ο θρόνος του Φιλοκτήτη..

φωτογραφία της Ευθυμίας 

   ..λέγεται ότι είναι ένας βράχος πάνω από την Βελίκα που "επιτηρεί" μια θαλάσσια επικράτεια από το Στόμιο μέχρι τα ριζά του Πηλίου. 

       Στον τόπο που γεννήθηκα την Φλώρινα, τέτοιες τοποθεσίες τις ονοματίζαμε : " η Βίγλα ". Ανέβηκα σε ξενάγηση της Σταυρούλας * και κάθησα εκεί πάνω, δε μου έκανε διαφορά η βίγλα με τη θέα από το κασταναριό του φίλου μου του Χρήστου. Το αγνάντεμα από υψόμετρο είναι τέλειο όταν η ώρα σημάνει μέσα σου να δεις τα πράματα από λιγάκι πιο ψηλά.

     Ο Κ. Χατζής ήθελε να βλέπει τα πράγματα απ' ένα αεροπλάνο 😉.

   Ο θρόνος του καθενός μας είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Ούτε η κορυφή του Ολύμπου , ούτε η Ακροναυπλία είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στις προσευχές των απλών ανθρώπων. 

     Πιο κοντά είναι τούτη η φωτογραφία στο θρόνο της ευχής μου, πιο κοντά είναι το σημείο που ξαποσταίνει ο διαβάτης κάτω από μια Ιτιά, πιο κοντά είναι η πόρτα από ένα ξωκλήσσι που ανοίγει με δυσφορία τρίζοντας, πιο κοντά είναι η σχεδόν σπασμένη καρέκλα ενός κλειστού καφενείου του έρημου χωριού στο οποίο γεννήθηκε η μάνα. 

    Για τους θαλασσοδαρμένους, θρόνος είναι το πρώτο κομμάτι γη που δε το φτάνει το κύμα. Θρόνος είναι. Επειδή σε εκείνο το σημείο, φτάνοντας με τις τελευταίες ικμάδες των αντοχών σου, μπόρεσες να πετάξεις στη γη το φορτίο με τις βαριές ανάσες σου, τα κιλά με τις έγνοιες σου, τα μουσκεμένα ρούχα που πονούσανε το αλατισμένο κορμί και να αφήσεις τα χέρια να κρεμάσουν από τους ώμους για λίγες στιγμές όσες ακριβώς χρειάζεται ένας άνθρωπος για να αρθρώσει τρεις λέξεις βγαλμένες από την καρδιά του : 

   Θεέ μου, ευχαριστώ. 

  

*Σταυρούλια Σδρόλια link

ο πολίτης που θα περιέγραφα ως μια ξεμοναχιασμένη ψυχή

   Διαβάζω , ξαναδιαβάζω Μαρκούζε τούτη την περίοδο, όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν προβλεφθεί .

    Κάποτε, η ανθρωπότητα βάδιζε πιο αργά προς την πρόοδο. Ωστόσο η πρόοδος δεν ήταν τεχνολογική, ήταν εστιασμένη σε λογικές ανάγκες. 

    Πέρασαν πολλές δεκαετίες με την ανθρωπότητα σε μια διαδικασία εκπτώσεων ως προς την προτεραιότητα να αξιολογεί και να αντιδρά με βάση την λογική. Τα τελευταία χρόνια αμφισβητήθηκε και η αρχή της οικουμενικότητας, άλλος πυλώνας ισορροπίας στον σχεδιασμό των κοινωνιών. ( βλ δυτικά, ιδεολογία M.A.G.A ) . Οπότε μοιραία τελικά επιβλήθηκε «νέο αφεντικό στα πράγματα» : Η τεχνολογική πρόοδος ανέλαβε την εργολαβία να εξελίξει κοινωνίες ικανές να "αναπτύξουν τις λανθάνουσες τεράστιες δυνατότητές τους" (sic) βασισμένες στην έλλειψη άγχους ( ! ) για την επάρκεια των βασικών υλικών αγαθών.

   Έβαλαν το χεράκι τους και οι σύγχρονοι πολιτικοί ..αναλυτές της μεσαίας τάξης και καταλήξαμε στην θεοποίηση του μοντέλου ενός πολίτη που θα περιέγραφα ως μια ξεμοναχιασμένη ψυχή…

   Οι αντιθέσεις στην εμπεδωμένη νέα ηθική του τεχνοκρατικού ορθολογισμού, όταν εκδηλώνονται, δεν μπορούν να μαζικοποιηθούν και γι αυτό αποτυγχάνουν να επιτελέσουν το διαβρωτικό τους έργο. Τα εκκολαπτήρια ιδεών έχουν αντικατασταθεί από εκκολαπτήρια στρατιωτών των αγελέων ιδεολογιών και θρησκειών. Υπάρχουν στρατοί, μέντορες και ευαγγέλια μίσους όπου και να στρέψεις τα μάτια σου.

