οι προκατειλημμένοι είναι ανίκητοι

       Διαφωνώ με τον αφορισμό ότι οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι γιατί κανένας δεν έχει την απόλυτη κρίση και διαύγεια για να κρίνει την ειδική ευστροφία κανενός. Δεν υπάρχει χαζός άνθρωπος, υπάρχει άνθρωπος με ιδιόμορφη ευφυϊα. Μια νευροχειρουργός μπορεί να αποτυγχάνει να αλλάξει λάμπα στο λαμπατέρ της. 

      Παραφράζω λοιπόν με τον τίτλο μου αυτή την άδικη διαπίστωση για να ασχοληθώ με το φαινόμενο που κάνει τις σχέσεις μας πολύπλοκες : η προκατάληψη είναι μια συνθήκη που μας προσφέρει μετρήσιμα ωφέλη και ορθώνει ανυπέρβλητα εμπόδια στον συνάνθρωπό μας , για τούτο επιλέγω να την καταγγείλω. Πρόκειται για την συνήθειά μας , έναν εθισμό τελικά, να βιώνουμε ισχύ εις βάρος άλλων ανυποψίαστων.

    ( συνεχίζεται .. )

αγαπώ το ψιθύρισμα

 

  Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙ γράφει μια αγαπημένη ψιθυρίστρια :

  ‘ έμαθα να κλείνω το ρήμα έχω , αλλά μόνο στον ενικό ’ 

     Αυτό είναι ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Εάν το αφήσεις στο τραπέζι της κοινοκτημοσύνης των φράσεων θα παράγει για καιρό απογόνους. Εάν το αφήσεις ένα πρωί στο facebook θα προκαλέσει το πολύ εφτά likes , κι ένα ξεκούδουνο μετά από εφτά μήνες  😌  .

    Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙

      νομίζω ότι τα αυτιά μας αρχικά κατασκευάζονται για να παραλαμβάνουν ψιθύρους. Το πιο ζοφερό που βιώνουμε, καθώς η μανούλα μας αποδίδει με ωδίνες στην κοινή θέα, δεν είναι το εκτυφλωτικό φως της αίθουσας τοκετού, ούτε το σαπούνισμα της μαίας , όχι. Το πιο ζοφερό που βιώνουμε είναι ότι μέσα στον ενθουσιασμό τους για την έκβαση, όλοι όσοι μας αντικρύζουν αισθάνονται ότι ...υποχρεούνται να μας θαυμάζουν με τσιρίδες : Είναι κούκλος ! Να σας ζήσει ! Έχει κι όλας μαλλάκια ! Ίδιος η μαμά του στο πηγούνι ! Μακριά δάχτυλα, πιανίστας θα γίνει ! Και εμείς κλαίμε του κάκου από απόγνωση σφίγγοντας τα ματάκια μας. Εκείνη τη στιγμή θέλουμε να πούμε : μιλήστε χαμηλόφωνα. Αν γίνεται, απλά ψιθυρίστε.

    Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙

     νομίζω ότι τα αυτιά μας αρχικά κατασκευάζονται με ένα ελάττωμα, χωρίς ωτοασπίδες. Τα βρέφη πριν ακόμη πιάσουν τις πατούσες τους για να μετρήσουν τα δαχτυλάκια, ξέρουν να κοιμούνται με το ένα αυτάκι στο μαξιλάρι και το άλλο μέσα στη χούφτα. Από όσα εξέχουν από το κορμάκι και τους δημιουργούν απορίες, το πρώτο πράγμα που ψηλαφούν, …αγοράκια και κοριτσάκια είναι τα αυτάκια τους. Δεν είναι περιέργεια, άμυνα είναι…

    Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙

    νομίζω ότι τα αυτιά μας αναζητούν τη συνθήκη του αμνιακού σάκου... μερικές φορές καταδύομαι μονάχα για να θυμηθώ. Όλοι οι ήχοι, ακόμη και μιας προπέλας δέκα μέτρα πάνω μου, είναι καθησυχαστικά φιλτραρισμένοι. Μπορείς να αφουγκραστείς μια μπουρμπουλίθρα και κανείς δεν μπορεί να σου βάλει τις φωνές. Η ακοή είναι που απολαμβάνει την κατάδυση, όλο το υπόλοιπο θέαμα της υποβρύχιας ζωής είναι μια υπενθύμιση του παραμελημένου μας εσωτερικού κόσμου.

    Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙

    άργησα να το συνειδητοποιήσω, πόσο πολύ το αγαπώ .

τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν

 

 

Τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν. Σμίγουν και στέκουν σαν τις αναποφάσιστες παρέες σε ανυποψίαστα σημεία του προσώπου σου. Τα ζεσταίνουν. Και μετά, επιλέγουν την σοφότερη από τις ρυτίδες σου. Αργοκινούν φορτωμένα συγκίνηση, σα καραβάνια καμηλιέρηδων και υγραίνουν τεθλασμένους δρόμους μέχρι να φτάσουν στο λαιμό, στη βάση. Σε διαβάζουν, αλλά από έξω.

    Κανείς δεν σε διαβάζει τιμιότερα από τα δάκρυα της χαράς. Μερικές φορές από συστολή, σταματάς αυτή τη διαδικασία με την ανάστροφη της παλάμης. Του κάκου. Είναι η κίνηση που προκαλεί καινούργιο καραβάνι, γιατί το σώμα σου ξέρει πότε θέλει δάκρυα.

   Τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν. Σμίγουν και σχολιάζουν σαν τις παλιές φιλενάδες το συναίσθημα που χτύπησε το κουδούνι και βγάζουν είδηση. Πάντα βγάζουν είδηση πριν αποχωρήσουν γιατί είναι αυθεντικά, παράγονται από ό,τι κοντινότερο έμεινε ζωντανό, από την αρχική σου κατασκευή.

   Κανείς δεν αποτιμά τιμιότερα από τα δάκρυα της χαράς. Δεν σου αρέσει που σε προλαβαίνουν, παρακάμπτουν μια σωτήρια επιμέλεια, ξεγλιστρούν από τη λογοκρισία, έχουν το χάρισμα που εξελίσσεται στον φυλακισμένο ή στον μετανάστη.

   Τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν. Σμίγουν και ενυδατώνουν την περιοχή που ζεματούσε όλη νύχτα από αγωνίες, τόσο ταπεινές και τόσο δυσανάλογες με το ελάχιστο απόθεμα του χρόνου σου. Δεν προέρχονται από ανάλυση, ετυμηγορία ή προσμονή. Είναι η ίδια η ανάλυση που κάνει το σώμα πριν το νου. Είναι η ίδια η ετυμηγορία πριν ζητηθεί η γνώμη των ενόρκων. Και είναι η απρόσμενη άφιξη πριν οποιαδήποτε προσμονή.

   Κανείς δεν αιφνιδιάζει ομορφότερα από τα δάκρυα της χαράς. Μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, το κορμί σου συναινεί σε μια εξέλιξη. Λύνεσαι σε γοερά κλάματα, αφήνεις τα ηνία και μένεις άναυδος από ένα συγκλονισμένο σώμα. Πρόκειται για μια κάθαρση.

   Τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν. Έχουν ήδη κυλήσει από μέσα σου προς τα έξω σου. Το ταξίδι τους έχει τελειώσει. Η ζωή τους διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα. Ο χώρος που αφήνουν πίσω είναι το πιο εύφορο μέρος στα σωθικά σου.

   'Ο,τι κοντινότερο στην ψυχή, που φυσικά, υπάρχει. 

ε μές ( quite a mess ) που λέγαμε στο χωριό μου

      Η γη είναι στρόγγυλη, ο χρόνος μια σχετικότητα, προέρχομαι από πίθηκο και ; Έχω μέσα μου και κάδο !

      Ας τα πάρουμε με τη σειρά, κι εσύ, πρωί πρωί , κρίμα είσαι : 

