από ρετάλια

     Με ρώτησες, κυκλάμινό μου,  από τι είμαι τώρα φτιαγμένος, αφού ο παλιός που ήταν ξύλινος δεν με περιγράφει πλέον ρεαλιστικά. Από τα ρετάλια. Από ρετάλια είμαι τώρα φριαγμένος. 

    Στο εργαστήρι μου, ευτυχώς, ποτέ δεν τακτοποιούσα με θυμό και βιασύνη. Όσο ταραγμένος κι αν επέστρεφα κάθε φορά που παρέδιδα το έργο μου έξω, δεν βιαζόμουν να αποκαταστήσω τον προσωπικό μου χώρο. Είχα ένα προαίσθημα για τα ρετάλια, τα συμάζευα τις επόμενες ημέρες με τρόπους που να ξέρω που θα είναι αν τα χρειαστώ. 

    Και τα χρειάστηκα. Κυριολεκτικά, ήρθαν ώρες ευθύνης προς τον εαυτό μου που τα χρειάστηκα. Όχι τα ρετάλια , εννοώ φοβήθηκα πολύ. Έπρεπε να βρω κάτι για να ξεκινήσω μια κατασκευή, χωρίς να φέρω από έξω νέα υλικά. Γιατί δεν ήθελα να βγω έξω, εκεί που παράδωσα και πληγώθηκα, δεν ήθελα να δώσω πρόσβαση. Φοβόμουν να δώσω πρόσβαση σε εισερχόμενη κριτική, προτιμούσα την προστασία.

   Τότε έπιανα τα ρετάλια στα χέρια και τα καθάριζα, τα πλανάριζα, τα ομαδοποιούσα και τα στόλιζα στα ράφια με τα περισσεύματα της ψυχής μου. Και έβγαζε ένα νόημα, αυτή η διαδικασία, γιατί, πάντοτε όταν δημιουργείς υπό την πίεση μιας ανάγκης για συμβατότητα για σεβασμό σε προδιαγραφές και αποδοχή, απαρνείσαι υλικά που μοιάζει αδύνατο να φανούν ωφέλιμα. 

   Κάτι που σήμερα θεωρείς ότι είναι αδύνατο να φανεί ωφέλιμο δεν σημαίνει ότι είναι ένα απόρριμμα.

   Κατάλαβες , κυκλάμινο ;   Δε χρειάζεται πολλές κουβέντες μια πικρή αλήθεια.

   Λοιπόν...

   Από ρετάλια. 

     

Ένας τόπος που έχει το όνομά σου !

    

        Είμαστε όλοι φυγάδες. Ψάχνουμε έναν τόπο. Που να μη μας πληγώνει. Διαφορετικός είναι, για το κάθε πλάσμα…

 

       Είμαστε όλοι φυγάδες. Η πινακίδα με το όνομα του τόπου στέκεται πάντα διακόσια μέτρα πριν τα πρώτα σπίτια. Περνάμε και διαβάζουμε το όνομά μας. Δεν το γράφει φυσικά. Οι τόποι δεν λέγονται Περικλής, Τηλέμαχος, Αλεξάνδρα, Ευθυμία.

 

      Είμαστε όλοι φυγάδες. Για μερικούς τυχερούς η καταφυγή έρχεται από σύμπτωση, θέλω να πω, από παιχνίδι της μοίρας. Οι περισσότεροι όμως βρίσκουμε τον τόπο που έχει το όνομά μας μετά από αρκετό ‘ περπάτημα’ .

 

     Σπανίως ο πατρογονικός τόπος προσφέρει προστασία στους επόμενους. Έχει όλα τα συστατικά για να μας πικραίνει. Όσοι μπαίνουμε στη διαδικασία μιας ..κατα-φυγής δεν είναι ότι έχουμε ισχυρότερο χαρακτήρα. Είναι ότι έχουμε ασθενέστερο χαρακτήρα. Είναι ότι δεν αντέχουμε τον πατρογονικό θύλακα να μας πικραίνει.

