Φαβιόλα, ξεκόλλα !

      Ξυπνώ καθυστερημένος , φοράω τα χθεσινά και ανακατεύω τα μαλλιά μου με μια έκφραση φρίκης στον καθρέφτη του ασανσέρ. Βγαίνω στο δρόμο και αντιλαμβάνομαι το πρώτο λάθος. Ήθελε μπουφάν. Η πρώτη γυναίκα που ανταμώνω στην είσοδο με ακουμπάει και λέω πως είναι από αγαρμποσύνη. Βγαίνω και σκάω πάνω σε μια ξανθιά. Πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον. Έχει τα μάτια της καρφωμένα στο στήθος μου !  Πρέπει να μου έχουν τσιτώσει οι ρώγες, από την πρωινή αύρα σκέφτομαι, γιατί η μπλούζα μου δεν είναι απ’ εκείνες που της ρίχνει μια ξανθιά δεύτερη ματιά. Τελικά το γυμναστήριο δε πάει όλο χαμένο. Μέχρι τη γωνία αρχίζω πλέον να έχω αμηχανία, γιατί, αυτό που συμβαίνει δεν είναι αυτό που περίμενα πρωί πρωί…
      Έξω από το διπλανό κομμωτήριο, δυο μικρές με τους εσπρέσο στα χέρια με σχολιάζουν με χασκόγελα. Η περιπτερού της γωνίας αφήνει κάτω τις εφημερίδες και νομίζω παίρνει μια βαθειά αναπνοή, για να χορτάσει τη μυρωδιά μου. Σηκώνω την μασχάλη. ΟΚ. Πλυμένος.  Έξω απ’ το ταχυδρομείο μια ψηλή κοντεύει να με φάει με τα μάτια. Στη διάβαση πίσω μου ακούω ένα σφύριγμα. Και η αλλανιάρα η οδηγός του ταξί που ορμάω τελικά, έτσι για να χωθώ κάπου, με ρωτάει με μια  Amanda Lear χροιά στη φωνή:

      -  Παράδεισο ;

      -  Όχι , Νέο Κόσμο ! Τι να της έλεγα ;
      - Κασομούλη και γρήγορα, στο café Pastore για καθυστερημένο επαγγελματικό ραντεβού. Μια πελάτισσα δεν πρέπει ποτέ να περιμένει.. συμπληρώνω.

     -   Businessman  ;  επιμένει με βραχνάδα η άλλη….

     -   Just busy , την ξεκόβω...

      Το ρολόι στο ταμπλώ της μου δίνει σφαλιάρες κι εγώ χώνομαι στον χαρτοφύλακα, έτσι για να πάψει η άλλη να διερωτάται αν σηκώνω καμάκι. Εντάξει, γενικά, το ντοσιέ, το notebook αρκετά φορτισμένο, ένα στυλό και τα τσιγάρα. Η Φαβιόλα Ιγνατιάδου θα είναι κι όλας εκεί, σκέφτομαι. Δεν έπρεπε να ξεκινήσουμε από άνισες θέσεις γαμώτο… γιατί δε ξυπνάω ποτές δέκα λεπτά νωρίτερα..

        Η νταβραντισμένη ταξιτζού γυρίζει τον καθρέφτη για να τσεκάρει τα μάτια μου.

     - Πως σε λένε, απασχολημένε ;

     - Χαράλαμπο, καστανά, και δεν είναι η μέρα μου, με συγχωρείς.

     - Κι αν σε πετύχαινα στη μέρα σου δηλαδή, θα είχα καμιά σπουδαία τύχη ;

     - Δεν είναι η μέρα μου, με συγχωρείς, συγκεντρώσου γιατί θα χάσω καλό ντήλι…

     - Όλοι τα ίδια και τα ίδια, στο τέλος φεύγει η ζωή και χάνεται…

     Η ταξιτζού γυρνάει πάλι τον καθρέφτη πάνω κάτω, να τσεκάρει body,  ξεροβήχει και τον στρώνει γιατί από πίσω έρχεται μαούνα.. Μπορώ πια ο καψερός να χαλαρώσω.

     Στην Κασομούλη παίρνω τα ρέστα μου, εκείνη αγγίζει επίτηδες το χέρι μου λιγάκι παραπάνω, αντιπαρέρχομαι, στραβοπατώ δυο φορές  χωρίς να σωριαστώ, τι είναι κι αυτό σήμερα, και μπουκάρω σα σίφουνας στο Pastore για να προλάβω να καβατζώσω γωνία. Κοιτώ ένα γύρω για το γνωστό κανελί δερμάτινο της Φαβιόλας Ιγνατιάδου. ΟΚ. Έχω προλάβει. Δεν είναι εδώ. Έχω μια ευκαιρία να στηθώ και να ετοιμάσω δυο ατάκες. Η τροφαντή στο απέναντι τραπέζι αρχίζει όμως το show αυτομάτως. Σηκώνει τα δύο χέρια να μαζέψει το μαλλί, αναστενάζει κοιτώντας με στα μάτια τόσο βαθειά να μου τα χώσει στις κόγχες. Δεν θέλω να δημιουργώ γύρω μου αυτά τα γεγονότα, όταν δεν θέλω να δημιουργώ γύρω μου αυτά τα γεγονότα. Πως να το εξηγήσω. Όλα τα πράγματα δεν είναι για όλες τις ώρες !