  Νεώτεροι στοχαστές ( Τσόμσκι ) επανα-κατέφυγαν στο μικρό κοινωνικό κύτταρο ως μια ελπιδοφόρο διαφυλαγμένη ρίζα.. αναφορά στον ανθρωπισμό και στον υπαρξισμό. Αλλά κάθε κούκος δε φέρνει άλλη μια Άνοιξη. Ναι, ορισμένοι αξιόλογοι άνθρωποι έχουν έξυπνα αποτραβηχτεί αλλά δεν ενοχλούν κανέναν.

  Είμαστε απομονωμένοι, χωρίς ευήκοα ώτα, ανισόρροποι και αποκαρδιωμένοι, τόσο πολύ, που καταρρέει και το αρχέγονο πρότυπο της διαβίωσης σε εστίες και σε ζεύγη, πόσο μάλλον σε παραγωγικές παρέες και ισορροπημένες μικροκοινωνίες.

Τώρα αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες μιας μη αναστρέψιμης πραγματικότητας. Το ανθρώπινο είδος, ο homo ecomomicus,  φυσικά κι εγώ, έχω τα ακόλουθα διαμορφωμένα πρόδηλα χαρακτηριστικά :

·      Είμαι βαθύτατα θυμωμένος, σε μια εσωτερική τρικυμία, την οποία οι λειτουργοί ή έμποροι της αργόσυρτης ψυχανάλυσης απλά ανακατευθύνουν, συχνά με τραγικά αποτελέσματα, αφού όσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι το τελεσίδικο των εδιεξόδων μου τόσο πιο απονευρωμένος συναισθηματικά καταλήγω. Οι κοινωνικές μου δεξιότητες καρατομούνται...

·      Είμαι τραγικά ανελεύθερος ώστε να επιφέρω αλλαγές στην καρδιά του προβλήματος, καθώς οι όροι συμμετοχής μου στο κοινωνικό πλαίσιο δεσμεύουν όλους τους σωματικούς και νοητικούς μου πόρους.

·      Είμαι φοβικός. Όχι μόνο απέναντι σε παγκόσμιες και αδύνατον να προβλεφθούν εξελίξεις αλλά και σε μικρές για άλλες εποχές απόπειρες να κάνω παρέμβαση στα προσωπικά μου δεδομένα, είμαι άτολμος, καθηλωμένος.  

    Αυτό το είδος ανθρώπου το απόλυτα δυστυχές και ταυτόχρονα ανίσχυρο για ρήξεις είναι η τέλεια βορά στους θηρευτές και ταγούς των σύγχρονων εποχών, με αποτέλεσμα ακόμη και οι κοινωνικοί αυτοματισμοί να έχουν γίνει τόσο προβλέψιμοι ώστε οι «εξεγέρσεις» να σχεδιάζονται μια δεκαετία πριν και τελικά να χειραγωγούνται. Κινήματα προετοιμασμένα σε εργαστηριακές συνθήκες των πολιτικών επιστημών ( Αραβική Άνοιξη, woke ατζέντα, οικολογικός ακτιβισμός κ.α. ) ρίχνονται ως ρυθμιστές στο μπλέντερ την κατάλληλη στιγμή ( άκαιρα ) για να τραφεί πρόσφορα και πάντα με χαμηλές βιταμίνες η πείνα των λαών και ως συνέπεια των ατόμων για τις άλλες ( καίριες ) ρήξεις.

   Το αποκομμένο πνεύμα κάθε στοχαστή, παρακολουθεί και αποκαλύπτεται από τις δυνατότητες που έκρυβε το ανθρώπινο είδος, όχι για να προοδεύσει αλλά για να αυτο-υπονομευθεί !

  Ας υποθέσουμε ότι ένας σύγχρονος Κορνήλιος Καστοριάδης θα αναδύονταν από αυτή την άβυσσο και θα του αναθέταμε την ανατρεπτική διαδικασία της απαναφοράς της λογικής στη θέση ισχύος που είχε πριν την τεχνολογική επέλαση.  Θα τον ακολουθούσε κανείς ; Θα ξεχώριζε η νέα γενιά, μέσα στην περίοδο χάριτος της εκπαιδευτικής περιόδου που όλοι μας πετάξαμε σε διάφορους κάδους αχρήστων, θα ξεχώριζε η σημερινή νέα γενιά που είναι απολιτίκ τα διαμάντια στο λόγο του ; Πως θα έφτανε η συλλογιστική του να επιφέρει ρωγμές στην κατάσταση «ισορροπίας» της νέας αστικής κοινωνίας ;

  Με τη σημερινή πολιτική και κοινωνική διάταξη η φιλοσοφία είναι καταδικασμένη στον άχαρο ρόλο μιας ιστορικής τήρησης του ιστορικού αρχείου που αφορά την κάθοδο του σύγχρονου πολιτισμού στο επέκεινα του ανθρωπισμού.   

