ότου καταφέρεις, κι αν καταφέρεις να συναντήσεις έναν οδοιπόρο της προκοπής .

      Σηκώθηκα κι εγώ λοιπόν προχθές και, με όλα μου τα μυαλά, διέσχισα ένα βουνό απόσταση, έτσι για να δω τι θα γίνει. Από τον Κίσσαβο έως τον Όλυμπο. Το 'κανα . Συνέβησαν δυό πράγματα :

ΠΡΑΓΜΑ ΕΝΑ

      Μα τον Δία , δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι , τεκμήριο ή περιστατικό που να αποδείξει ότι κάποια στιγμή στο βαθύ ιστορικό βίο τους τα δυό βουνά μαλώσανε . Α... ένα βράδυ είδα τον Όλυμπο να μαλώνει με τον εαυτό του πράγμα που είναι τόσο γνώριμο σε μένανε που ούτε πια το καταγράφω. It happens . 

ΠΡΑΓΜΑ ΔΥΟ

      Μα τον Ουπς-άτορα , το Θεό του ξαφνιάσματος, ανηψιό του Βάκχου και μόνιμο χωρατατζή όλων των φαραγγιών του Λιτοχώρου , συνάντησα με την πρώτη, μια αυθεντική απόγοννο ενός Ξένου, ακριβώς όπως την περιέγραφε η πιθανότητα : μια οδοιπόρο της προκοπής ! What a f ... αν είναι έτσι, γιατί να μην διανύσεις ένα βουνό απόσταση ;

   Θέλω να πω, δεν είναι κοντά ένα βουνό απόσταση... αλλά τι, να κάθεσαι ; 

   Υ.Γ. Χρήστο , το επόμενο πενηντάρικο χάλασέ το κάλτσες ορειβατικές & θα σου βρω μια γλίτσα. Υπάρχουν φίλε , δεν είναι ακόμη ένας Μύθος. Υπάρχουν οδοιπόροι της προκοπής. Μύθος ήτανε ότι καθόντουσαν δυο βουνά κι αντί να κοιτάξουν να επιβιώσουν, μαλώνανε . Το σιγούρεψα . -

 

3 points of view

 

   Ο κύβος του Κιούμπρικ δεν λύνεται μονάχα με τον "ενδεδειγμένο" τρόπο. Στην πραγματικότητα είναι ακόμη μια απεικόνιση του μάταιου αγώνα που κάνουμε για να αποκαταστήσουμε κάθε παραφωνία, ως κοινότητα και ως ιδιώτες. Κανείς δε μπορεί να αντισταθεί στη χαρά να την διασαλέψει, ούτε ένα αθώο παιδί, ούτε βέβαια το σύμπαν, κι έτσι βρίσκεται πάντοτε "κάποιος" με κίνητρο που πιάνει στα χέρια του την επιτευχθείσα ομοιομορφία και με τη βουλιμία του εκδικητή ξαναδίνει στον κύβο την όψη του χάους.

  Δεν είναι η φύση του ανθρώπου. Δεν είναι κάτι αφύσικο. Είναι που η αρμονία σε ακινησία είναι ένα συμβολικό σημάδι ενός κάποιου τέλους. Από την λέξη τέλος φυσικά προέρχεται και το τελεσίδικο. 

  Ας πάρουμε ένα κινηματογραφικό εσταντανέ : Νησί, πράσινο παγκάκι με περίτεχνο μεταλλικό σκελετό, σε ένα πρανές με τη θάλασσα κάτω να λαμπυρίζει, πίσω παγκάκια λιγότερο τυχερά, επίσης κατειλλημένα, μέσα στο νερό ένα μονάχα πλάσμα και γύρω απόλυτη γαλήνη αν εξαιρέσεις την οχλαγωγία από το κέντρο της πόλης που δηλώνει παρουσία όταν η αύρα αναλαμβάνει να την ταχυδρομήσει. Απομεσήμερο, που θα πει ότι το καμίνι έχει δώσει τη θέση του στη δροσιά και το άγχος στην ελπίδα. Τούτη είναι η συνθήκη.

