Με ρώτησες, κυκλάμινό μου, από τι είμαι τώρα φτιαγμένος, αφού ο παλιός που ήταν ξύλινος δεν με περιγράφει πλέον ρεαλιστικά. Από τα ρετάλια. Από ρετάλια είμαι τώρα φριαγμένος.
Στο εργαστήρι μου, ευτυχώς, ποτέ δεν τακτοποιούσα με θυμό και βιασύνη. Όσο ταραγμένος κι αν επέστρεφα κάθε φορά που παρέδιδα το έργο μου έξω, δεν βιαζόμουν να αποκαταστήσω τον προσωπικό μου χώρο. Είχα ένα προαίσθημα για τα ρετάλια, τα συμάζευα τις επόμενες ημέρες με τρόπους που να ξέρω που θα είναι αν τα χρειαστώ.
Και τα χρειάστηκα. Κυριολεκτικά, ήρθαν ώρες ευθύνης προς τον εαυτό μου που τα χρειάστηκα. Όχι τα ρετάλια , εννοώ φοβήθηκα πολύ. Έπρεπε να βρω κάτι για να ξεκινήσω μια κατασκευή, χωρίς να φέρω από έξω νέα υλικά. Γιατί δεν ήθελα να βγω έξω, εκεί που παράδωσα και πληγώθηκα, δεν ήθελα να δώσω πρόσβαση. Φοβόμουν να δώσω πρόσβαση σε εισερχόμενη κριτική, προτιμούσα την προστασία.
Τότε έπιανα τα ρετάλια στα χέρια και τα καθάριζα, τα πλανάριζα, τα ομαδοποιούσα και τα στόλιζα στα ράφια με τα περισσεύματα της ψυχής μου. Και έβγαζε ένα νόημα, αυτή η διαδικασία, γιατί, πάντοτε όταν δημιουργείς υπό την πίεση μιας ανάγκης για συμβατότητα για σεβασμό σε προδιαγραφές και αποδοχή, απαρνείσαι υλικά που μοιάζει αδύνατο να φανούν ωφέλιμα.
Κάτι που σήμερα θεωρείς ότι είναι αδύνατο να φανεί ωφέλιμο δεν σημαίνει ότι είναι ένα απόρριμμα.
Κατάλαβες , κυκλάμινο ; Δε χρειάζεται πολλές κουβέντες μια πικρή αλήθεια.
Λοιπόν...
Από ρετάλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;