ο πολίτης που θα περιέγραφα ως μια ξεμοναχιασμένη ψυχή

   Διαβάζω , ξαναδιαβάζω Μαρκούζε τούτη την περίοδο, όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν προβλεφθεί .

    Κάποτε, η ανθρωπότητα βάδιζε πιο αργά προς την πρόοδο. Ωστόσο η πρόοδος δεν ήταν τεχνολογική, ήταν εστιασμένη σε λογικές ανάγκες. 

    Πέρασαν πολλές δεκαετίες με την ανθρωπότητα σε μια διαδικασία εκπτώσεων ως προς την προτεραιότητα να αξιολογεί και να αντιδρά με βάση την λογική. Τα τελευταία χρόνια αμφισβητήθηκε και η αρχή της οικουμενικότητας, άλλος πυλώνας ισορροπίας στον σχεδιασμό των κοινωνιών. ( βλ δυτικά, ιδεολογία M.A.G.A ) . Οπότε μοιραία τελικά επιβλήθηκε «νέο αφεντικό στα πράγματα» : Η τεχνολογική πρόοδος ανέλαβε την εργολαβία να εξελίξει κοινωνίες ικανές να "αναπτύξουν τις λανθάνουσες τεράστιες δυνατότητές τους" (sic) βασισμένες στην έλλειψη άγχους ( ! ) για την επάρκεια των βασικών υλικών αγαθών.

   Έβαλαν το χεράκι τους και οι σύγχρονοι πολιτικοί ..αναλυτές της μεσαίας τάξης και καταλήξαμε στην θεοποίηση του μοντέλου ενός πολίτη που θα περιέγραφα ως μια ξεμοναχιασμένη ψυχή…

   Οι αντιθέσεις στην εμπεδωμένη νέα ηθική του τεχνοκρατικού ορθολογισμού, όταν εκδηλώνονται, δεν μπορούν να μαζικοποιηθούν και γι αυτό αποτυγχάνουν να επιτελέσουν το διαβρωτικό τους έργο. Τα εκκολαπτήρια ιδεών έχουν αντικατασταθεί από εκκολαπτήρια στρατιωτών των αγελέων ιδεολογιών και θρησκειών. Υπάρχουν στρατοί, μέντορες και ευαγγέλια μίσους όπου και να στρέψεις τα μάτια σου.

  Νεώτεροι στοχαστές ( Τσόμσκι ) επανα-κατέφυγαν στο μικρό κοινωνικό κύτταρο ως μια ελπιδοφόρο διαφυλαγμένη ρίζα.. αναφορά στον ανθρωπισμό και στον υπαρξισμό. Αλλά κάθε κούκος δε φέρνει άλλη μια Άνοιξη. Ναι, ορισμένοι αξιόλογοι άνθρωποι έχουν έξυπνα αποτραβηχτεί αλλά δεν ενοχλούν κανέναν.

  Είμαστε απομονωμένοι, χωρίς ευήκοα ώτα, ανισόρροποι και αποκαρδιωμένοι, τόσο πολύ, που καταρρέει και το αρχέγονο πρότυπο της διαβίωσης σε εστίες και σε ζεύγη, πόσο μάλλον σε παραγωγικές παρέες και ισορροπημένες μικροκοινωνίες.

Τώρα αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες μιας μη αναστρέψιμης πραγματικότητας. Το ανθρώπινο είδος, ο homo ecomomicus,  φυσικά κι εγώ, έχω τα ακόλουθα διαμορφωμένα πρόδηλα χαρακτηριστικά :

·      Είμαι βαθύτατα θυμωμένος, σε μια εσωτερική τρικυμία, την οποία οι λειτουργοί ή έμποροι της αργόσυρτης ψυχανάλυσης απλά ανακατευθύνουν, συχνά με τραγικά αποτελέσματα, αφού όσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι το τελεσίδικο των εδιεξόδων μου τόσο πιο απονευρωμένος συναισθηματικά καταλήγω. Οι κοινωνικές μου δεξιότητες καρατομούνται...

·      Είμαι τραγικά ανελεύθερος ώστε να επιφέρω αλλαγές στην καρδιά του προβλήματος, καθώς οι όροι συμμετοχής μου στο κοινωνικό πλαίσιο δεσμεύουν όλους τους σωματικούς και νοητικούς μου πόρους.

·      Είμαι φοβικός. Όχι μόνο απέναντι σε παγκόσμιες και αδύνατον να προβλεφθούν εξελίξεις αλλά και σε μικρές για άλλες εποχές απόπειρες να κάνω παρέμβαση στα προσωπικά μου δεδομένα, είμαι άτολμος, καθηλωμένος.  

