το κάλεσμα της φύσης

     Πρώτη του Φλεβάρη στο υδραγωγείο του Λιτοχώρου η μεγάλη εικόνα ήταν αυτή. Στην επιφάνεια των πραγμάτων. Ήταν όλα εκεί θέλω να πω, δεκάδες συν-οδοιπόροι κι ο καθένας μας εστίαζε σε εκείνα που ταιριάζανε με τη βαθύτερη εικόνα. Μέσα του ! Λίγοι από εμάς απαρνήθηκαν το διαλογισμό, για να βρεθούμε εξάλλου Κυριακή με 3 βαθμούς στον Όλυμπο δεν είμασταν για τα club...

    Χειμώνας. Αειθαλή δέντρα. Ξερά φυτά. Ροή. Φράγμα. Αγέρας. Υπερχείλιση. Ορμή. Γκρεμός. Βοή. Ησυχία. Κρύο. Ούτε ένα πουλί ( το φώναξε μια νεαρή, ακούστηκε αθώα ). Βάθος τοπίου. Φθορά. Επιμονή. Κοιλότητα. Προεξοχή. Βάραθρο. Ρίζες. Υγρό χώμα. Χειμερία νάρκη. Αυτή ήταν η μεγάλη εικόνα έξω. Μέσα μας ; Που να ξέρω για όλους ; Μέσα μου ; 

    Μέσα μου υπάρχουν βολβοί. Αισθήματα σε χειμερία νάρκη. Τα έχω κοιμήσει γιατί όρθωσα φράγματα όταν αισθάνθηκα την ορμή. Ο χειμώνας είναι η εποχή της ησυχίας. Δεν πεταρίζει τίποτα. Ούτε ένα πουλί. Αισθάνομαι όμως υγρό, αειθαλές, το έδαφος. Η σπορά έγινε στην ώρα της. Θα ακουστεί βοή. Θα γίνουν ρήγματα και θα σκάσουν προεξοχές. Είναι όλα στον αγέρα. Είναι η επιμονή που δείχνεις όταν κάνει ησυχία. Κι ο γκρεμός φίλος και η φθορά σύμμαχος , προάγγελος μιας υπερχείλισης.

   Τι υπάρχει μέσα σου ; Ω, δε θα σκάψω . Ξένη γλάστρα = λάθος πότισμα. Θα σε βρω στην εξοχή. Όταν ένας από τους βολβούς μας σκάσει. Να δούμε τι χρώμα θα είναι η τουλίπα μας. Για την πατρότητα του βολβού ; Δε πρόκειται να μαλώσουμε.