Ζούμε σε καιρούς με απρόβλεπτες καθημερινές εξελίξεις. Ο σχεδιασμός της ζωής καθίσταται πλέον ευάλωτος σε ανατροπές που μπορεί να λάβουν χώρα στην άλλη άκρη του πλανήτη... Το φυσιολογικό θα ήταν να είμαστε πιο επιεικείς με τους πάντες, πόσο μάλλον με εκείνους που ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε...
Ένα βήμα πίσω, μια δεύτερη ματιά στον συνάνθρωπό μας θα μας βοηθούσε πάντοτε να τον φέρουμε δίπλα μας χωρίς αστερίσκους. Η ταχύτητα όμως έχει ανέβει σε όλα , και στις ετυμηγορίες μας φυσικά ! Βγάζουμε αποτέλεσμα σε 3, 2 , 1 ... τέλος.
Στην κοινωνία των δαχτυλοδεικτούμενων επαρκών, δε χωρούν ανεπάρκειες. Πρέπει να διορθώνονται με συνοπτικές παρεμβάσεις. Εγώ είμαι κάθε μέρα και πιο τέλειος. Γιατί δηλαδή εσύ αρνείσαι να γίνεις ; Και το πιο επικίνδυνο, στην κοινωνία των επαρκών δεν χωρούν .. διαφορετικότητες ... φυσικά ! Αλλά... ας γυρίσουμε στην γέννηση αυτού του κατα-κριτικού πνεύματος από το οποίο εμφορούμαστε όλοι μας.
Σύμφωνα με τους καθηγητές Πολ Χιούϊτ και Γκόρντον Φλέτ η τελειομανία πηγάζει από τρείς πηγές : Την εσωτερική, δική μας, λόγω κατασκευής, που στρέφεται προς τον εαυτό μας και μας τρώει τα σωθικά, την κοινωνικά επιβαλλόμενη που οφείλεται στο αυστηρό τιμωρητικό τυπικό περιβάλλον* και τέλος την από εμάς προς τα έξω απευθυνόμενη προς τους γύρω μας, καθώς προβάλουμε τις προσδοκίες μας για τη δική μας τελειότητα σε εκείνους ώστε να γίνουν ακόμη καλύτεροι. Καμία δεν είναι υγιής ή φυσιολογική !
Παθητικοεπιθετικές συμπεριφορές μας προς τον σύντροφό μας, το παιδί μας, τον καρδιακό και καλά φίλο μας ή τον πλησίον μας, οφείλλονται σε τούτο : τον θέλουμε ακόμη ανώτερο από αυτό που μπορεί να γίνει . Αφού δηλαδή τον διαλέξουμε για αυτό που είναι, θέλουμε να τον ανεβάσουμε επίπεδα πιέζοντάς τον μέχρι να δυστυχήσει ...
Ο μύθος του πετυχημένου τελειομανούς είναι το βασικό μας αφήγημα και δεν είναι παρά μια απάτη ! Εστιάζουμε σε κάποιον δακτυλοδεικτούμενο επιτυχημένο που υπήρξε τελειομανής, π.χ. Ελένη Αρβελέρ ή Νίκο Γκάλη ή Γιώργο Νταλάρα που λόγω του θριάμβου τους τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας και δεν στοχαζόμαστε αμέτρητους άλλους που με την ίδια προσπάθεια δεν κατάφεραν παρά να συντριβούν !