  the first point of view

  Στο "τυχερό" παγκάκι κάθεται ένα αγόρι κι ένα κορίτσι με τις παλάμες ενωμένες και τα δάχτυλα να σαλεύουν χαϊδευτικά. Έχουν μόλις απολαύσει ένα απεριτίφ μπροστά στη μαρίνα, με τις γάτες και τα ζουζούνια να γιορτάζουν γύρω τους. Καθώς το ουζάκι έχει ευεργετήσει το νευρικό τους σύστημα τα δυό πλάσματα έχουν "όλο τον κόσμο στα πόδια τους".  Σ αγαπώ ; όχι δεν ακούγεται τέτοια δήλωση γιατί σε τούτη την αρμονία θα ήταν άλλη μια κουταλιά ζάχαρη σε γλυκύβραστο καφέ. Ακούγεται όμως ξαφνικά μια δήλωση από το κορίτσι  - Βλέπεις αυτό το υπέρβαρο πλάσμα μονάχο κάτω στη θάλασσα ; Παίρνει αυτή τη στιγμή ό,τι του αναλογεί από μια πιθανώς στερημένη συνθήκη και είναι ακριβώς αυτό που ζηλεύω. Πρόκειται για μένα για την πεμπτουσία της φροντίδας, μια υγιής μοναχικότητα. Αυτό που ζηλεύω, αυτό που ζηλεύω... οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του κοριτσιού και εισβάλλουν στα αυτιά του αγοριού θρυμματίζοντας ό,τι έχει απομείνει από την αισιοδοξία του ότι προσφέροντας έρωτα θα παράγει ευγνωμοσύνη. Το αγόρι τραβάει την παλάμη του από την παλάμη του κοριτσιού. Περιμένει εαν το κορίτσι θα το αντιληφθεί και θα επιχειρήσει να αποκαταστήσει την επαφή. Τίποτε δεν συμβαίνει. Το κορίτσι απλά βυθίζεται σε σκέψεις που αφορούν την προσωπική του σφαίρα αγωνίας και το αγόρι εκείνη την ώρα αισθάνεται την κορύφωση της ματαιότητας να του κόβει την ανάσα. Σηκώνεται απότομα. Κάνει ένα βήμα, σκύβει να δει το χορτάρι, τα μυρμήγκια είναι εκεί και για μια στιγμή νιώθει μικρότερος. Ξανακάθεται και το κορίτσι είναι εκεί, κάπου, όχι ακριβώς δίπλα του. Τότε χαράσσεται μέσα του η υπογραφή μιας επερχόμενης ετημυγορίας. Εκείνη τη στιγμή χωρίς κανένας να αντιληφθεί οτιδήποτε αποφασίσει να μην συντροφευθεί ποτέ πια, ανταποκρινόμενο σε μια έλξη. Αποφασίζει να εξερευνήσει πάλι το σύμπαν, ώσπου να ανακαλύψει μια άλλη συνθήκη, με υγιή συντροφικότητα ή και χωρίς ! ..αλλά  με τούτο το κριτήριο : όσοι συμμετέχουν να μπορούν να φωλιάσουν με επίγνωση σε μια στιγμή απόλυτης ευγνωμoσύνης, ακόμα κι αν το σκηνικό είναι ολάκερο βαμμένο στην απόχρωση μιας υποψίας ότι θα όλα κρατούν ελάχιστα, δηλαδή σε ένα αδιάφορο γκρί.

   the second point of view

   Κάτω στη θάλασσα, ανάμεσα σε χρυσές δροσοσταλίδες ένα γυναικείο κορμί έχει αφεθεί ανάσκελα να το λικνίζει το κυματάκι και να το ισορροπεί η άνωση. Το κορμί, μπουκωμένο για μήνες στα άσπρα χάπια, παράγει εκτόπισμα τριών ατόμων. Η κοπέλλα ωστόσο νιώθει απόλυτη ευγνωμοσύνη ! Για ένα μονάχα λόγο. Όχι γιατί είναι μονάχη, όχι ... Η ζέστη του νερού, που αυτή την εποχή μοιάζει με τη σούπα της γιαγιάς, της χαρίζει μια ανακούφιση στο κομμάτι του κορμιού της που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη : Πίσω στον αυχένα, από τα δυό αυτιά και το λαιμό μέχρι τις άκρες της πλάτης στο ξεκίνημα των χεριών. Κάτω από τον φλοιό του σώματος σε τούτα τα σημεία επικρατεί μια σύσπαση και μια μαρμάρινη παγωμένη σκληρότητα δίπλα στην οποία ένα νταμάρι θα θεωρούσε τον εαυτό του ένα τόπι από μετάξι που περιμένει τον ράφτη. Το κορίτσι πιάνει τότε με την άκρη του ματιού του ένα ζευγάρι που κάθεται σε ένα παγκάκι με τις παλάμες ενωμένες. Ένας πόνος διαπερνάει το μέτωπο και είναι τόσο οξύς που της χαλάει όλη την ισορροπία. Βουλιάζει νευρικά κι όταν αναδύεται είναι μπρούμητα και ξεκινάει ασυνάρτητες απλωτές. Κατεύθυνση προς τα βαθειά. Έως ότου η απόσταση και η αχλή να μετατρέψουν αυτή την επώδυνη θέα του ζευγαριού σε μια σκιά χωρίς ίχνος δήλωσης, ούτε χαράς ούτε λύπης. Μακρινή τόσο όσο.