 

    Μπαίνοντας στο χωριό μου, εγώ… δεν διαβάζω Μελιβοία ! Διαβάζω στην πινακίδα Περικλής. Δεν έχω παραισθήσεις. Έχω την ψευδαίσθηση ότι θα βοηθηθώ να επουλώσω τα τραύματα.

 

    Ο κόσμος μεταναστεύει διαρκώς. Όταν κατασταλάξουν οι πικρίες μέσα του, όταν περάσει το κατώφλι της σοφίας που είναι η ίδια σε ανατολή και δύση, όταν σταματήσει να τρώγεται με τα ρούχα του, όταν γαληνέψει, ονομάζει πατρίδα το χωριό που βρέθηκε στα πόδια του. Ριζώνει. Όχι στα χωράφια και στα σοκάκια του χωριού. Ριζώνει στη γης.

 

     Και τότε είναι πιο έτοιμος να επιστρέψει στη γη. ‘Χους’

 

    Δεν γνωρίζω, παρά λίγους ανθρώπους που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν και εγέρασαν στο ίδιο χωριό. Χωρίς να φύγουν από κάπου. Οι περισσότεροι από αυτούς τους λίγους είχαν μια συνήθεια. Είχαν μια καρέκλα σε ένα παράθυρο και πέρναγαν τη μέρα τους κοιτάζοντας απέναντι.

 

   Η μοίρα των ανθρώπων είναι να μεγαλώνουν εξωτερικά με γοργό ρυθμό και να ωριμάζουν εσωτερικά με βραδύτητα.

 

   Όταν έλθει η ώρα σου να διαλέξεις τόπο, θυμήσου φίλε μου τη σπουδαιότερη συμβουλή των φιλοσόφων και ψυχαναλυτών : μην κουβαλήσεις στην Ιθάκη την πληγή σου, με την παράλογη απαίτηση να σου τη θεραπεύσει. Η Ιθάκη δεν είναι ένας κάδος αδιεξόδων και θυμών. Είναι ένας τόπος όπως όλοι οι τόποι !

 

   Εάν μπαίνοντας διαβάσεις στην πινακίδα το όνομά σου, τότε να ξέρεις ότι έφτασες.

το κυκλάμινο

    Βιώνω ιδιαίτερη χαρά όταν αγαπάω κάποιον ανύποπτο ! Χωρίς πολύ να το κουράσουμε, η αγάπη προς

   ένα "αντικείμενο θαυμασμού" το οποίο δεν μπορεί να μου προσφέρει αντίδωρα, επιβεβαίωση, θαυμασμό υλικές χαρές, ή πράγματα που μου λείπουν για να ολοκληρωθώ κατά τα καλά και συμφέροντά μου, η αγάπη αυτή που απευθύνεται προς τα έξω είναι πολύ διαφορετική από την αγάπη προς κάποιους από τους οποίους ζητάμε να μας προσφέρουν ό,τι μας λείπει.

   Το λουλούδι είναι ένα καλό παράδειγμα, δεν μας απαντάει, δε μας λέει πόσο όμορφοι είμαστε εμείς, πόσο ωραία μυρίζουμε, πόση αρμονία έχει το δικό μας σώμα, το αγαπάμε απλά γιατί είναι εκεί και κάθεται. Δεν περνάει από το μυαλό μας να του δώσουμε λίστα με απαιτήσεις ! Ενώ από έναν σύντροφο ζωής ή φίλο ;  Μην το κουράσουμε...