  Συναντάμε λοιπόν ανθρώπους που μέσα τους βράζουν ; Και τι περιμέναμε ; Συζούμε με ανθρώπους που μέσα τους βράζουν ; Και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τους προσφέρουμε έστω και πρόσκαιρη γαλήνη ; Συνδιαλεγόμαστε με ανθρώπους που μέσα τους βράζουν ; Μας διοικούν τέτοιοι άνθρωποι ως αφεντικά μας ή ως εκπρόσωποι της πολιτείας ; Δεν υπάρχουν διαφορετικοί !!!  Δεν υπάρχουν πλέον άλλοι άνθρωποι. Οι άνθρωποι βράζουμε μέσα μας, όλοι .

   Το μόνο επίδικο είναι να καθυστερήσει η επιστροφή στην κοινωνία της ανθρωποφαγίας, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Είναι απλά ζήτημα χρόνου. Μια ακόμη επιλογή πρωτεϊνης που θα μας φανεί φυσιολογική. Όπως φάνηκε σε όσους είχαν καταπέσει και επιζήσει αεροπορικής τραγωδίας και απλά η βοήθεια από έξω άργησε να αφιχθεί ( στο δημοφιλές κινηματογραφικό σενάριο εργασίας ) .

   Σε εκείνη την ομάδα ανθρωποειδών ασφαλώς μπορούσες να διακρίνεις διαφορετικότητες… άτομα με πίστη στην ουράνια βασιλεία, στην ανθρώπινη δημοκρατία, στον φιλελευθερισμό, στην διαφύλαξη των πόρων του οικοσυστήματος. Απλά την ώρα του γεύματος, φάνταζαν όλοι τους ιδανικά εναρμονισμένοι. 

  Εγώ βράζω. Εσύ βράζεις ; Εμείς βράζουμε ; 

  Σε ποιό ζουμί ;  

 

πηγαίνουν κι ανθίζουν , όπου να 'ναι !

     Η είσοδος του έρωτα ποτέ δεν είναι διακριτική . Είναι αναιδής, θορυβώδης, ενοχλητική !  Αν θέλεις την ησυχία σου ; Με τίποτα ! 

    Είναι πιο βολικό να παρακολουθείς άλλους να ερωτεύονται. Το λέω μετά λόγου γνώσεως . Μέσα στο δικό σου κάδρο, άμα τρυπώσει αυτό το αναρχικό συναίσθημα τα παίρνει όλα παραμάζωμα . Χάνεται όλη η αυτάρεσκη μεθοδικότητα που δείχνεις συνήθως, πάει περίπατους η αυτοκυριαρχία σου, σχολάνε τα προγράμματα που έχεις καταστρώσει και όλη μέρα ψάχνεις να πιαστείς από κάτι σταθερό για να ξαναγίνεις επαρκής και να εξυπηρετήσεις ελαφρώς την ρουτίνα σου. 

   Η είσοδος του έρωτα ποτέ δεν είναι σχεδιασμένη. Αλλού την περιμένεις κι απ' αλλού μπαίνει. Κακός ηθοποιός, κάθε μέρα διαφορετική παράσταση. Κι ο θίασος κουρέλι !

   Είναι πιο βολικό να τον αφήσεις απ' έξω. Το επιλέγουμε εξάλλου οι περισσότεροι με μια αποφασιστικότητα που κρεμάμε στη γλώσσα του σώματός μας, μια πινακίδα που λέει ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ και την έχουμε τόσο συνηθίσει ώστε ξεχνάμε την παρουσία της. Φευ.. είναι τόσο εμφανές το αρνητικό μήνυμα που περνάμε στους περαστικούς από τη μέρα μας... διαβάζουν σε όλο μας το κορμί... ότι δεν είμαστε για πολλά πολλά , και σιωπούν απογοητευμένοι.

   Η είσοδος του έρωτα έρχεται ωστόσο μετά από μια πρόσκληση. Όσο κι αν το αρνηθείς, αν σε βρήκε "μπόσικο" και θρονιάστηκε μέσα στο μυαλό σου, είναι γιατί τον προσκάλεσες ! Θα χτυπιέσαι τώρα και θα λες, εγώ ούτε που σκέφτηκα να κάνω κάτι... αλλά δεν είναι από κείνα που τα προετοιμάζεις σαν βαλίτσα, σαν οικογενειακή συγκέντρωση, σαν τα γεννέθλια του παιδιού σου, για εβδομάδες και συνειδητά. Γι αυτό σαστίζεις. Γιατί το προσκλητήριο προς τον έρωτα το στέλνεις ασυναίσθητα. Έχεις απλά παραδοθεί , έχεις κατεβάσει μολύβια, σκέψεις, στρατηγικές και ευχές προς πεφταστέρια και η παραίτηση που διαμορφώνεις είναι το χαρτί στο οποίο γράφεται από μόνη της η πρόσκληση. Έρωτα ; Τώρα είμαι μια κενή φωλιά. Στείλε τα αποδημητικά σου να τη γεμίσουν. 

   Κι έρχονται. Και δεν είναι χελιδόνια, ερωδιοί και χήνες. Δεν έρχονται οργανωμένα ούτε στη συγκεκριμένη εποχή. Έρχονται σαν το ανοιξιάτικο χιόνι, σαν τη χειμωνιάτικη ζεστή λιακάδα. Μοιάζουν απρόσκλητα αλλά έχουν πάρει διαπίστευση. Και μπουκάρουν στη φωλιά σου.