  the third point of view 

   Στο παγκάκι που στέκει σε λιγότερο τυχερή θέση, ανάμεσα σε ξανθισμένες από τη ζέστη αγγελικούλες και με αρκετά κουτάκια fix μέσα στα χόρτα, είναι ξαπλωμένο ένα αγόρι. Έχει βάλει μαξιλάρι το βιός του ολάκερο, εικοσιοχτώ χρόνια προσπάθειας μέσα σε ένα σακίδιο με χαλασμένο φερμουάρ, ένα μαχαίρι, δυο μπλουζάκια πλυμμένα στη θάλασσα και παξιμάδια σε τσαλακωμένη σακούλα. Παρατηρεί το ζευγαράκι που είναι καθισμένο στην κοσμάρα του. Σκέφτεται ότι ούτε αυτοί μπορεί να έχουν ισορροπία αλλά αυτό περνάει σαν υπερηχητικό στον ουρανό από τις έννοιες του. Τσεκάρει τη τσάντα της κοπέλλας και δεν του φαίνεται να αξίζει τον κόπο να σηκωθεί, πόσο μάλλον να χρειαστεί μετά να τρέξει. Η φωτογραφία της αδελφής του έχει εβδομάδες τώρα λιώσει, ψάχνει κάτι άλλο με το ένα χέρι στη τσέπη και βρίσκει μισό στριφτό. Παρατηρεί για λίγο το αγόρι και το κορίτσι, όπως βλέπανε οι παπούδες του το κρατικό κανάλι στα καφενεία. Το κορίτσι είναι ελαφρώς καμπουριασμένο και κάτι της τραβάει την προσοχή κάτω στη θάλασσα. Το αγόρι είναι εμφανώς νευρικό γιατί τινάζεται και ξανακάθεται χωρίς να διαφαίνεται άξια λόγου αιτία. Όπως κυαλάρει το κορίτσι, η μασχάλη του από πίσω αφήνει εκτεθειμένο ελαφρώς το στήθος του. Είναι μια στιγμή μαγείας. Το κορίτσι σκύβει κι άλλο και του χαρίζει άθελά του μια ματιά σε εκείνο το ροζ για το οποίο τσακώνονται τα αγόρια στις αλάνες. Κάτι σαλεύει μέσα στο σκληρό του παντελόνι, όχι αρκετά σκληρό, ανήμπορο να ολοκληρώσει έστω και μια ονείρωξη της προκοπής. Αυτά είναι παλιές πολυτέλειες στη σφαίρα μιας ολάκερης λίστας ευχών. Πάνω πάνω στη λίστα είναι ένα τηλεφώνημα στην αδελφή του από ένα κλεμμένο κινητό και μια λαθραία δόση δύναμης, ώστε να σηκωθεί και κάτι να κάνει. Με την άκρη της ματιάς του πιάνει το οχυρό με μια εκκλησιά και το βάραθρο από τσιμέντο. Για το οχυρό του ούτε λόγος, εγκαταλείφθηκε από όλους άναρχα, για την εκκλησία ούτε λόγος, μια δυνατή σιχαμάρα, για το βάραθρο ναι, μια στιβαρή εκτίμηση. Πρέπει να φροντίσει όλα τα παγκάκια που διαλέγει να έχουν σε απόσταση ασφαλείας ένα βάραθρο. Το βάραθρο είναι κάτι τελεσίδικο, όχι σαν την χαρά ή την ελπίδα.

η στιγμή του "ρ"

       Το λαμπατέρ μου σκιάζει τη δεξιά σελίδα καθώς αφήνομαι στη νύχτα παριστάνοντας ότι διαβάζω. Στρίβω το βιβλίο για να φωτιστεί, όχι η θαμπή σελίδα, αλλά εκείνη, που μπαίνει στην κάμαρή μας. Ξεκουμπώνει δυό κουμπιά, όχι όλα, σπρώχνει το παντελόνι και κάθεται στην άκρη του σεντονιού. Απαλάσσεται και το πετάει απέναντι στην πολυθρόνα. Εισπνέει λαίμαργα τη νικηφόρα χαλαρότητα μιας μέρας που δύει. Τσεκάρει μέσα από τον καθρέφτη αν την παρακολουθώ. Είναι το παιχνίδι μας.  ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ.  

