το μόνο δώρο που αξίζει να αλλάζει χέρια είναι ο ενθουσιασμός

 

      Θυμάμαι μπουκάλια με οινοπνευματώδη που μετά τη γιορτή η γιαγιά τα έβαζε με το χαρτόνι απείραχτα στην άκρη : Θα το πάμε στην Ανδρομάχη καλέ μεθαύριο που έχει τη γιορτή της ! Κολώνιες, πορσελάνες, λικέρ, φοντάν γεμιστά πολυτελείας, να έρχονται και μετά να πηγαίνουν σε άλλα σπίτια με το ίδιο πάντα "καλωσόρισμα" -Δεν ήτανε ανάγκη βρε Μαρίκα . Και το ίδιο καχύποπτο βλέμμα, ποιός ξέρει ποιός τους το πήγε και δε το θέλανε 😊. Ο παππούς βεβαίως δεν ασχολούνταν μ' αυτά, έδινε το ρεπούμπλικο ( καπέλο ) να του το κρεμάσουνε.

    Ποτέ δεν ξαναθυμήθηκα ή ξανασκέφτηκα κάποιο δώρο που ήρθε κι έφυγε από το σπιτικό μας, είχα μάλιστα αναπτύξει και αντιστάσεις - να μην χαίρομαι με το που μπαίνανε στο σπίτι πεσκέσια γιατί ήτανε λιγάκι αποφασισμένη η τύχη τους. Τότε, σε εκείνα τα χρόνια της αυτονόητης λιτότητας ποτέ δε ξετίλυγες κάτι χωρίς δεύτερη σκέψη. -Μη το ανοίξετε , ήταν η συνηθισμένη κοφτή εντολή.

   Σήμερα είναι η εποχή που πηγαίνοντας σε φίλο κοντοστέκεσαι και αρπάζεις ένα μπουκάλι κρασί από το διανυκτερεύον 24h και το ανοίγεις μπαίνοντας να το πιείτε, γιατί σημασία έχει η ίδια η επίσκεψη και δε γίνεται συνήθως "για τους τύπους". Πόσο καλύτερη είναι αυτή η κατάσταση ; Πόσο καλύτερη σε τούτο το ζήτημα είναι κάθε επόμενη γενιά από την προηγούμενη ; 

    Αλλά εγώ θέλω να μείνω σήμερα στα δώρα που αλλάζουν ακόμη χέρια : 

      Η σκέψη μας, οι αντιδράσεις μας σε κάτι που καταφτάνει απρόοπτα, έχουν υποστεί μια μετάλλαξη.

        Δεν κάνουμε τίποτα αυθόρμητα, αυτό μας χωρίζει από τις κοινότητες των ιθαγενών σε απείραχτες δυσπρόσιτες περιοχές του πλανήτη, που τις βλέπουμε στο national geographic. Eνας ανελέητος συνεχής προγραμματισμός έχει εγκατασταθεί όχι μόνο στην ρουτίνα μας, αυτό το καταλαβαίνω, αλλά και στα συναισθήματα που επιτρέπεται να βιώσουμε.. Και η πρώτη αντίδραση σε μια ευχάριστα θετική εμπειρία είναι τούτη : Δεν είναι για μένα, υποθέτω. Μεγάλωσα πια για αυτά εγώ. Έλα πάμε θα αργήσουμε. 

     Όμως υπάρχουν ρωγμές ! Υπάρχουν στιγμές που το απρόοπτο είναι τόσο δυνατό που μας βγάζει από την comfort zone μας και μας απευθύνει ένα ερώτημα : Είσαι ακόμη ένα ανθρώπινο πλάσμα ; Ζεις ; Και από τις στιγμές αυτές ξεχωρίζει μια, που έχει τα στοιχεία του μη αναμενόμενου : ο ενθουσιασμός .

    Το μόνο δώρο που αξίζει να αλλάζει πολλά, όσο περισσότερα χέρια είναι εφικτό, είναι άϋλο, είναι είδος εν ανεπαρκεία και είναι το πιο αθώο από τα συναισθήματα που μπορεί να παράγει το μυαλό μας : 

   Ένας ξαφνικός, απρόσμενος ενθουσιασμός.

             Ανοίξτε τον εκείνη τη στιγμή ! 

                     Σε τρία δεύτερα, λήγει.