  Και τότε αισθάνεσαι όμορφα κατοικημένος. Γόνιμος. Χρήσιμος. Αισιόδοξος, Υποσχώμενος. 

  Η είσοδος του έρωτα ποτέ δεν είναι άκαιρη. Ο έρωτας έρχεται ακριβώς στην ώρα του. Απλά έχει τα δικά του ρολόγια. 

 

πάρε μια λυπημένη λέξη και κάνε την καλύτερη

   Hey Jude the Beatles ( take a sad word and make it better ) τι όμορφη και πόσο απαιτητική διαδικασία !

   Πρωί πρωί, το στόμα ενός αγγέλου, μου διάβασε αράδες Αντιγόνης, άλλης Αντιγόνης, αράδες δυνατές, διαδοχικούς αφορισμούς με εκλεπτισμένο σαρκασμό και πυροδότησε την αντίστασή μου στην παραίτηση. Ζω μια τραγωδία ; Ή απλά επιλέγω να ζω " μέσα σε μια τραγωδία " ;  Γιατί, ασφαλώς.... η τραγωδία είναι μια καταφυγή, έχει ένα επερχόμενο κακό που μας επιτρέπει να μυρηκάζουμε το αναπότρεπτο ως λύση.

  Το δράμα όμως ; Το δράμα δεν διαθέτει το προνόμιο της τραγικής έκβασης, υπαινίσσεται ότι πάντοτε, μα πάντοτε υπάρχει μια σχισμή διαφυγής. Δεν είναι μια πύλη εξόδου, έτσι λιλιπούτια όπως δείχνει στην αρχή.. Αλλά είναι μια σχισμή, μια πρώτη ελπίδα.

    Πάντα πίστευα στις σχισμές, το νερό τις βρίσκει στο βράχο και τις μετατρέπει σ' ολάκερα σπήλαια, ο ήλιος πάντοτε εξασφαλίζει για το φως του ένα κάποιο πέρασμα από την συννεφιά, κι εμείς κατόπιν την ονοματίζουμε αχτίδα και μας φτάνει , μας φτάνει μια για να νιώσουμε το ξημέρωμα έξω μας ... Μέσα ;  

    Μέσα στο σώμα μας , στην πλάτη καθενός από όλους εμάς, υπάρχουν διπλωμένα, τυλιγμένα σφιχτά για να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα, δυό δυνατά απολύτως λειτουργικά φτερά ! Κι όπως στις ξαφνικές μας μεγάλες λύπες, είναι τρείς οι φάσεις της διανοητικής επεξεργασίας μας ( άρνηση, θυμός, αποδοχή ) έτσι ακριβώς και στην ελπίδα που χτυπά την πόρτα μας ένα τυχαίο πρωί, είναι τρεις οι φάσεις ενός ..καθώς πρέπει καλωσορίσματος ... Μισάνοιγμα της πόρτας ( καχυποψία ) , ανταλλαγή συνθηματικών λέξεων ( ξύπνημα ενός οράματος ) και η καταλαγή των αντιστάσεων ( ορίστε να σας τρατάρω γλυκό του κουταλιού ) * . Κατόπιν αν είναι γερό το έμβρυο, γίνεται παιδί... το σώμα μας ξέρει και το παίρνει πάνω του.

   Και τότε γιατί προτιμάμε τη συνθήκη του θεατή μιας τραγωδίας από την αναμέτρηση με το δράμα ; Δε το ξέρουμε ότι πλαστήκαμε με φτερά, γι αυτό... Δε το ξέρουμε ότι η υπέρβαση είναι εν υπνώσει μέσα μας. Στην πλάτη δεν κοιτάζουμε ποτές ... Μάθαμε να κοιτάζουμε πίσω από την πλάτη μας , με μια βεβαιότητα ότι τα βήματα που ζυγώνουν κουβαλούν μια λυπημένη είδηση. Κι όπου να 'ναι ένα χέρι θα μας χτυπήσει ελαφρά τον ώμο για να στραφούμε για να αντικρύσουμε έναν άγγελο συμφοράς. Ποτέ μιας χαρμόσυνης είδησης.

   Μια φορά στις τόσες , ή απλά μια φορά σε όλη μας τη ζωή, σε τούτο τον σύντομο κύκλο αγωνίας που αναλογεί σε κάθε άνθρωπο, μας ακουμπάει στην πλάτη ένας άγγελος. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να στραφούμε, αντί να επιταχύνουμε το βάδισμά μας από τρόμο. Αλλά πρέπει να στρεφόμαστε πάντα, έχοντας την προσμονή, την προσ-ευχή, ότι κάποτες ο άγγελος θα είναι ενός καλού. 

     Θα μας πει μια φράση : 

    - Είναι (τ)ώρα για σένα, πλάσμα του Θεού... πάρε μια λυπημένη λέξη και κάντηνε καλύτερη. Κάντηνε χαρμόσυνη... 