     Τρίβει το μέτωπο με την ανάστροφη και μετά τεντώνει ελαφρά τα ματάκια και τα φρυδάκια που λατρεύω, το πρόσωπό της μένει μέσα στις χούφτες της καθώς συλλογίζεται τι έμεινε πάλι στη μέση. Μετά σηκώνει με τα δυό χέρια το ιδρωμένο t-shirt της, παραμερίζοντας τον χείμαρρο από τα μαλλιά, που την όρκισα να μην τα κοντήνει. Είναι τρίχες μου λέει συχνά. Τώρα, αυτή την στιγμή της ημέρας, δεν είναι τρίχες, αλλά εκείνη δεν το συνειδητοποιεί. Πετάει το μπλουζάκι στην ίδια πλευρά της πολυθρόνας με το άδειο παντελόνι. ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ.

    Σηκώνεται και την ορέγομαι πάρα πολύ, πάρα πολύ, καθώς κινείται σαν γατί και χάνεται πίσω από την πόρτα του μπάνιου. Ακούγονται βρύσες να τρέχουν και μετά βρύσες να μην τρέχουν πιά. Μερικά από τα δευτερόλεπτα κυλάνε πιο αργά από τις προδιαγραφές τους. Εκείνη τότε βγαίνει σχεδόν τυλιγμένη σε μια τυχερή πετσέτα, όπως τη γέννησε η μανούλα της. ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ.

   Βαδίζει προς την γκαρνταρόμπα ξεμπερδεύοντας με τα ακροδάχτυλα τις πλεξούδες και τα κλαδάκια της και γίνεται η ιτιά μου. Διαλέγει ένα t-shirt για τη νύχτα. Καθώς σηκώνει τα χέρια και τα βυζάκια της προς τον ουρανό μας, το t-shirt μισογλυστράει στην προσωρινή του θέση. Ρίχνει μια ματιά στο συρτάρι για ένα κυλοτάκι. Πάντα διαλέγει ολόλευκο. ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ.

   ΕΚΕΙΝΗ Η ΜΑΤΙΑ που μου απευθύνει στιγμιαία, για να δει τα χείλη μου να ζωγραφίζουν τις λέξεις "ΜΗΝ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΠΟ" , εκείνη η ματιά, το ένα καρέ του φωτογράφου που κρύβεται πίσω από τους πόθους μου, εκείνη η μυσταγωγία που έχουμε κατακτήσει κόντρα σε όλες τις κακουχίες μας, είναι ολάκερο το βάθρο με τις εποποιϊες μου. ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ...

   Έχω να κάνω δυό κινήσεις. Αφήνω το βιβλίο μου ανάποδα ανοιχτό και κλείνω το λαμπατέρ γιατί εκείνη θα χρειαστεί να μου το ζητήσει. Πάντοτε μου ζητάει ένα σχεδόν απόλυτο σκοτάδι. Είναι μια παραχώρηση που την κάνω με πόνο. Επειδή την αγαπώ κι επειδή έχει σημασία τώρα να μην αισθάνεται εκτεθειμένη. Αφήνεται. Ξαπλώνει πρώτα με την πλάτη, σχηματίζοντας ένα σχήμα από καμπύλες που τις χαρτογράφησα εγκαίρως ώστε είναι σαν να τις φωτίζει προβολέας. Στρέφομαι και ταιριάζω την επιδερμίδα μου εκατοστό εκατοστό. Εκείνη παραμερίζει θεατρικά τα μαλλιά της για να επιτρέψει πρόσβαση στο λαιμό της. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΘΩ ΠΛΕΟΝ.

   Είμαι εκεί, ακριβώς εκεί που προσευχήθηκα να βρεθώ. 

το μόνο αληθινό μυστήριο

            Το μυστήριο του "τι ακριβώς είναι ένα ζευγάρι" είναι σχεδόν το μόνο αληθινό που μας απέμεινε κι όταν το εξυγνιάσουμε, δεν θα χρειαζόμαστε πλέον τη λογοτεχνία, ούτε καν τον ίδιο τον έρωτα  !   ( εδάφιο από μυθιστόρημα της Μαίηβις Γκάλλαντ ) 

          Πότε αρχίζει ; Πότε αρχίζει ο έρωτας σε συνειδητή μορφή από τους δυο εμπλεκόμενους ; Από ποιά στιγμή ξεκινά να πειράζει τη λογική τους ; Πότε οι δυό αύρες επιτρέπουν να αλλοιωθεί το τέλεια σφαιρικό τους σχήμα ; Το σήμα της audi είναι τρεις τέσσερις αύρες που το ανέχονται, αν με καταλαβαίνεις. Των ολυμπιακών αγώνων περισσότερες. Εγώ ρωτάω μονάχα για δυο αύρες που θα δώσουν μια προσωρινή άδεια συν-παραμονής.