     Κατεβαίνω ένα μονοπάτι συνεχώς. Όχι στη ζωή καλέ ! Κατηφορίζω εδώ από το αγροτόσπιτό μου στο δάσος . Κοντοστέκομαι στην ανηφόρα γιατί μου κόβεται η ανάσα. Κοντοστέκομαι στην κατηφόρα γιατί μου κόβεται η ψυχή από την ομορφιά. Όταν μέσα σε παγωμένες πέτρες και υπολείμματα χιονιού αντικρύζω αυτή την εικόνα.  Κυκλάμινα. Γίνεται γιορτή στο μυαλό μου τότες. Για λίγα δεύτερα , όσο κρατάνε όλες οι γιορτές που δεν είναι για τα πανηγύρια. Μια μικρή εσωτερική γιορτή. Είναι μια αγάπη που ξεχειλίζει και απευθύνεται προς τα έξω και όταν γυρίζω σπίτι δεν περιμένω να βρω κουτί με δώρο.

  Έχω ένα μυστικό. Δίνω στους ανθρώπους δεύτερα ονόματα και τους καταχωρώ και στις επαφές μου με τούτα. Για το γιό μου έχω το "παίχτης". Για τον πιο αγαπημένο της ροκ μπάντας μου το "ραλίστας". Δεν τους απευθύνομαι με αυτά όταν συναντιώμαστε, είναι για μένα οι πόρτες τους προς τα μέσα μου, εκεί που συλλέγω τις πιο ουσιαστικές στιγμές απ' όσες βιώνουμε μαζί. Στην μνήμη είναι ο Γιώργος, ο Σίμος και πάει λέγοντας. Στο θυμικό μου όμως* είναι ο 'παίχτης' και ο 'ραλίστας'. 

  Αυτά τα υπέροχα 'βαφτίσια' που συμβαίνουν μέσα μου δεν μοιάζουν με τις ονοματοδοσίες των Δρόμων. Τα μυστικό όνομα της καρδιάς μου, για κάθε άνθρωπο που νιώθω κοντά μου, δεν είναι διαλεγμένο για να αρέσει στους πρωταγωνιστές του θυμικού μου, είναι χαρακτηριστικό των λεπτών αποχρώσεων ανθρώπων που κάνουν τον αγώνα τους χωρίς να ξέρουν ότι προσεύχομαι για εκείνους. Όπως με την αγαθοεργία, την οποία καταστρέφεις αν την αποκαλύψεις, έτσι και με τις σκέψεις για τα πλάσματα που με νοιάζουν αφήνω χωρίς επιμέλεια ή λογοκριτή την φροντίδα της συναισθηματικής νοημοσύνης μου να κάνει τη δουλειά. Και μετά κρατάω επτασφράγιστο το μυστικό μου. 

    Είναι πράγματα που γράφονται και είναι άλλα που μονάχα τα εκμυστηρεύεσαι πρόσωπο με πρόσωπο. Επειδή το γραπτό κατά κανόνα αποτυγχάνει να μεταφέρει την αλήθεια μας . Η λέξη "χαζός" μπορεί να σημαίνει για μένα λατρεμένος αυθόρμητος έμπιστος άνθρωπος. Έχω στην καρδιά μου ένα ' γιασεμί ' . Έχω έναν ' χαζό ' . Έχω κοντά μου έναν ' Βούδα ' . Έχω επίσης ένα ' κουρορνίθι ' . Μια ' ηλιαχτίδα ' . Ένα ..' κουτί της Πανδώρας ' και μια ' χειροβομβίδα ' .  Δεν το ξέρουν !

   Υπάρχει ένα ιδιαίτερο λουλούδι για το οποίο έχω κρατήσει δεσπόζουσα θέση μέσα σε αυτό το περίεργο τραπέζι με τα κηροπήγια και τις αριστοκρατικές καρέκλες .  Μια λέξη που δεν έχω απευθύνει ακόμη .

   Δεν έχει έλθει η ώρα του. Όταν έλθει, εγώ θα το μάθω πρώτος.

 

*   θυμικό για μένα, είναι δυνατές μνήμες επεξεργασμένες με στοργή και με σοβαρή αιτία

αγαπώ το ψιθύρισμα

 

  Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙ γράφει μια αγαπημένη ψιθυρίστρια :

  ‘ έμαθα να κλείνω το ρήμα έχω , αλλά μόνο στον ενικό ’ 

     Αυτό είναι ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Εάν το αφήσεις στο τραπέζι της κοινοκτημοσύνης των φράσεων θα παράγει για καιρό απογόνους. Εάν το αφήσεις ένα πρωί στο facebook θα προκαλέσει το πολύ εφτά likes , κι ένα ξεκούδουνο μετά από εφτά μήνες  😌  .

    Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙

      νομίζω ότι τα αυτιά μας αρχικά κατασκευάζονται για να παραλαμβάνουν ψιθύρους. Το πιο ζοφερό που βιώνουμε, καθώς η μανούλα μας αποδίδει με ωδίνες στην κοινή θέα, δεν είναι το εκτυφλωτικό φως της αίθουσας τοκετού, ούτε το σαπούνισμα της μαίας , όχι. Το πιο ζοφερό που βιώνουμε είναι ότι μέσα στον ενθουσιασμό τους για την έκβαση, όλοι όσοι μας αντικρύζουν αισθάνονται ότι ...υποχρεούνται να μας θαυμάζουν με τσιρίδες : Είναι κούκλος ! Να σας ζήσει ! Έχει κι όλας μαλλάκια ! Ίδιος η μαμά του στο πηγούνι ! Μακριά δάχτυλα, πιανίστας θα γίνει ! Και εμείς κλαίμε του κάκου από απόγνωση σφίγγοντας τα ματάκια μας. Εκείνη τη στιγμή θέλουμε να πούμε : μιλήστε χαμηλόφωνα. Αν γίνεται, απλά ψιθυρίστε.

    Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙

     νομίζω ότι τα αυτιά μας αρχικά κατασκευάζονται με ένα ελάττωμα, χωρίς ωτοασπίδες. Τα βρέφη πριν ακόμη πιάσουν τις πατούσες τους για να μετρήσουν τα δαχτυλάκια, ξέρουν να κοιμούνται με το ένα αυτάκι στο μαξιλάρι και το άλλο μέσα στη χούφτα. Από όσα εξέχουν από το κορμάκι και τους δημιουργούν απορίες, το πρώτο πράγμα που ψηλαφούν, …αγοράκια και κοριτσάκια είναι τα αυτάκια τους. Δεν είναι περιέργεια, άμυνα είναι…

    Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙

    νομίζω ότι τα αυτιά μας αναζητούν τη συνθήκη του αμνιακού σάκου... μερικές φορές καταδύομαι μονάχα για να θυμηθώ. Όλοι οι ήχοι, ακόμη και μιας προπέλας δέκα μέτρα πάνω μου, είναι καθησυχαστικά φιλτραρισμένοι. Μπορείς να αφουγκραστείς μια μπουρμπουλίθρα και κανείς δεν μπορεί να σου βάλει τις φωνές. Η ακοή είναι που απολαμβάνει την κατάδυση, όλο το υπόλοιπο θέαμα της υποβρύχιας ζωής είναι μια υπενθύμιση του παραμελημένου μας εσωτερικού κόσμου.

    Αγαπώ το ψιθύρισμα ˙

    άργησα να το συνειδητοποιήσω, πόσο πολύ το αγαπώ .

τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν

 

 

Τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν. Σμίγουν και στέκουν σαν τις αναποφάσιστες παρέες σε ανυποψίαστα σημεία του προσώπου σου. Τα ζεσταίνουν. Και μετά, επιλέγουν την σοφότερη από τις ρυτίδες σου. Αργοκινούν φορτωμένα συγκίνηση, σα καραβάνια καμηλιέρηδων και υγραίνουν τεθλασμένους δρόμους μέχρι να φτάσουν στο λαιμό, στη βάση. Σε διαβάζουν, αλλά από έξω.

    Κανείς δεν σε διαβάζει τιμιότερα από τα δάκρυα της χαράς. Μερικές φορές από συστολή, σταματάς αυτή τη διαδικασία με την ανάστροφη της παλάμης. Του κάκου. Είναι η κίνηση που προκαλεί καινούργιο καραβάνι, γιατί το σώμα σου ξέρει πότε θέλει δάκρυα.

   Τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν. Σμίγουν και σχολιάζουν σαν τις παλιές φιλενάδες το συναίσθημα που χτύπησε το κουδούνι και βγάζουν είδηση. Πάντα βγάζουν είδηση πριν αποχωρήσουν γιατί είναι αυθεντικά, παράγονται από ό,τι κοντινότερο έμεινε ζωντανό, από την αρχική σου κατασκευή.

   Κανείς δεν αποτιμά τιμιότερα από τα δάκρυα της χαράς. Δεν σου αρέσει που σε προλαβαίνουν, παρακάμπτουν μια σωτήρια επιμέλεια, ξεγλιστρούν από τη λογοκρισία, έχουν το χάρισμα που εξελίσσεται στον φυλακισμένο ή στον μετανάστη.

   Τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν. Σμίγουν και ενυδατώνουν την περιοχή που ζεματούσε όλη νύχτα από αγωνίες, τόσο ταπεινές και τόσο δυσανάλογες με το ελάχιστο απόθεμα του χρόνου σου. Δεν προέρχονται από ανάλυση, ετυμηγορία ή προσμονή. Είναι η ίδια η ανάλυση που κάνει το σώμα πριν το νου. Είναι η ίδια η ετυμηγορία πριν ζητηθεί η γνώμη των ενόρκων. Και είναι η απρόσμενη άφιξη πριν οποιαδήποτε προσμονή.

   Κανείς δεν αιφνιδιάζει ομορφότερα από τα δάκρυα της χαράς. Μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, το κορμί σου συναινεί σε μια εξέλιξη. Λύνεσαι σε γοερά κλάματα, αφήνεις τα ηνία και μένεις άναυδος από ένα συγκλονισμένο σώμα. Πρόκειται για μια κάθαρση.

   Τα δάκρυα χαράς δεν κυλούν. Έχουν ήδη κυλήσει από μέσα σου προς τα έξω σου. Το ταξίδι τους έχει τελειώσει. Η ζωή τους διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα. Ο χώρος που αφήνουν πίσω είναι το πιο εύφορο μέρος στα σωθικά σου.

   'Ο,τι κοντινότερο στην ψυχή, που φυσικά, υπάρχει. 

ε μές ( quite a mess ) που λέγαμε στο χωριό μου

      Η γη είναι στρόγγυλη, ο χρόνος μια σχετικότητα, προέρχομαι από πίθηκο και ; Έχω μέσα μου και κάδο !

      Ας τα πάρουμε με τη σειρά, κι εσύ, πρωί πρωί , κρίμα είσαι : 

      Που λες...Βάζω καφέ, κάθομαι, δαγκώνω ένα Μιράντα αναπνέω βαθειά και σαν φυσιολογικό ον βάζω σε μια σειρά ελιμινέϊσον εκείνα που αποφάσισα χθες να ξεχάσω. Πρωί πρωί κάνεις καθαριότητα μέσα έξω... Και τότε ; ΤΣΑΦΦΦΦΦΦ πέφτω στο φάκελο απορριφθέντα αλλά ; όχι μονίμως διαγραφέντα . Ωωω ρε φίλεεεεεε ! Καταλαβαίνω σούμπιτος για πιο λόγο σέρνονται τα πρόσφατά πρότζεκτ μου . Ένας κάδος τίγκα στο σκουπιδαριό ! Μέσα στο κεφάλι, στο χώρο που αποθηκεύεται κάθε μου έμπνευση και ιδέα, ένας τενεκές ( κάδος ) ! Τίγκα στα ντάτα : εξήμισυ γιγαπμάϊτ ενοχές ! Οκτώ γιγαμπάϊτ αμάσητες μομφές ! Και τεσσεράμισυ γιγαμπάϊτ σχέδια δράσης στο πρόχειρο !  Άσε τις παιδικές μπρούμητες φωτογραφίες με το κωλαράκι. Σιτ ( σκατά ) ... Ρισέτ ;  Πλάκα κάνεις ; Ρισέτ στη κεφάλα μου ; Μπρίζα να τη βγάλω ; Δεν υπάρχει ενέργεια τύπου "πάνικ μπάτον" που-θε-νά. Ούτε κρυφό κουμπάκι για να βάλω οδοντογλυφίδα.