     Δεν θα'ναι κρίμα, μια φορά στη ζωή μας, ένας τέτοιος άγγελος να μη μας προλάβει , και να γυρίσει να φύγει αποκαρδιωμένος ; Δεν θα'ναι ...μια τραγωδία ;

              _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

  *  Οι φτέρες στο δάσος περνούν από αυτές τις τρείς σύντομες διεργασίες αναγέννησης μέσα σε ένα πρωϊνό ! Ξετιλύγονται τεντώνονται κι απλώνουν υπέροχα σε τρεις ώρες. Έχεις δει το θαύμα ; Θέλω να πω, έχεις δείξει υπομονή να περιμένεις τρεις ώρες εμπρός σε μια διπλωμένη φτέρη ;

    

  

   

   

   

πατημασιές στην άμμο

 

  εσύ θα βηματίζεις , εικόνες για να κτίζεις

     κι εγώ θα τους μιλάω, θα τα παρακαλάω

να μη περάσουν άλλο από τα σχήματά σου

   μη και χαθούν ματάκια μου, τ' όμορφα βήματά σου 

τι τα κάνει να ανοίγουν ;

     

 

 

 

 

 

    Τι ψιθυρίζει ο ήλιος σε τούτες τις τόσο ευάλωτες ανεμώνες ; Τι τους ψιθυρίζει κι απαντούν με μια τέτοια αγκαλιά ;   

    Τι ψιθυρίζει ο Θεός σε ένα κατάκωπο γαϊδουράκι με το χάδι του αγέρα και το κάνει να τινάξει τη ράχη & να πιεί νερό ;

   Τι ψιθυρίζει στ' αυτί της αγαπημένης του ο εραστής της, που της επιτρέπει να πάρει μια βαθειά ανάσα και να απλώσει πίσω χαλαρά τα χεράκια της ;  

    Τι ψιθυρίζει το στερνό της μέρας, βραδιάτικο κύμα στο βότσαλο, καθώς αποσύρεται για μια γαλήνια νυχτιά ; Δεν είναι υπόσχεση.. Δεν είναι κάτι σαν.. περίμενέ με , θα ξανάρθω... όχι...

    Τι ψιθυρίζει ένας γιός στο αυτί του υπέργηρου πατέρα του, μια μάνα στο βλαστάρι της που το ψήνει ένας πυρετός και μια γιαγιά στο ζυμάρι που ξεκουράζεται κάτω από την καρώ πετσέτα... Δεν είναι συμβουλή... Δεν είναι παραμύθι .. δεν είναι κάτι ομιχλώδες κι απροσδιόριστο.

   Είναι μια προτροπή , είναι η πιο τρυφερή διαταγή που εκφέρεται από κάπου ανώτερα και είναι το πιο συγκεκριμένο που είναι δυνατόν ποτέ να ειπωθεί :

         Πάρε το δικαίωμά σου στην χαρά . - 

   Πάρε δικαίωμα ! Τώρα... πάρε μια στιγμή ολόδική σου.. Κάνε ένα διάλειμμα ! Πάρε μια ανάσα μέσα κι ολοκλήρωσε μετά μια βαθειά γαλήνια εκπνοή. Σταμάτα να κρατάς δυνάμεις για αύριο. Πάρε δικαίωμα ... ( take a break ) , πάρε την μια σου ευκαιρία... εκείνη που δε περίμενες πια ότι θα σου τη δώσουν !

   Και τότε το ζυμάρι μαλακώνει κι επιστρέφει πρόθυμο , το μικρό άρρωστο παιδί πιστεύει στις δυναμεις του, η κοπέλλα αφήνει να χυθεί το σώμα της σε μια στάση απόλυτης εμπιστοσύνης, το γαϊδουράκι ίσως και να γκαρίζει και οι ανεμώνες ξεδιπλώνουν σαν παγώνια όλα τους τα μέλη σε μια αγκαλιά... να τον υποδεχτούν. 

   Γιατί έχουν τόσα χρόνια να ακούσουν κάποιον, οποιονδήποτε, χωρίς συμφέρον και ιδιοτέλεια, να τους ψιθυρίσει στο αυτί... - Κάνε ψυχή μου ένα διάλειμμα ... το δικαιούσαι , το κέρδισες , πάρε τώρα ανάσα. 

  Εισπνοή, άπλωμα χεριών, πέταλων, βλέμματος, διάστασης, μια διαστολή που ξεκινάει από ένα κόμπο κάπου μέσα στο σώμα και γίνεται λιβάδι ολάκερο να κυλιχθείς. 

  - Πάρε το δικαίωμά σου στη χαρά . 

  Ο ήλιος για όλους κάποια μέρα βγαίνει, ψυχή μου .

Υ.Γ.  Κάποια λουλούδια δεν ανθίζουν μέσα στις ωραίες λιακάδες, τους έμελλε να είναι Χειμερινά κι οι λιακάδες τος μετρημένες, εκείνα όμως είναι τα λουλούδια που ξέρουν την αξία του ήλιου .  Κι έτσι.. αν με ρωτήσεις, ποιά λουλούδια είναι τυχερά και ποιά αδικημένα, ποιά σοφά και ποιά αφελή ...

