Είμαι πρωτότοκος .
Έχω έναν σκληρό πατέρα, τα βιώματά του δεν τον άφησαν να μεγαλώσει χωρίς να θυμώσει . Έτσι , ενώ με την μητέρα οι φράσεις σ' αγαπώ, σε θαυμάζω και οι άλλες πιο καθημερινές, ευχαριστώ, συγγνώμη, σ' αδίκησα, έλα 'δω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, εξαφανίσου τώρα να μη σε βλέπω, εκστομίζονταν συχνά και χωρίς αδιάβροχο στίγμα, στην περίπτωση της αλληλεπίδρασης με τον μπαμπά ήταν απαγορευμένες. Δεν εγκαταστήσαμε ποτέ μας "κόκκινο τηλέφωνο" .
Την ημέρα που το φέρετρο με τη στρουμπουλή 99χρονη γιαγιάκα μου κατέβηκε με τα σχοινιά στην οριστική θέση του για να κλείσει με την εκκωφαντική σιωπή του ένα από τα κομβικότερα κεφάλαια της ζωής του πατέρα, τα μάτια μου ήταν καρφωμένα επάνω του αναμένοντας ένα κάτιτις ανατρεπτικό.
Σε μια αργόσυρτη στιγμή, εκείνος έσκυψε, πήρε λίγο νωτερό χώμα στο δεξί χέρι, πρώτα το μύρισε, μετά το πασπάλισε στα δάχτυλα σαν αναποφάσιστος σεφ με μια πρέζα χοντρό αλάτι και μετά άνοιξε τα δάχτυλα και το άφησε σαν για πρώτη φορά να μην είχε τον έλεγχο στα πράγματα . Ο θόρυβος που έκανε εκείνη η αμελητέα ποσότητα από δροσερούς κόκκους ήταν δυσανάλογα τραχύς.
Τότε, σαν να αναζητά κάποιον εμπειρογνώμονα, με έψαξε με τα μάτια, έστρεψε το σώμα του κατά πάνω μου, περπάτησε πέντε, έξι νομίζω βήματα και χύθηκε στην αγκαλιά μου. Μόνο το δικό μου αυτί έπιασε εκείνο που ψιθύρισε ο εξηντάχρονος άντρας :
Τώρα, μόνον εσένα έχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;