Ξέρω συνομήλικους που αρνούνται να φορούν ματογυάλια παρόλο που δε βλέπουν την τύφλα τους, ηλικιωμένους που δεν παίρνουν στον περίπατο μπαστουνάκι και νέους που δεν παίρνουν ομπρέλλα στη βροχή . Όλο αυτό το θέατρο έχει να κάνει με μια εθελούσια υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους προκειμένου να προασπιστούνε το θεαθείναι. Δεν πειράζει. ..Σημασία έχει να βαδίζει ο καθείς με ωραία την εικόνα που έχει ο ίδιος για το κορμάκι και την ψυχούλα του. Τα ρίσκα έπονται. Αρκεί να είναι ρίσκα για εμάς μονάχα... ( Καλό είναι να μην οδηγούμε όταν είμαστε εννενήντα χρονών ή σαρράντα αλλά με το ένα χέρι στο γύψο , ή εικοσιπέντε κρατώντας με το αριστερό τη φραπεδιά ).
Φεύγω από αυτό. Είναι πράγματα χιλιοειπωμένα . Ευκολάκια .
Σήμερα με απασχολεί η αντίθετη συμπεριφορά μας. Η υπερανάλυση με όλα τα μέσα. Η χρήση των γυαλιών οράσεως με μανιακό τρόπο. Η καχυποψία ότι ακόμη και στο γατάκι που ζητάει ένα χάδι υπάρχει περίπτωση να θέλει να μου μεταφέρει έναν ψύλο. Η υστερική μας συμπεριφορά σαν σκάζει μύτη εμπρός μας κάτι φρέσκο, άγνωστο, ξαφνικό, ζωντανό ! Μερικές φορές με τις πρώτες θετικές ενδείξεις παθαίνουμε ...κάτι ! ( τα μικρά παιδιά το λένε κοκομπλόκο 😐).
Στην τέχνη, η ανοικείωση, η απομάγευση, είναι εργαλεία αιχμής, χρησιμοποιούνται για να εστιάσει ο μελλοντικός θεατής σε μια μόνο πλευρά του έργου. Μπορεί ένα άγαλμα της Κάλλας να έχει πρόσωπο τόσο μινιμαλιστικό που μοιάζει με ένα απλό βραχάκι, εαν ο γλύπτης θέλει/επιδιώκει όλοι να κοιτάξουμε πόση πλαστικότητα και ομορφιά είχανε τα λεπτά της απλωμένα δάχτυλα, που τα κινούσε απαλά καθώς ερμήνευε μια λυρική άρια. Αυτή δεν είναι η Κάλλας που ξέρω ! θα πω εγώ. Δεν πειράζει, τι θα πω εγώ...
Έχουμε παγιώσει με τα χρόνια και τις κρίσεις του ηθικού μας ένα κουσούρι/μοτίβο : Σπεύδουμε να προκαταβάλουμε την αρνητική εξέλιξη των πραγμάτων. Κι αν δεν είναι αρκετά δυσοίωνα τα τεκμήρια πασχίζουμε να βρούμε κάπου, μέσα στις πτυχές τους, μερικούς κακούς οιωνούς. Σε μυθιστόρημα ενός Βρετανού διάβασα : ψάψνω μια σύντροφο της οποίας τα κουσούρια να με καθησυχάζουν στοργικά.
Ωραία λοιπόν. Τι βλέπουμε ; Τι βλέπουμε καθώς ψάχνουμε για μια ασχήμια μέσα στην αρμονία ; Θα το γυρίσω εδώ σε πρώτο πρόσωπο για να γίνω αιχμηρός, πες ότι μιλάω στον εαυτό μου όταν το κάνει :
- Έλα λοιπόν, μίζερε ! δε μπορεί, και σήμερα θα βγεις αληθινός ..
Σκύψε, πλησίασε, ψάξε τα ψιλά γράμματα, καθάρισε τα γυαλιά με το πανάκι, ξαναπλύνε τα μάτια, ξαναφόρεσε τα τέλεια γυαλιά σου : τι βλέπεις ;
- Θα σου πω εγώ τι βλέπεις : εκείνο που ήθελες να δεις, εξαρχής . Επειδή είσαι ένας μπούφος !
Οι γέροντας λέγανε "σου χαρίζουν άλογο και το κοιτάς στα δόντια". Ούτε σου χαρίζει οποιοσδήποτε ο,τι δήποτε, ούτε στα δόντια θα βρεις τις απαντήσεις για την ανασφάλειά σου. Ό,τι έρχεται σου αξίζει επειδή είσαι ώριμος για την άφιξη και ό,τι χάνεις πάλι σου πρέπει να το χάσεις επειδή είσαι ανώριμος για τη διαχείρησή του. Αν δεν σου άξιζε δε θα ερχότανε, θα συνέχιζαν να καταφτάνουν μοναχά λογαριασμοί. Πρέπει να έχεις στείλει την ευχή σου στεντόρια διατυπωμένη και τότε την ώρα που θα ξετυλίξεις το πακέτο με το δώρο, ματογυάλια δε θα χρειαστούν. Πρέπει να είσαι σχεδόν υπερφίαλος στις προσευχές. Και πολύ πολύ ταπεινός στις αφίξεις. Τι κόντρα ρόλος με όλα όσα διδάχτηκες κατά την "εκπαίδευσή" σου
Άπαξ κι είσαι σε μίζερη φάση, το δωράκι θα συρικνωθεί πρώτα στην σκέψη σου μετά στην καρδιά σου και στο φινάλε στις διαστάσεις του τις ίδιες. Γιατί έρχονται τα δωράκια. Συνεχίζουν να καταφτάνουν στη ζωή μας με μια επιμονή που είναι αντιστρόφως ανάλογη της διογκούμενης δυσπιστίας μας. Εαν ήταν Πάσχα θα μου υπενθύμιζα τον άπιστο Θωμά. Τώρα, μέρες που είναι, συλλογίζομαι το έλκηθρο.
Λεν ότι θα ξανάρθει ο Αη Βασίλης, αυτές τις μέρες για τους μικρούς, κι αυτή τη νέα χρονιά για τους μεγαλύτερους, εσύ ως ενήλικος ( λέμε τώρα ) πες ευχαριστώ, βάλε το πακέτο στα γόνατα, βγάλε λίγο τα ματογυάλια, χάϊδεψε το περιτύλιγμα, άνοιξέ το με στοργή, κράτα το χαρτί διπλωμένο για να στείλεις κι εσύ κάπου ένα δωράκι, καλωσόρισέ το, το δικό σου με επίγνωση και καλά να περάσεις.
Καλά, να περάσετε .
Υ.Γ. overanalysing killed the cat
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;