Ο Κάραν μας προτρέπει να λάβουμε υπ' όψιν την φθαρτότητά μας και να θεωρήσουμε εαυτόν σαν μέλη πληρώματος ενός ιστιοφόρου : εκείνο που θα καθορίσει πόσο δύσκολα και σε πόσες μέρες θα φτάσουμε στον δικό μας προορισμό δεν είναι μόνον η προσπάθειά μας αλλά και δεκάδες τυχαίες περιστάσεις ! Ένας το ίδιο άξιος με εμάς που θα ξεκινήσει τρείς μέρες νωρίτερα μπορεί να κάνει το μισό χρόνο από εμάς ή να μην ξανακούσουμε νέα του, να ναυαγήσει. Θα πρέπει να τον κρίνουμε ανελέητα ή να τον θεοποιήσουμε ;
Υπάρχουν ηγέτες, σε κάθε οικογένεια , μια μητέρα λέαινα ή ένας πατέρας καπετάνιος που θέτουν τους στόχους της οικογένειας με μεγάλη σαφήνεια και με αδυσώπητη σκληρότητα, τους ίδιους στόχους και για τα τέσσερα παιδιά τους και για τα δώδεκα εγγόνια τους. Εκεί κτίζεται η γκιλοτίνα στην οποία θα χάσουν την αθωότητα και την ευρρωστία τους πολλά από τα νεαρά βλαστάρια κάθε οικογενειακού δέντρου και θα οδηγηθούν στην μυστική αίθουσα δικαστηρίου όπου ισοβίως θα δικάζονται από τους προγόνους τους.
Μερικά από τα βλαστάρια αυτά θα καταλήξουν ναρκομανείς ( πολλά παιδιά αγέρωχων αξιωματικών ) , πιο λίγα από αυτά θα καταλήξουν αυτόχειρες ( πολλά παιδιά διάσημων και πάμπλουτων ) και πότε πότε θα γράφουν οι εφημερίδες για κάποια γυναίκα μητροκτόνο ή άντρα πατροκτόνο τους οποίους όλοι μας θα σκεφτόμαστε ως διασαλεμένους που τους αξίζει η αγχόνη. Αυτοί είναι που έχουν βιώσει το παράλογο και ξέρουν από που προέρχεται. Αλλά δεν θα ασχοληθεί κανείς να τους ρωτήσει κι ούτε θέλουν να εξηγήσουν σε κανέναν τίποτε γιατί κάποιος που αφαιρεί τη ζωή του γοννιού του την ίδια στιγμή τελειώνει τη δική του. Είναι πάντοτε το κύκνειο διάβημα. Έχετε δει πατροκτόνο να προσπαθεί για οτιδήποτε ; Είναι τύποις ήδη νεκρός. Πριν συμβεί το μοιραίο, δεκάδες μάτια παρακολουθούν το άρρωστο που συμβαίνει. Ξέρετε γιατί δεν παρεμβαίνουμε ; Γιατί εμπρός σε μια κατάφωρη αδικία που δεν ακουμπάει δικά μας συμφέροντα δεν έχουμε ανοιχτά τα μάτια τα αυτιά και τη λογική μας. Κι έτσι διαλέγουμε άλλον φίλο να βοηθήσουμε, εκείνον που δεν προφταίνει να μαζέψει τα κεράσια του και είναι και ευχάριστος τύπος.
Δεν ασχολούμαστε ως κοινωνία με τους αποτυχημένους. Πολύ περισσότερο δε, δεν ασχολούμαστε με τους αποτυχημένους που έχουν μικρές δυνατότητες από τη φύση τους. Αυτός είναι ο χειρότερος από όλους τους ρατσισμούς. Η περιφρόνησή μας για τον αδύναμο τον οποίο πλησιάζουν στο κατόπιν οι οργανώσεις σωτήρων κατ' επάγγελμα, κι από τους οποίους οι αδύναμοι δεν μπορούν να αποκομίσουν πραγματικό συναισθηματικό βοήθημα παρά να γίνουν οι βολικοί καημένοι του συστήματος. Ήθελες ποτέ εσύ να σε βλέπουν σαν καημένο ; Γιατί να θέλει ο Παλαιστίνιος ;
Τα μεγάλα κεφάλια στους γιατρούς χωρίς σύνορα , στις κατά τόπους αποστολές ανθρωπιστικής δράσης και στις νεοφυείς αρχιεπισκοπές σε χώρες "απολίτιστων και αγράμματων πληθυσμών" πετυχαίνουν να ανταλλάξουν την αξιοπρέπεια και την αυτοδιάθεση χιλιάδων ψυχών για μια επιτυχία : να παρουσιάσουν στα αφεντικά τους ένα ακόμη στράτευμα χωρίς ικανότητα σκέψης το οποίο είναι έτοιμο να δεχτεί οδηγίες από τον ευεργέτη του & κάθε είδους εντολές, μέχρι να γίνουν κατάλληλοι ως το επόμενο κρέας που χρειάζεται η πιο μεγάλη μηχανή κιμά του πλανήτη : το καταναλωτικό δυτικό μοντέλο της ασταμάτητης οικονομικής μεγένθυνσης το οποίο εσχάτως βαπτίστηκε τρομάρα μας βιώσιμη ανάπτυξη ! Το μέτρο της επιτυχίας των επαγγελματιών αμοιβόμενων σωτήρων είναι πόσες φωτογραφίες τριαντάρηδων με γραβάτα θα αντλήσουν από ένα ολάκερο ανύποπτο ξυπόλυτο πόπολο. Το μέτρο του εγκλήματος που διαπράττουν είναι το πόσες θρηνούσες μητέρες θα προκαλέσουν με την κατά τη γνώμη τους θεάρεστη δράση τους.