         Πότε αρχίζει να καταλαβαίνει ο ανέμελος περαστικός ότι διασταυρώθηκε με δυο ερωτευμένους ; Μερικές φορές δεν το υποψιάζεται κανείς εκεί γύρω. Άλλες φορές η πρόζα τους, που δείχνει ...γελοία μαρτυράει την αγωνία τους ότι δε θα τα καταφέρουν, όχι αυτή τη φορά. 

        Όμως, πότε ξεκινάει ; Πότε αρχίζει να εκτυλίσσεται το αναπόφευκτο ; Και πότε αποκαλύπτει την ...διορία του ; Θέλω να πω, κρατάς επιτέλους στο χέρι το χωνάκι που ευχήθηκες, αρχίζει να στάζει στα δάχτυλα και δεν έχεις όλη την άνεση να το περιμένεις. Αν σε αγχώσει και το πετάξεις θα γλύφεις μετά τα δυό "λερωμένα" ακροδάχτυλα και ύστερα το πέρασμά του θα σβήσει από τους σιελογόννους σου και το νευρικό σου σύστημα εν γέννει με το που θα σημάνει την επόμενη ακέραια ώρα το εσωτερικό σου Βig Ben.

      Ξέρεις τι έχει ο έρωτας, ε ; Δεν παράγει τελεσίδικες απώλειες ή κέρδη. Όμως, όπως μερικά ακόμη αγαθά που δεν αποτιμώνται εύκολα σε νομίσματα, η καλή υγεία, ένα ασφαλές σπιτικό, μια γάτα στο χαλάκι σου, ο έρωτας δρα απροκάλυπτα πιο μέσα από το όριο της σχεδιασμένης σου συνειδητότητας. Ενεργοποιεί τις αισθήσεις σου όπως μια άρια αγαπημένης υψιφώνου. Δεν μπορείς για εκείνα τα είκοσι λεπτά να ακούς ταυτόχρονα από το βάθος τις ειδήσεις. Ενεργοποιεί και απαιτεί την προσήλωσή σου. Οι αποσπάσεις, οι λογοκριτικές σου εξάρσεις, οι μανιακές ενδοσκοπήσεις σου, παραμερίζονται βιαίως !

     Εαν σου έχει συμβεί, θυμήσου, είσαι ασφαλώς διατεθειμένος να υποστείς ένα κάποιο τίμημα και ένα κατ' εξαίρεση ρίσκο για να το ξαναβιώσεις. Εαν δεν σου έχει συμβεί, εξαρτάται από την αντιληπτική σου εγρήγορση. Ο εξυπνότερος στον πλανήτη ίσως το χλευάζει, ο σοφότερος ποτέ. 

    Ένας σοφός άνθρωπος από συναισθηματικής απόψεως, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχει συνειδητοποιήσει ότι εκείνα που ενεργοποιούν τις αισθήσεις είναι γενικώς στην πλευρά του μυαλού με τα ασπρόμαυρα. Είναι η φθορά, ένας φόβος, η αγωνία της διαβίωσης, η υπαρξιακή σου απόφαση που σκάει ένα πρωί εμπρός σου. Από την άλλη πλευρά, με τα έγχρωμα, είναι ο έρωτας και τίποτε άλλο. Τίποτε. 

     Η διαφορά που κάνει τη χαρά είναι ότι ο έρωτας προτείνει γενικώς να εγκαθιδρύσει μια παρένθεση, μια δυνατότητα για χαρά, ενώ η φθορά εγαθιστά μια συνθήκη. Η καρδιά σου δεν έχει σχήμα καρδιάς . Ο Julian Barns (στο μισό κεφάλαιο παρένθεση του βιβλίου του : η ζωή σε δέκα & μισό κεφάλαια ) , αποδομεί αυτή την εσφαλμένη εντύπωση. Γενικά το μυοκάρδιο είναι ένα στυγνό εργοστάσιο που μοιάζει περισσότερο με βιολογικό καθαρισμό, σωλήνες, βαλβίδες, φίλτρα και βρώμικη δουλειά ! Τα πρωτόκολλα λειτουργίας του δεν αλλάζουν με τις μπόρες και τις λιακάδες. Το μυαλό μας όμως ;

     Το μυαλό μας έχει σχήμα καρδιάς ! Το μυαλό μας κρατάει σταθερά το μισό του χώρο για τις χαρές και τις περιμένει φιλόξενα, ενόσω προσπαθεί στο υπόλοιπο συμμετρικό μισό του να βολέψει την ανισόρροπη αυτοκαταστροφική συλλογή μας από κυλιόμενες δυστυχίες. Γι αυτό και από εκεί ξεκινούν οι ρωγμές, οι δομικές βλάβες και τελικά μερικές φορές οι εντολές για τις κατεδαφίσεις. Μην αρνείσαι τις χαρές, λοιπόν.