      "δεν ξεύρω να σου δώκω την απάντηση ενός γέροντα .. ακόμα στίβω την κούτρα μου με το ρώτημα τούτο" .

  

η ευχή

     Πάντα πρόσεχα τι ακριβώς εύχομαι , φοβόμουν τους Κινέζους ! Καλύτερα να προσέχεις τι εύχεσαι ... κι άλλες τέτοιες σοφ(ιστ)ίες εξ ανατολών, υπήρχανε ολόγυρα παντού γραμμένες σε τσιτάτα και τοίχους οπότε, ναι, όταν εξέπεμπα την προσευχή μου για Την Άφιξη,  ήμουν συνειδητά κι ολόψυχα εκεί. Συγκεκριμένος, προσεχτικός, αληθινός.

    Όταν προσεύχεσαι , ποιός ακούει ;  Είναι πολλές φορές που, αποκαρδιωμένοι, θεωρούμε ότι κανείς ! 

    Πιστεύω ότι η προσευχή δεν είναι παρά, μια μεταφυσική λειτουργία, δεν εντάσσεται στις λογικές και διαδικαστικές εγκεφαλικές μας ρουτίνες, παράγεται από πρώτες ύλες ανώτερες και εκπέμπεται από κάτι εσώτερο του μυαλού. Περιέχει φυσικά διανοητικές επεξεργασίες, προβολές αναγκών, χαρτογραφήσεις πληγών και παλαιών απογοητεύσεων, αλλά δεν είναι εκεί η κινητήριος δύναμη. Η δύναμη της προσευχής είναι στην πίστη. Στην αισιοδοξία. Στην ανάθεση του "ελέγχου των πραγμάτων" σε κάτι ανώτερο. Και όσο πιο δυνατά κορυφώνεται η ευχή σου, όσο πιο οξύς είναι ο πόνος που την χτίζει, τόσο πιο απόλυτα εστιασμένη γίνεται και η προσευχή. Και τότε ΕΙΣ ακούγεται !

   Υπάρχει μια τάξη στο σύμπαν και ο καθένας μας εκφέρει με βεβαιότητα την άποψή του για το ποιός είναι ο Δημιουργός. Ωστόσο σπάνια εξετάζουμε με ηρεμία τα στοιχεία αυτής της ευταξίας, επειδή σαν αδύναμα όντα, δίνουμε προτεραιότητα στις αταξίες που μας ενοχλούν. Έχουμε ένα ολόκληρο σώμα που λειτουργεί νύχτα μέρα αλλά δεν εξετάζουμε αυτό το θαύμα, μένουμε στον στομαχόπονο εκείνης της στιγμής. Την επόμενη μέρα αντί να θρέψουμε με φροντίδες το όλον μας, το κορμί που σφύζει από υγεία και άπειρες υπέροχες λειτουργίες, ασχολούμαστε μονάχα με τον στομαχόπονο ! Εν τω μεταξύ σχεδόν πάντα, έχουμε την αποκλειστική ευθύνη με μια σαχλαμάρα που φάγαμε και τον προκαλέσαμε, αλλά δεν έχουμε την υπομονή, το σώμα μας το ίδιο, να επικεντρωθεί λίγες ώρες εκεί και να τον εξαλείψει. 

  Η τάξη στο σύμπαν είναι συγκεκριμένης δομής. Όλα σταθεροποιούνται σε σχέση με ... Οι μαργαρίτες μαζεύονται λίγο πιο εκεί από τη σκιά της καρυδιάς στην οποία βολεύονται τα μανιτάρια όταν το έδαφος είναι υπερποτισμένο από τις βροχές που έφεραν οι προηγούμενες ζεστασιές... Καταλαβαίνουμε.. όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι η τάξη στο σύμπαν δεν είναι ατάκτως ερριμένα τυχαία γεγονότα. Και η τάξη μέσα μας, εκείνη η κατάσταση που μας προστατεύει από το να σαλέψουμε, είναι σε σχέση με... υπάρχει ο φίλος μας που την κατάλληλη στιγμή μας έσπρωξε να βγούμε, υπάρχει το μονοπάτι που στρίψαμε από ένστικτο όταν βγήκαμε και ο άλλος περιπατητής που είχε στρίψει με την ίδια αφέλεια για να βρεθεί ξαφνικά μόνος του απέναντί μας και να κοιταχτούμε για λίγα δεύτερα στα μάτια. 

  Η διανοητική μας δύναμη είναι τεράστια και ελάχιστα αξιοποιημένη. Η διανοητική μας δύναμη γίνεται αντιληπτή από όλους όσους στρέφουν τα μάτια τους όταν ανοίγει μια πόρτα και μπαίνουμε σε έναν χώρο. Από τα τριάντα ζευγάρια μάτια που ρίχνουν μια ματιά στην είσοδο και επιστρέφουν στη δουλειά τους, ένα ζευγάρι μάτια μένει καρφωμένο στην Αφιξη. Και εκείνη την στιγμή είναι αιχμάλωτα από το μήνυμα της προσευχής μας. 