     - Έχω κάτι πρόστυχο ;  της κάνω…

     - Με συγχωρείτε ;   απαντάει η ...γειτόνισσα.

     - Όχι , το λέω γιατί, από το πρωί σήμερα, δε μπορώ να μείνω "προστατευμένος" ούτε στο πίσω κάθισμα του ταξί, της λέω κάνοντας τα δάχτυλα "έτσι". Μπορώ να μείνω έξω από το κάδρο σας ;

     - Αναλόγως πως θεωρείς το προστατευμένος, λέει, υπάρχει και το Άγιον Όρος…

       ( και τότε εμφανίζεται η λεγομένη στα δράματα από μηχανής Θεά ) 

     - Ποιος ήρθε απ' το Άγιον Όρος ; Ρωτάει η Φαβιόλα Ιγνατιάδου κοιτώντας με ξεκάθαρα στο κουντουπιέ και η τροφαντούλα γυρίζει από την άλλη ξεφυσώντας.

     - Εγώ , και  λέω να ξαναπάω  να κλειστώ σε μια μονή, της κάνω .

     - Δεν έχει βρεθεί ακόμα το κατάλληλο μονί, μου κάνει η Φαβιόλα Ιγνατιάδου ξεκουμπώνοντας το πουκάμισο στο λαιμό, και εκεί το χάνω λίγο. Ένα μεγάλο κύμα αγανάκτησης με μπουκώνει, με μπουκώνει με ΜΠΟΥ ένα πράμα, και της απαντάω :

     - Της μάνας σου το πεϊνιρλί !!! 

      Φεύγω τρέχοντας στο αντρικό και κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Είμαι ένας απλός γήϊνος άντρας, ντυμένος με ένα φούτερ, ελαφρύ after save, μουστακάκι και αρκετά καλό κορμί. Δεν είμαι και ο Κλούνης…. Και κάθομαι και σκέφτομαι ρε κορίτσια…

     Δηλαδή, συγγνώμη. Κάτι άλλο δεν έχετε οι γυναίκες στο μυαλό σας ; Μόνο το πήδημα ; Μοναχά εκείνο που έχετε ανάμεσα στα πόδια ; Είναι δυνατόν να προχωρήσουμε με αυτό το χάλι επαγγελματικές συνεργασίες, κοινωνικές δικτυώσεις, συνεταιριλίκια, δουλειές, κουμπαριές, ότι άλλο τέλος πάντων δεν περιλαμβάνει δυο άτομα χωρίς βαριά ρούχα και ένα στρώμα ; Η ζωή δεν είναι μόνον σεξ. Που σας είχανε κλεισμένες, απορώ. Όλες τις ώρες που δεν είστε καρφωμένες στις καλωδιακές με τη συγχρονισμένη κολύμβηση και ένα Drambui στο χέρι, μοναχά το απαγορευμένο σκέφτεστε ; Παιδιά έχετε κάνει, επιχειρήσεις έχετε στήσει, δεκαετίες στρες και αδικιών και ανταγωνισμών και τρεξίματος της αρκούδας, δεν μπόρεσαν να προσγειώσουν λιγουλάκι την ερωτική σας αδηφαγία ;  Βρε λυσσάρες !!!

       Γυρίζω σέρνοντας τα πόδια μου στο τραπεζάκι και πιάνω να ανοίξω το ντοσιέ. Η Φαβιόλα Ιγνατιάδου με κοιτάζει με κάτι μάτια σαν πιάτα.  

     - Έχουμε τα σαράντα της, την Κυριακή, ηλίθιε , τσιρίζει και σηκώνεται κλαίγοντας.

      Τώρα τι να σας πω ; Πάει η δουλειά. Αλλά...

      Δεν πρόλαβα να τη σταματήσω. Και δεν ήθελα, δηλαδή. Θέλω να πω… από την ώρα που βγαίνω από το σπίτι, κάθε μέρα, δε λέω, Μεσογειακός λαός είμαστε, αλλά δεν βγαίνω μόνο για να παρακολουθείτε όλες σας τον κώλο μου να σείεται και το έτσι μου πως πέφτει… Κάθε δυο λεπτά τσεκάρω αν τα μαγαζιά μου είναι ανοιχτά. Έλεος ! Έχω κι εγώ να πάω στη δουλειά μου, στο market,  στον κρεοπώλη, να μπω σε δέκα ασανσέρ, να αλλάξω πρωί πρωί δυο λεωφορεία κι ένα ταξί.. θα ήταν πιο ευγενικό να μη με κοιτάτε όλες σας σαν να ήμουν κρεμ καραμελέ.  Να με κοιτάτε σαν έναν σεμνό διαβάτη.

     
Υ.Γ.
      Φέτος, Άγιε Βασίλη μου, μπορείς να με μεταμορφώσεις σε μια σοκολατίνα ;