      Που λες...Βάζω καφέ, κάθομαι, δαγκώνω ένα Μιράντα αναπνέω βαθειά και σαν φυσιολογικό ον βάζω σε μια σειρά ελιμινέϊσον εκείνα που αποφάσισα χθες να ξεχάσω. Πρωί πρωί κάνεις καθαριότητα μέσα έξω... Και τότε ; ΤΣΑΦΦΦΦΦΦ πέφτω στο φάκελο απορριφθέντα αλλά ; όχι μονίμως διαγραφέντα . Ωωω ρε φίλεεεεεε ! Καταλαβαίνω σούμπιτος για πιο λόγο σέρνονται τα πρόσφατά πρότζεκτ μου . Ένας κάδος τίγκα στο σκουπιδαριό ! Μέσα στο κεφάλι, στο χώρο που αποθηκεύεται κάθε μου έμπνευση και ιδέα, ένας τενεκές ( κάδος ) ! Τίγκα στα ντάτα : εξήμισυ γιγαπμάϊτ ενοχές ! Οκτώ γιγαμπάϊτ αμάσητες μομφές ! Και τεσσεράμισυ γιγαμπάϊτ σχέδια δράσης στο πρόχειρο !  Άσε τις παιδικές μπρούμητες φωτογραφίες με το κωλαράκι. Σιτ ( σκατά ) ... Ρισέτ ;  Πλάκα κάνεις ; Ρισέτ στη κεφάλα μου ; Μπρίζα να τη βγάλω ; Δεν υπάρχει ενέργεια τύπου "πάνικ μπάτον" που-θε-νά. Ούτε κρυφό κουμπάκι για να βάλω οδοντογλυφίδα.

   Έχω κάδο ! Μιλάμε, εκτός από μακριά γλώσσα, αυτιά, φρύδια, έχω μέσα μου κάδο ! Στο κεφάλι. Δε ξέρω για σένα, εγώ ποτέ δεν τσεκάρω κάδο στα laptop. Τι να δω ; Αφού είναι μέσα κάτι, ποιος το έσυρε και το πέταξε ; (αμ σόρι, απέρριψε ;). Εγώ. Το δεξί μου χέρι. Οπότε ; Τι να ξαναδώ ; Αλλά, μέσα στην κεφάλα μου ; Δεν ήξερα, δε μου 'πε η μανίτσα μου. Μου είπε να σκέφτεσαι με το πάνω κεφάλι, ναι. Να μη πετάς όπου να 'ναι τις κάλτσες , ναι. Να αδειάζεις τον κάδο στη κεφάλα σου ; Όχι ! Εσένα στο είχε πει ; Ούτε καν ! Δε μας λένε τα βασικά : να βάζουμε καπότα και ότι έχουμε και κάδο στη κεφάλα. ΕΛΕΟΣ...

   Θα μου πεις, "επίλεξε" μόνιμη διαγραφή ; Δε φτάνει !!! Υπάρχει (λέει) η διαδικασία επανάκτησης για λόγους ασφαλείας. Να χέσω… άϊ εμ σόρι πάλι, να την βάλουνε εκεί που ξέρουνε , με ρωτήσανε ; Με ρωτήσανε όταν με φτιάξανε αν θέλω κάδο στην κούτρα και μάλιστα με εύκολη διαδικασία επανάκτησης απορριφθέντων ; Δηλαδή, δε με ρωτήσανε αν θέλω να γεννηθώ, δε με ρωτήσανε τι θρησκεία θα γεννώ, δε με ρωτήσανε αν θέλω μικρό αδελφό, χάθηκε να με ρωτήσουν το σπουδαιότερο ; Θέλεις παιδί μου κάδο ;

    Και θυμάμαι τώρα, να το πάλι... ένα ένα μου' ρχονται, αμέσως με ρώτησε η αναλύτρια τότε, τι και καλά "ανακαλώ" από το παρελθόν. Κι έτοιμα ήτανε όλα, στην άκρη της γλώσσας μου ! Εμ πως να μην είναι, αφού έχω τον κάδο . Είμαι ένα ελατωμματικό ον. Homo Astanaparius. Πάει και τελείωσε, σωτηρία δεν έχω. 

   Απόψε που θα λουστώ θα αφήσω νερό να μπει στα αυτιά μου. Μπορεί να βραχυκυκλώσει τίποτε να γλυτώσω, να πάει από κει πέρα. Θα βάλω νερά και θα κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε. Πως κουνάμε το μπουκάλι για το ψυγείο με δυό δάχτυλα νερό μέσα να καθαρίσει ; Έτσι. Κι ότι μαζέψει θα το χύσω χάμω. 

   Ένα πράμα να πέσει θέλω. Ο τενεκές . Σε παρακαλώ Θεούλη μου και γιέ του Θεού και ανηψιέ του γιού του Θεού κύριε Έλον Μασκ αρά. Βραχυκυκλώστε μου τον κάδο στη κεφάλα μου. Και θα είμαι μπιτ για μπιτ φχαριστημένος. 

   Μπίτ ( κόϊν ) . 

   Υ.Γ. βρήκες εσύ πως να ...εξωρύσσεις κρυπτόφραγκα ;