   Μήπως είσαι εσύ που με άκουσες ; 

                ( συνεχίζεται η ακρόαση, ελπίζω , και η καταγραφή , υπόσχομαι .. )

 

  

κάθε γάμος σε λευκά σεντόνια έχει τους όρκους στα μανταλάκια του

         θησαυρέ μου, είναι αυτό που ξεχείλισε πρώτο πρώτο με το που είδα τα πληκτράκια μου τα πρωϊνα συντροφάκια μου εδώ στον καινούργιο μου παράδεισο :

μια τόσο παλιά φωτό... της εποχής των ευχών

  Θα ακούω . Θα ακούω θησαυρέ μου, κι όταν θα δυσκολεύεσαι να βρεις τις λέξεις, σου υπόσχομαι να μένω σιωπηλός, να αφουγκράζομαι την αναμέτρησή σου με τα συναισθήματα, να αγγίζω πάρα πολύ απαλά τα μαλλιά σου και να περιμένω το στοματάκι σου να αραδιάσει τις επόμενες, λέξεις, εκπνοές, λέξεις, εκπνοές, με εκείνη την λαχτάρα που κάνει το κορμάκι σου να τρέμει μέσα στα χέρια μου, χέρια που τώρα θα είναι κισοί που λατρεύουν το δέντρο, θρέφονται από την υγρασία σου, αρπάζονται στις εσοχές σου για να ξανανέβουν, να φτάσουν πιο ψηλά, πιο πολύ στο φως, να κοιτάξουν τα πράγματα από εκεί που τα μικρά δεν τραυματίζουν το τοπίο και τα πραγματικά μεγάλα φαίνονται με όλο το σχήμα τους.

 Θα οσμίζομαι . Θα οσμίζομαι θησαυρέ μου τη μελαγχολία και την γαλήνη και τη λαχτάρα και την λύπη και το φόβο και την γλυκιά αναμονή και το λίκνισμα των ατέρμονων σκέψεων που από ταλαιπωρίες είθε να γίνουν και στους δυό μας ρότες για μικρά άσημα νησιά. Θα οσμίζομαι το μαλακτικό που έβαλε ο Θεός στην επιδερμίδα σου και ήταν τόσο δυνατό που άντεξε μέχρι να φτάσει η στιγμή μας.

 Θα γεύομαι . Θα γεύομαι τα χείλια σου θησαυρέ μου . Και θα μένω με αυτή τη γεύση όλη μέρα. Και θα την αποζητώ το βράδυ σαν την αλληλογραφία του μετανάστη, που ο ταχυδρόμος με ποδήλατο την φέρνει στο σπίτι στο χωριό και έχει μονοπάτια κακοτράχαλα να διασχίσει και , θα είναι ετέλειωτες οι μέρες, από αυτή την άποψη, από την σκοπιά κάποιου που μόνο ανυπομονεί και μόνο τσεκάρει μήπως τα ρολόγια του χάνουνε. Γιατί κάθε σούρουπο θα φεύγει ο ήλιος και θα φτάνει το ποδήλατο με τον ταχυδρόμο.

  Θα αγγίζω . Θα αγγίζω με ό,τι έχει αφή. Με όλα μου τα μέλη . Θα αγγίζω αχόρταγα όπως αγγίζει το μωρό το βυζί της μάνας του, πεινάει δε πεινάει, όπως αγγίζουν τα γατιά μου την μάνα τους, με όλο το πλαϊνό του κορμιού τους καθώς έχουν ορμήσει στη γαβάθα σαν ένα τρίο μπελκάντο και πίνουν. Πίνουν αλλά δε παραλείπουν να ακουμπούν, την στοργή σε ένα μάτσο πορτοκαλί τριχούλες.

  Θα κοιτάζω . Θα κοιτάζω  . Θα κοιτάζω :  τα μάτια σου . Τα μάτια σου θησαυρέ μου . Θα τα κοιτάζω.

  Καλως ήρθες στη ζωή μου ..ευθυμία της ψυχής μου .  

  Τώρα ξέρεις... γιατί ήταν άδειο ... 

όλα , αργούν να φτάσουν

 

   φταίει η βραδύτητα του φωτός ... η εικόνα του κορμιού σου έρχεται στα μάτια μου σε μεριδούλες , πρώτα ένα μικρό δαχτυλάκι από την κάτω σελίδα της αριστερής σου πατουσίτσας, ένα έτος φωτός, μετά το διπλανό ζηλιάρικο, κι άλλο έτος φωτός και πάει λέγ... εχμ.. βαδίζοντας.

   φταίει η τεμπελιά του ήχου ... οι ανάσες βγαίνουν από το στήθος σου κι έρχονται σε θροϊσματα, πρώτα η ανάσα ιχνηλάτης, ένα τέρμινο, μετά η ανάσα σκαπανέας, κι άλλο τέρμινο, μετά η ανάσα αξιωματικός και πάει λέγ... εχμ.. ψελίζοντας.