    Αυτό το είδος ανθρώπου το απόλυτα δυστυχές και ταυτόχρονα ανίσχυρο για ρήξεις είναι η τέλεια βορά στους θηρευτές και ταγούς των σύγχρονων εποχών, με αποτέλεσμα ακόμη και οι κοινωνικοί αυτοματισμοί να έχουν γίνει τόσο προβλέψιμοι ώστε οι «εξεγέρσεις» να σχεδιάζονται μια δεκαετία πριν και τελικά να χειραγωγούνται. Κινήματα προετοιμασμένα σε εργαστηριακές συνθήκες των πολιτικών επιστημών ( Αραβική Άνοιξη, woke ατζέντα, οικολογικός ακτιβισμός κ.α. ) ρίχνονται ως ρυθμιστές στο μπλέντερ την κατάλληλη στιγμή ( άκαιρα ) για να τραφεί πρόσφορα και πάντα με χαμηλές βιταμίνες η πείνα των λαών και ως συνέπεια των ατόμων για τις άλλες ( καίριες ) ρήξεις.

   Το αποκομμένο πνεύμα κάθε στοχαστή, παρακολουθεί και αποκαλύπτεται από τις δυνατότητες που έκρυβε το ανθρώπινο είδος, όχι για να προοδεύσει αλλά για να αυτο-υπονομευθεί !

  Ας υποθέσουμε ότι ένας σύγχρονος Κορνήλιος Καστοριάδης θα αναδύονταν από αυτή την άβυσσο και θα του αναθέταμε την ανατρεπτική διαδικασία της απαναφοράς της λογικής στη θέση ισχύος που είχε πριν την τεχνολογική επέλαση.  Θα τον ακολουθούσε κανείς ; Θα ξεχώριζε η νέα γενιά, μέσα στην περίοδο χάριτος της εκπαιδευτικής περιόδου που όλοι μας πετάξαμε σε διάφορους κάδους αχρήστων, θα ξεχώριζε η σημερινή νέα γενιά που είναι απολιτίκ τα διαμάντια στο λόγο του ; Πως θα έφτανε η συλλογιστική του να επιφέρει ρωγμές στην κατάσταση «ισορροπίας» της νέας αστικής κοινωνίας ;

  Με τη σημερινή πολιτική και κοινωνική διάταξη η φιλοσοφία είναι καταδικασμένη στον άχαρο ρόλο μιας ιστορικής τήρησης του ιστορικού αρχείου που αφορά την κάθοδο του σύγχρονου πολιτισμού στο επέκεινα του ανθρωπισμού.   

  Συναντάμε λοιπόν ανθρώπους που μέσα τους βράζουν ; Και τι περιμέναμε ; Συζούμε με ανθρώπους που μέσα τους βράζουν ; Και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τους προσφέρουμε έστω και πρόσκαιρη γαλήνη ; Συνδιαλεγόμαστε με ανθρώπους που μέσα τους βράζουν ; Μας διοικούν τέτοιοι άνθρωποι ως αφεντικά μας ή ως εκπρόσωποι της πολιτείας ; Δεν υπάρχουν διαφορετικοί !!!  Δεν υπάρχουν πλέον άλλοι άνθρωποι. Οι άνθρωποι βράζουμε μέσα μας, όλοι .

   Το μόνο επίδικο είναι να καθυστερήσει η επιστροφή στην κοινωνία της ανθρωποφαγίας, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Είναι απλά ζήτημα χρόνου. Μια ακόμη επιλογή πρωτεϊνης που θα μας φανεί φυσιολογική. Όπως φάνηκε σε όσους είχαν καταπέσει και επιζήσει αεροπορικής τραγωδίας και απλά η βοήθεια από έξω άργησε να αφιχθεί ( στο δημοφιλές κινηματογραφικό σενάριο εργασίας ) .

   Σε εκείνη την ομάδα ανθρωποειδών ασφαλώς μπορούσες να διακρίνεις διαφορετικότητες… άτομα με πίστη στην ουράνια βασιλεία, στην ανθρώπινη δημοκρατία, στον φιλελευθερισμό, στην διαφύλαξη των πόρων του οικοσυστήματος. Απλά την ώρα του γεύματος, φάνταζαν όλοι τους ιδανικά εναρμονισμένοι. 

  Εγώ βράζω. Εσύ βράζεις ; Εμείς βράζουμε ; 

  Σε ποιό ζουμί ;