Η κινητήρια δύναμη για όλο αυτό τον παραλογισμό είναι ένα συμπέρασμα που βγάζουμε αβίαστα ως άτομα και ως λαοί : ότι ο συνάνθρωπός μας στην Αϊτή ή την Πολυνησία είναι για λύπηση . Αμέσως μετά έρχεται το έργο ζωής ξεκάθαρο εμπρός στη ματαιοδοξία μας ως πολιτισμένων : Ζητούνται σωτήρες. Και φυσικά ζητούνται διατεθειμένοι να προσευχηθούν για την σωτηρία των αδυνάμων. Ώ, πόσο βολικό να προσεύχεσαι για να σωθεί από την απόγνωση ένας γκέϋ ! ένας άπιστος ! ένας όχι πετυχημένος κοινωνικά, ένας συναισθηματικά απόκληρος , ένας διαφορετικός από εκείνο που θές εσύ να ήταν, άτομα που βάζεις στο ίδιο μπλέντερ της λύπησης σαν να είναι η επιλογή τους άσχετη με το σώμα τους και η θλίψη τους άσχετη με την ολική απόρριψη που έχουν βιώσει από τους οικείους των. Πόσο ανώτερος καταλήγεις , ε ;
Τι καλά που θα ήταν να αποδεχόμασταν μια μέρα, κάτω από μια ξαφνική φώτιση τον παρακάτω απλό έστω και ουτοπικό συλλογισμό : κανείς, όσο ανώφελη κι αν φαντάζει η ζωή του στα μάτια μας, δεν παρακαλεί εμάς να πάμε να τον συνδράμουμε παρά μονάχα εαν μας ζητήσει εκείνος κατά πρόσωπο κάτι συγκεκριμένο ! Θέλω να με κεράσεις ένα ποτήρι κρασί . - Αλλά όχι, εμείς θα του βάλουμε στη τσέπη και μια τυρόπιτα γιατί μισή δουλειά μισή και η υπεροψία μας. Θέλω να με ανεβάσεις στο πεζοδρόμιο με το καροτσάκι μου .- Αλλά όχι, εμείς θα ρωτήσουμε, στο ΑΤΜ θα τα καταφέρεις μοναχός ; Και τότε εκείνος μετανιώνει που σου απευθύνθηκε : Τα πόδια μου πάσχουνε, δεν είμαι χαζός !
* Το τιμωρητικό περιβάλλον φυσικά στήνεται από αυτόβουλους εισαγγελείς οι οποίοι αρνούνται μετά βδελυγμίας την ιδιότητα του κατηγόρου ονομάζοντας εαυτούς κήρυκες συστημάτων αξιών και κανόνων. Η παρακαταθήκη πρέπει να διαιωνιστεί. Οι φύλακες, ποτέ δεν εκλέγονται από το λαό. Ανακηρύσσουν εαυτόν σωτήρα του διπλανού τους και έτσι λύνουν όλα τους τα υπαρξιακά αδιέξοδα. ( ο νοών νοείτω )
__________________________________________
ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ (από το the books journal του Απριλίου) :
"Ουσιοκρατία" του Γκρέγκ Μακ Κίον από τις εκδ. Ψυχογιός 2013
" Το κυνήγι της τελειότητας " του Τόμας Κάραν, καθηγητή ψυχολογίας από τις εκδ. Μεταίχμιο 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;