  φταίει η αλλοφρωσύνη της οσμής .. οι μυρωδιές σου εκπέμπονται από το κορμί σου σε πέπλα, πρώτα η ευωδιά της λατρείας, ένα δίσεκτο, δίπλα της η εκπνοή της καρδιάς σου, κι άλλο δίσεκτο, κι έπειτα σμάρια κυκλάμινων κι ανεμώνων σε μικροσκοπικά μπουκαλάκια με τεράστια στόμια , σαν του γραμοφώνου το χωνί, να στέλνουν, να στέλνουν να στέλνουν μέχρι να πονέσει το στήθος όλων των ανύποπτων θνητών.

     Φταίει η περιορισμένη δυνατότητα του αγγίγματος... πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι πόσο περιορισμένο ταλέντο έχουν τα ακροδάχτυλά μου... 

το ψίχουλο

 

     Το ψίχουλο είναι ένα έρμαιο. Είναι επίσης,  εεεε.. νοχλητικό. Χαλάει την ευταξία των πραγμάτων. Μερικές φορές το ψίχουλο φέρνει μια γεύση στο στόμα, έτσι που το παρατηρείς. Μερικές φορές δεν είναι ενοχλητικό. Της λαγάνας. Του κουκουτσιού της ελιάς. Συμβάλλει στην Ευθυμία των πραγμάτων. Το ψίχουλο εμπρός από ένα χαμόγελο. Σε ένα στόμα με μικρά μικρά πλην όμως κοφτερά δόντια. Ένα στόμα της που εκβάλλει  όμορφες κουβέντες στην ακτή μου. Δάχτυλα που χωρίζουν την κόρα από την ψίχα των πραγμάτων. Κι άλλα ψίχουλα που περισυλλέγουν απαλά τα ακροδάχτυλα, ο τρόπος που πλησιάζουν τα χείλη για να τους παραδώσουν τη λεία. Πάντα απομένει κάτι ¨πάνω στο τραπέζι¨. Έτσι για τη συζήτηση. Ψίχουλα σκέψεων ; Ένα προαίσθημα ; Μια υπόσχεση ; Μια κλεφτή ματιά στο σκοτάδι και μια απαλή με τα βλέφαρα σμιχτά, στο φως ; Πολλές φορές , πράγματα μικρά, ασήμαντα στην πρώτη ματιά.  

     Η αύρα της. Η σιγουριά που νιώθει η δική μου αύρα. Η βιασύνη της να μην βιαστούμε, η υπομονή μου να δικαιωθεί η αβάσταχτη προσμονή. Μια ζωή με αμοιβή ¨ψίχουλα¨. Ταξίδια. Έρμαιο. Πρέπει να δείχνεις λίγο τα δόντια σου. Κι άλλα χιλιόμετρα. Κι άλλα ψίχουλα  αμοιβή στο τέλος. Ενοχλητικά χιλιόμετρα. Μετά μερικά χιλιόμετρα που δεν αποδείχθηκαν, ενοχλητικά. Μια λαγάνα. Ένα ψίχουλο, χάδι στη ψυχούλα  μας. Ένα από τα δώρα.

     Το ψίχουλο είναι ένα έρμαιο. Μερικές φορές προσκαλεί μικρό πουλί , ένα σπουργίτι, ένα χελιδόνι, έναν δρυοκολάπτη. Το παίρνει για μια πτήση. Το ψίχουλο βλέπει τα πράγματα από πιο ψηλά. Το σπουργίτι κρατάει τη γεύση και αφήνει σε άλλο τόπο να του πέσει το υπόλοιπο , μικρότερο ψίχουλο. Η ιστορία κάνει κύκλους με άλλα πλάσματα θεατές. Άλλο πουλί θα πάρει το μικρότερο ψίχουλο. Να το πάει σε έναν τόπο ξεκινήματος. Αλλού. 

    Κι εδώ ; Τι μπορεί να προκύψει ;

     Άγκυρες θεόρατες να σηκωθούν από μέσα μας. Να σαλπάρουμε. 

     Ένα κάποιο τέλος, φέρνει μία κάποια αρχή.

*    [ Το τέλος, κατατρύχει τη ζωή το τέλος της σχέσης, το τέλος της μέρας, το τέλος του ποιήματος κ.λ.π. κ.λ.π.. Το τέλος μπορεί ενίοτε να σώσει και την αρχή, όταν αυτή εμφανίζεται αμήχανη, άτολμη... ]

    Κάθε αρχή είναι μικρή, όσο κι ένα ψίχουλο. Όπως η ουσία των πραγμάτων.  Μερικές φορές όπως όλη η γλύκα των πραγμάτων. 

    Τι είναι το ψίχουλο.. το ψίχουλο είναι ένα έρμαιο. 

    Δεν θα βγεί να διεκδικήσει τις δάφνες.

  * ( στην αγκύλη μια φράση της βιβλιοκριτικού Μαρίας Λαϊνά )