     Στις 14 του Φλεβάρη , ( ασχολίαστη γελοιότητα ως επινόηση ) δεν γιορτάζει εν πάσει περιπτώσει η καρδιά. Χτυπάει με την ίδια συχνότητα που χτυπούσε στις 13 . Το μυαλό πειράζεται όμορφα. Και εκεί, στο μισό ημικάρδιο του μυαλού σου η αναμονή ζωντανεύει από μια άλλη επιλογή αναμνήσεων, καθώς η αγορά προσπαθεί να σπρώξει στο ταμείο όσο περισσότερα & μεγαλύτερα αρκουδάκια μπορέσει. 

    Δεν υπάρχει γιορτή της μητέρας και εξ ίσου σίγουρα μια τέτοια για τον έρωτα. Υπάρχει μονάχα προσωπικός εορτασμός. Δεν θα βρεις τίποτα συναρπαστικό στα 366 χαρτάκια που γυρίζεις κάθε πρωι με βουλιμία ή με αποχαύνωση , που να σου κυρήξει την έναρξη των πρώτων ερωτικών αγώνων. Ο τελευταίος ημεροδείκτης , εκείνος ο extra που είναι κατάλευκος, δεν είναι εκεί τυχαία. Σου γνέφει δυό λέξεις : ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και περιμένει να γράψεις από πάνω τους άλλες δύο : ΗΤΑΝ ΜΙΑ ...

   Ηταν μια καλή χρονιά ; Εαν ήταν ίσως πρέπει να αναζητήσεις τον έρωτα στις αναμνήσεις σου. Μπορείς βεβαίως να αναζητήσεις και τις επιβεβαιώσεις του ΕΓΩ σου. Γούστα είναι αυτά. 

  

Όλα όσα σου συμβαίνουν, είναι στη φύση σου να τα αντέχεις

          Ἡ γειτόνισσα τὸ Ζερμπινιὼ ᾤκτειρε τὰς στερήσεις τῆς γραίας καὶ τῶν δύο ὀρφανῶν, ἀλλὰ μήπως ἦτο καὶ αὐτὴ εις καλυτέραν μοίραν ; 😏  [ σωστή χρήση του όρου οικτίρω από τον οποίο παράγεται ο όρος αυτοοικτιρμός ] ο οποίος θα μας χρειαστεί εδώ παρακάτω.

         Το δικό μου Ζερμινιώ είναι η μνήμη και ζει στην αγύριστη κεφάλα μου, σε δυάρι με συγκάτοικο . Η μνήμη μου αναλαμβάνει, αντί να μου πληρώνει νοίκι, την ιδιοτελή επιμέλεια όλων των αφηγημάτων μου, επάνω στα οποία στηρίζω τις διορθώσεις και τις προτεραιότητές μου στη ζωή. Πρόκειται για μια πολύ έμπειρη πουτάνα ! Με το ανάλογο χαρτονόμισμα τσαλακωμένο στο σουτιέν της, με παρουσιάζει σε κάθε απολογισμό και καλύτερο άνθρωπο. Έτσι, είναι ευκολότερο να ολισθαίνω από την αφετηρία ότι εγώ καθόρισα όλες τις εξελίξεις που με αφορούσαν, στην στάση 2 ότι θα μπορούσα να σταθώ τυχερότερος κι από εκεί στο τραμ 13, με όλα τα τέλεια θύματα γαμημένης σειράς περιστάσεων. ( Είμαστε και μια χώρα όπου η θεωρία του θύματος θριαμβεύει ) . Καθώς ο συρμός ταξιδεύει κλέβοντας παραγωγικά χρόνια εγώ συζητώ με τους συν γκαντέμηδες και γρήγορα συμφωνούμε ποιούς μισούμε. Είναι μεγάλο ξαλάφρωμα.