   Έχω κάδο ! Μιλάμε, εκτός από μακριά γλώσσα, αυτιά, φρύδια, έχω μέσα μου κάδο ! Στο κεφάλι. Δε ξέρω για σένα, εγώ ποτέ δεν τσεκάρω κάδο στα laptop. Τι να δω ; Αφού είναι μέσα κάτι, ποιος το έσυρε και το πέταξε ; (αμ σόρι, απέρριψε ;). Εγώ. Το δεξί μου χέρι. Οπότε ; Τι να ξαναδώ ; Αλλά, μέσα στην κεφάλα μου ; Δεν ήξερα, δε μου 'πε η μανίτσα μου. Μου είπε να σκέφτεσαι με το πάνω κεφάλι, ναι. Να μη πετάς όπου να 'ναι τις κάλτσες , ναι. Να αδειάζεις τον κάδο στη κεφάλα σου ; Όχι ! Εσένα στο είχε πει ; Ούτε καν ! Δε μας λένε τα βασικά : να βάζουμε καπότα και ότι έχουμε και κάδο στη κεφάλα. ΕΛΕΟΣ...

   Θα μου πεις, "επίλεξε" μόνιμη διαγραφή ; Δε φτάνει !!! Υπάρχει (λέει) η διαδικασία επανάκτησης για λόγους ασφαλείας. Να χέσω… άϊ εμ σόρι πάλι, να την βάλουνε εκεί που ξέρουνε , με ρωτήσανε ; Με ρωτήσανε όταν με φτιάξανε αν θέλω κάδο στην κούτρα και μάλιστα με εύκολη διαδικασία επανάκτησης απορριφθέντων ; Δηλαδή, δε με ρωτήσανε αν θέλω να γεννηθώ, δε με ρωτήσανε τι θρησκεία θα γεννώ, δε με ρωτήσανε αν θέλω μικρό αδελφό, χάθηκε να με ρωτήσουν το σπουδαιότερο ; Θέλεις παιδί μου κάδο ;

    Και θυμάμαι τώρα, να το πάλι... ένα ένα μου' ρχονται, αμέσως με ρώτησε η αναλύτρια τότε, τι και καλά "ανακαλώ" από το παρελθόν. Κι έτοιμα ήτανε όλα, στην άκρη της γλώσσας μου ! Εμ πως να μην είναι, αφού έχω τον κάδο . Είμαι ένα ελατωμματικό ον. Homo Astanaparius. Πάει και τελείωσε, σωτηρία δεν έχω. 

   Απόψε που θα λουστώ θα αφήσω νερό να μπει στα αυτιά μου. Μπορεί να βραχυκυκλώσει τίποτε να γλυτώσω, να πάει από κει πέρα. Θα βάλω νερά και θα κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε. Πως κουνάμε το μπουκάλι για το ψυγείο με δυό δάχτυλα νερό μέσα να καθαρίσει ; Έτσι. Κι ότι μαζέψει θα το χύσω χάμω. 

   Ένα πράμα να πέσει θέλω. Ο τενεκές . Σε παρακαλώ Θεούλη μου και γιέ του Θεού και ανηψιέ του γιού του Θεού κύριε Έλον Μασκ αρά. Βραχυκυκλώστε μου τον κάδο στη κεφάλα μου. Και θα είμαι μπιτ για μπιτ φχαριστημένος. 

   Μπίτ ( κόϊν ) . 

   Υ.Γ. βρήκες εσύ πως να ...εξωρύσσεις κρυπτόφραγκα ;