τι να σου πρωτοπώ

  για τις πίκρες και τις γλύκες που έζησα, για τις κορφές και τα πηγάδια, δεν υπάρχουν λέξεις, πρέπει να διαβάσεις τις ρυτίδες μου μια μια και το σχήμα των χειλιών μου καθώς λέω το Ρ το Ω το Κ όπως καημός και το Π όπως πόθος και τότε θα με καταλάβεις ... δεν έχει λέξεις που να μυρίζουν σαν λικέρ, κι αν είχε, το λικέρ που θα σου έβαζα θα ήταν σαν δεύτερη φορά σερβιρισμένο που το αρνήθηκαν προηγούμενοι

   για αυτό σου λέω, ας αφήσουμε να γραφτεί σήμερα μια ιστορία    

       επίκαιρη κι αθώα που θα ξεχαστεί 

                                 επειδή δε θα 'ναι ο σκοπός της να τη διηγούνται