      Πάντοτε με τραβούσαν οι αντιήρωες στη λογοτεχνία. Θέλω να πω, αυτοί που δεν είχαν υπεράνθρωπες δυνάμεις και υπομονές, κι όμως, το τελικό τους αποτύπωμα κατέληγε μεγαλύτερό τους, όπως η σκιά μας θεριεύει καθώς ο ήλιος κατηφορίζει. Τη σκιά μας την "παρατηρούμε" συχνότερα , είναι εμπρός χαμηλά. Και κατά κανόνα στις μέρες μας εμείς περπατάμε με σκυμένο κεφάλι, όπως πρέπει να περπατά το θύμα. Το ύψος μας ωστόσο, παρόλο που υπάρχουν ενδείξεις και δυνατότητες αρνούμαστε να το καθορίσουμε με ακρίβεια. Είναι πιο επώδυνο κι από το να θυμόμαστε την ηλικία. ( Κωλοταυτότητες να καείτε στη πυρά ). Στη ζωή, έξω από τα βιβλία, δεν υπάρχουν αντιήρωες. Είναι οι μωρομάνες και μετά ο απλός λαός. Μόνον στη μωρομάνα μπορείς να παρατηρήσεις όλο εκείνο το υπερβατικό που καταλήγει να παράγει τσογλάνια.

    Οι ανατολικοί στοχαστές προτείνουν όταν βρεθούμε σε μίζερη συνθήκη να την διαβάσουμε, να την αναλύσουμε ώστε να την αποφύγουμε στο μέλλον και να την βιώσουμε με επίγνωση ότι η μιζέριές της θα μας δώσουν σοφία. Πουθενά δεν λένε να γκρινιάζουμε σαν κακομαθημένοι. Ούτε να διαλέγουμε εχθρό. Παροτρύνουν ωστόσο να απευθύνουμε ευγενικά και καταληπτά τα αιτήματά μας όταν είμαστε ριγμένοι γιατί πιστεύουν ότι το συντρόφεμα προϋποθέτει δυό ανθρώπους που φροντίζουν συνεχώς το ταίρι τους.

    Οι δάσκαλοι της ψυχανάλυσης και κατά συνέπεια οι επαρκείς ψυχαναλυτές αρνούνται να εισακούσουν παράπονά που αφορούν την ιδιοσυγκρασία άλλων γύρω από τον ασθενή καθώς, αυτά, επιμένουν ότι είναι έξω από τη δικαιοδοσία (authority) και τις δυνατότητές μας να την επιμεληθούμε ή να την κατακρίνουμε. Την ιδιοσυγκρασία άλλου εννοώ, την κατασκευή του. Πόσο μάλλον, υπερφίαλο αυτό, να την αλλάξουμε. Μας στρέφουν λοιπόν εντός μας. Μας δίνουν τα "εργαλεία" για να αναζητήσουμε καλύτερες προσωπικές επιλογές και να καθοδηγήσουμε την ενέργειά μας ώστε να αναλωθεί αύριο σε δράση και όχι σε επίκριση.

   Πουθενά οι οδηγίες επιβίωσης δεν αναφέρουν ότι για τη μιζέρια μας τώρα ή στο μέλλον θα μας φταίει άλλος. Για ένα τραύμα, ναι, για μια κακοποίηση, ναι αλλά όχι για σήριαλ στο ρόλο του θύματος.  Όλα όσα μας συμβαίνουν , επιτρέπουμε εμείς από ιδιοτέλεια να μας συμβαίνουν, προσδοκώντας τα αντίδωρα να σκάσουν μετρητοίς ή εαν δηλώνουμε "ανώτεροι" άνθρωποι επί πιστώσει. Η προσδοκίες ορίζονται ως η συνηθέστερη απειλή για κάθε σχέση ή συντρόφεμα καθώς είναι ακαθόριστοι πόθοι τους οποίους κτίζουμε χωρίς να εδράζονται σε αντικειμενικές βάσεις όπως συμβαίνει πάντα στην επιστήμη. Επιστήμη ασφαλώς δεν μπορεί να γίνει μια σχέση. Μπορεί απλά να βαδίζει με προσδοκίες που συνομολογούνται ρεαλιστικά.

