Η μια λάμπα καίει. Η άλλη όχι, φταίει μάλλον το ντουϊ αφού την άλλαξες. Στο μισόφως το λουτρό είναι πιο φιλόξενο, ο καθρέφτης πιό ήπιος με το είδωλλό σου. Κοιτάς μοναχά φευγαλέα. Δεν επιθυμείς την αναμέτρηση. Μια άλλη φορά. Σήμερα όχι.
Κάθεσαι στη λεκάνη με το κεφάλι μέσα στα δυό χέρια. Οι αγκώνες σου ακουμπάνε στα γόνατα. Πότε σου επιβλήθηκε τούτη η στάση ; Θυμώνεις, ευνοεί την ενδοσκόπηση. Ενώ αν ήσουνα όρθια τα πράγματα θα κυλούσαν πιο ανάλαφρα, ε ; Γελάς. Γαμώτο, οι Αμερικάνοι το έχουν κι αυτό μελετήσει επαρκέστερα : Πρέπει να βάζουμε τηλεόραση στο μπάνιο. Οι Γάλλοι επιμένουν σε ένα βιβλίο και οι Βρετανοί στον Obzerver. Εσύ εκεί ! Τίποτα. Ανεπίδεκτη. Μόνο τον κάδο με τα κωλόχαρτα.
Παίρνεις αποφάσεις... Αυτή την εβδομάδα θα αγοράσεις ένα ζευγάρι παντούφλες με αυτιά σκύλου. Ντάξει. Αν δε βρεις με αυτιά σκύλου θα πάρεις γουρουνάκια. Όχι Πολύ κλισέ. Ίσως να έχουνε φέρει καινούργιες. ΜΙΝΙΟΝ ! Ναι, μίνιον θα ψάξεις. Κάτι αθώο να καλύψει τούτα τα άκρως υπαίτια άκρα. Δεν έπρεπε να έχεις πάει σε πολλά μέρη κι αυτή την εβδομάδα. Και δε θα έπρεπε να έχεις κλωτσήσει κάμποσα από εκείνα της ζωής που κλώτσησες. Όποιος έχει ποδια, δε σημαίνει ότι έχει και μυαλό...
Έχουν περάσει σαρράντα μέρες. Τίποτα. Ούτε ένα αναθεματισμένο sms.Τον καργιόλη !
Ακούγονται ήχοι. Τεντώνεις αυτιά να δεις αν είναι επερχόμενη εισβολή. Είναι η ψάθα στην μπαλκονόπορτα. Ησυχάζεις. Να χαλαρώσεις, ούτε συζήτηση. Απλώς ησυχάζεις. Θα ήσουνε πιο χαλαρή τελικά, αν από έξω γινόταν χαμός από κόσμο. Αλλά είσαι μόνη. Σε ολόκληρο το σπίτι, για να μη πούμε σε ολόκληρο το ντουνιά. Αποδιώχνεις τη σκέψη.
Μέσα στην μπανιέρα μια τρίχα. Άλλη εποχή θα ήταν τεκμήριο παρουσίας. Τώρα δεν υπάρχει ελπίδα. Απλώς είναι μια ασχήμεια που δεσπόζει. Ρίχνεις νερό να την πάρει από εκεί. Εκείνη φεύγει. Για ώρα η εικόνα της είναι χαραγμένη σαν αποτύπωμα στον αμφιβληστροειδή σου. Αφήνει πίσω μια επίγευση σιχαμάρας. Μέχρι να κυλήσει το νερό η ματιά σου εντοπίζει ακόμη μια. Αποστρέφεις το βλέμμα. Δεν είναι δουλειά αυτή, να καθοδηγείς τις τρίχες στην μαύρη τρύπα... Σκέφτεσαι μια στιγμή. Η τρύπα έπρεπε να είναι άσπρη. Γεμάτη φως και ελπίδα. Αυτό σου φταίει με τις μπανιέρες. Ό, τι ξεφορτώνεσαι, μαζί με τις μυρωδιές του, οδηγείται σε μια μαύρη τρύπα. Σιγά σιγά εξαψανίζεις τις αποδείξεις της παρουσίας του. Λες και θα γλυτώσεις. Πάντα υπάρχουν χαρακιές εκτός από τις τρίχες.
Καθώς σηκώνεσαι και βγαίνεις αφήνοντας πίσω σου το τραγούδι του φλωτέρ, χτυπάει το τηλέφωνο. Τρέχεις. Ισοπεδώνεσαι. Κάθεσαι. Γνώριμη φωνή, οικεία σειρά ερωτήσεων. Βιάζεσαι να πεις το τίποτά σου. Η καθημερινή επαφή με την κολλητή σου. Περνάει έτσι λίγη ακόμη ώρα.Η πουτάνα η απόγνωση δε καμουφλάρεται.Μονάχα χώνεται κάτω από το χαλί.
Εκείνος που έπρεπε να σου τηλεφωνήσει, σε έχει μάλλον στο χέσιμο. Αν το πάρεις τοις μετρητοίς, έχει και δίκιο. Θυμάσαι. ..το χέσιμο εννοώ, ξαναμπαίνεις να σαπουνίσεις τα χέρια. Ξαθώς τα νίπτεις η δεύτερη λάμπα κάνει να ανάψει. Την ακουμπάς και ξανασβήνει. Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον. Δε φταίει η φουκαριάρα η λάμπα. Για όλα φταίει το ντουϊ.
Και για να αλλάξεις το ντουί, ουουουου, είναι μεγάλο μπλέξιμο. Προτιμάς το ημίφως. Γυρίζεις και βγαίνεις από το δωμάτιο απόγνωσης. Η τηλεόραση στο σαλόνι παίζει. Εσύ απλά τη δυναμώνεις. Στη διαπασών. Δια πασών των σκέψεων λύσις. Ούούούραααα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;