ο θρόνος του Φιλοκτήτη..

φωτογραφία της Ευθυμίας 

   ..λέγεται ότι είναι ένας βράχος πάνω από την Βελίκα που "επιτηρεί" μια θαλάσσια επικράτεια από το Στόμιο μέχρι τα ριζά του Πηλίου. 

       Στον τόπο που γεννήθηκα την Φλώρινα, τέτοιες τοποθεσίες τις ονοματίζαμε : " η Βίγλα ". Ανέβηκα σε ξενάγηση της Σταυρούλας * και κάθησα εκεί πάνω, δε μου έκανε διαφορά η βίγλα με τη θέα από το κασταναριό του φίλου μου του Χρήστου. Το αγνάντεμα από υψόμετρο είναι τέλειο όταν η ώρα σημάνει μέσα σου να δεις τα πράματα από λιγάκι πιο ψηλά.

     Ο Κ. Χατζής ήθελε να βλέπει τα πράγματα απ' ένα αεροπλάνο 😉.

   Ο θρόνος του καθενός μας είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Ούτε η κορυφή του Ολύμπου , ούτε η Ακροναυπλία είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στις προσευχές των απλών ανθρώπων. 

     Πιο κοντά είναι τούτη η φωτογραφία στο θρόνο της ευχής μου, πιο κοντά είναι το σημείο που ξαποσταίνει ο διαβάτης κάτω από μια Ιτιά, πιο κοντά είναι η πόρτα από ένα ξωκλήσσι που ανοίγει με δυσφορία τρίζοντας, πιο κοντά είναι η σχεδόν σπασμένη καρέκλα ενός κλειστού καφενείου του έρημου χωριού στο οποίο γεννήθηκε η μάνα. 

    Για τους θαλασσοδαρμένους, θρόνος είναι το πρώτο κομμάτι γη που δε το φτάνει το κύμα. Θρόνος είναι. Επειδή σε εκείνο το σημείο, φτάνοντας με τις τελευταίες ικμάδες των αντοχών σου, μπόρεσες να πετάξεις στη γη το φορτίο με τις βαριές ανάσες σου, τα κιλά με τις έγνοιες σου, τα μουσκεμένα ρούχα που πονούσανε το αλατισμένο κορμί και να αφήσεις τα χέρια να κρεμάσουν από τους ώμους για λίγες στιγμές όσες ακριβώς χρειάζεται ένας άνθρωπος για να αρθρώσει τρεις λέξεις βγαλμένες από την καρδιά του : 

   Θεέ μου, ευχαριστώ. 

  

*Σταυρούλια Σδρόλια link