    Εδώ θα κάνω μια αποβίβαση στη στάση θρησκεία και ξανανεβαίνω στη ζωή... Οι θρησκεία είναι, πως να τω πω, εγκληματικά υπεύθυνη για την απόγνωση εκατομυρίων πλασμάτων τα οποία αναλίσκονται σε τραγικές υποχωρήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις προκειμένου να ανήκουν στην αγέλη των προβάτων τα οποία ο ποιμένας θα οδηγήσει σε τόπον χλοερόν, συνήθως με ραδίκια, αλλά και με άλλη πρασινάδα. Είναι πιο ειλικρινές προς τον εαυτό σου να μπεις σε κουλοχέρηδες παρά σε οποιοδήποτε ναό. Στο καζίνο θα θυσιάσεις μερικά φράγκα, στο ναό, θα ακρωτηριάσεις αρκετά από τα στοιχειώδη σου ένστικτα με τα οποία ο ύψιστος σε προίκισε για να είσαι υγιής και αποτελεσματικός και θα βγεις με ένα τόνο απίθανες βλακώδεις τύψεις/βαρίδια στη βαλίτσα. Γι αυτό κατά κανόνα ...αι αγέλαι των πιστών οικτίρουν τη χαρά .

    Στη ζωή που ρέει και σε συναρπάζει , σε ξαφνιάζει, σε ρίχνει και σε ξανασηκώνει, δεν υπάρχει άλλος τρόπος συμμετοχής παρά ο ενσυνείδητος. Η χαρά και η ευτυχία είναι παρενθέσεις και είναι εγκληματικό να μην κοντοστέκεσαι να τις αναλώνεις. Η αγωνίες και οι δυστοπίες είναι το σκηνικό και είναι λάθος να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε λάθος παλκοσένικο. Όλοι παίζουμε στον ίδιο θίασο για το ίδιο χειροκρότημα . Αυτό που θα έλθει από το σώμα μας στο τέλος μιας μέρας που το φροντίσαμε σαν μητέρα το παιδί της.

Υ.Γ.  η αυτεπίγνωση είναι δεξιότητα πολλές φορές ανάλογη της γνώσης της μελέτης και της καλλιέργειας πράγμα που μας οδηγεί σε αναβάσεις. 

Ένας εκ των κορυφαίων στοχαστών της ανθρωπότητας , εδώ, ο Freud σε μια από τις χαρακτηριστικές εσωτερικές του τρικυμίες ... Άπαξ και αποκτήσεις επίγνωση του "δώρου της διανόησης" αποδέχεσαι ότι είσαι αμετάκλητα καταδικασμένος σε απομόνωση στο κελί της απόγνωσης.

η απόλυτη ευπλαστότητα της πέτρας

 Ήτανε σκληρή καρδιά ο καπετάνιος, θαρρείς από πέτρα, και... 

 

     Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον συνειρμό . Όπου υπάρχει καρδιά ουδέποτε θα βρεις μια πέτρα. Αλλά εμένα με πειράζει άλλο. Η πέτρα, τώρα που ανεβαίνω κακοτράχαλα μονοπάτια για να βρω τη γαλήνη μου δεν μου φαίνεται, ούτε σκληρή, ούτε κυνική ούτε αμείλικτη σε σύγκριση με τον άνθρωπο. Βλέπω πέτρες όλων των φυλών και επιλογών, πέτρες έγχρωμες ή χλωμές , πέτρες παραδοσιακές ή λοάτκι, πέτρες τσιγγάνους ή ντόπιες, πέτρες τυχερές και άλλες πολύ άτυχες. 

   Όλες οι πέτρες είναι διατεθειμένες να λαξευτούν, είναι διατεθειμένες να επιτρέψουν ένα κλαράκι που μεγαλώνει τρυφερά να περάσει μέσα τους μόλις δείξει υποσχόμενο, πρόθυμες, χαρούμενες να επιτρέψουν στο νερό να τους αλλάξει σχήματα και κολλήματα επειδή κυλώντας τους σιγοτραγουδάει. Θέλω να πω...

   ...οι πέτρες ποτέ δεν έχουν τον εαυτό τους ως απόλυτη προτεραιότητα, την τελευτή τους ως τρόμο και τον τόπο που βρέθηκαν ως αποφασισμένο μνήμα. Οι πέτρες είναι πιο ελαστικές και πιο σεμνές από τους κατηγορηματικούς πατεράδες, συντρόφους, απογόνους ή καρδιακούς φίλους. 

   Είμαι σε τόπο γεμάτο πέτρες, άρα, νομίζω βρήκα τον τόπο μου. Και κάτω από κάποια βρίσκεται η τύχη μου, το νιώθω, γιατί οι πέτρες έχουν και μια ακόμη ιδιότητα. Σου επιτρέπουν να τις γυρίσεις και να δεις τι πρόκειται να συναντήσεις από κάτω, πριν τις πάρεις αγκαλιά και ενώσεις μια ευχή με τις τύχες της. 

  Υ.Γ. ...ο Πραξιτέλης με τι δούλευε, δε νομίζω να ήτανε καρδιοχειρουργός ή κανένας καζανόβας, ε  ;