- Θα σας φέρω και θάλασσα , έλεγε ο Δημητράκης και γινόταν πανδαιμόνιο...
Έπαιρνε μάλιστα καμιά δώδεκα ψήφους από την παρέα της καφετέριας που του αγόραζαν τα λαχεία για να ξανακατέβει την άλλη φορά. Υιοθετημένος από την ψυχή της πόλης, ο λαχειοπώλης της καρδιάς μας. Έφυγε όπως πέρασε , σαν ένα προϊόν ΠΟΠ της σουρεαλιστικής μικρής μας Φλώρινας ( ούτε 10.000 ψυχές ).
Σε μια τόσο μικρή πόλη, η ουσία είναι ότι κι εμείς καταφέραμε να αντιπροσωπεύσουμε όλες τις πλευρές της εθνικής μας τραγελαφικότητας. Είχαμε πάλη των τάξεων του μάστορα εναντίον του μαραγκού και του νοσοκόμου εναντίον του παιδίατρου, είχαμε μεγαλοκυρίες και μικροπρεπείς κουτσομπόλες, πολλές φορές στο ίδιο σώμα, είχαμε αχαϊρευτους και νοικοκοιραίους και φυσικά είχαμε αμαρτωλούς & καταγγέλοντες.
Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο του 'Η καχεξία του αστικού στοιχείου στην νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία' ( εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ ) περιγράφει μεταξύ άλλων : Η εκκλησία, έχοντας χάσει τον κεντρικό ρόλο που έπαιζε την εποχή της Τουρκοκρατίας και αναζητώντας ρόλο καινούργιο μέσα στις νέες συνθήκες, σηκώνει συχνά το εθνικό λάβαρο και ζητεί να ποδηγετήσει τόσο την εθνική ιδεολογία όσο και τους αγώνες των αλυτρώτων, προκειμένου να μην αφήσει κενά τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν κοινωνικές δυνάμεις με συνεπείς εκκοσμικευτικές τάσεις .. σε σημείο που οι ίδιοι αυτοί οι βουλευτές της όποιας "αριστεράς" να αντιδρούν μεν στις παραδοσιακές λογικές αλλά να μετέχουν στις εκκλησιαστικές ρουτίνες για να μην χάσουν το λαϊκό έρισμα ..
Σε τούτο το παράδοξο περιβάλλον ενηλικιώθηκε η γενιά μου, του '70. Είμαι γεννημένος το 1964. Έζησα καμπάνιες εναντίον της αντισύλληψης και των δικαιωμάτων της γυναίκας επάνω στο ίδιο της το σώμα. Με τεράστιες τύψεις προσπάθησα να περάσω ανάμεσα στις συμπληγάδες μιας πατριαρχίας άλλων εποχών και της νεοελληνικής μανίας τα παιδιά μας να πάρουνε από ένα χαρτί ( πτυχίο ). Είδα χειροφιλήματα παπάδων τόσο πολλά ώστε το χειροφίλημα στα ακροδάκτυλα μιας ωραίας κυρίας να μου φαίνεται διαστροφή ! Με μάλωσαν και με χτύπησαν τόσες φορές ώστε όταν ακούω έξω στο δρόμο καυγά να μαζεύομαι κάτω από τη κουβέρτα σε στάση εμβρύου και να κλείνω τα αυτιά μου. Είδα αξίες που ήταν αναρτημένες σαν λάβαρα σε κάθε σπίτι να γίνονται σκουπίδια και να σπρώχνονται κάτω από το χαλί εν μια νυχτί. Είδα την μάνα που δεν άφηνε την κόρη να περπατήσει χεράκι χεράκι στα σοκάκια με ένα αγόρι, να προτρέπει την ίδια κόρη να σπεύσει να ανοίξει τα πόδια στον υποδιευθυντή ενός αραχνιασμένου παραρτήματος της Αγροτικής Τράπεζας. Είδα άντρακλες στο καφενείο να γίνονται κότες εμπρός στη πόρτα του σπιτιού για να έχουν τα ραδίκια στην ώρα τους με μισό λεμόνι και μια χαρτοπετσέτα διπλωμένη στα δυό. Είδα καραγκιόζη με 1 δραχμή κουπόνι στην αλάνα και είδα πολύ ακόμα καραγκιόζη, χορταστικό,δωρεάν κάθε απόγευμα στην πλατεία.
Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς, έχουν το θράσσος να κατακεραυνώνουν τα σημερινά εικοσάχρονα που κάνουν δυό βάρδιες τη μέρα για εξακόσια και νοικιάζουν τρία τρία μια γκαρσονιέρα βάζοντας 3 Χ 150 το μήνα για τον ιδιοκτήτη που τότε, στη δεκαετία του '70 έδωσε δυό κοτέτσια γη σε εργολάβο και πήρε τους δυό κάτω ορόφους να' χει να τους εκμεταλεύεται.
Όταν ήθελα να βρώ ευκαιρία να σκεφτώ, σε εκείνα τα χρόνια, ανέβαινα στη λίμνη της Πρέσπας. Αυτή η φωτογραφία είναι μέσα σε βάρκα στη λίμνη. Το βλέμμα μου κοιτάζει δεκαπέντε χρόνια εμπρός. Κοιτάζει επίσης τα βράχια της ακρολιμνιάς, κοιτάζει βαριά πουλιά που με προσπάθεια ξεκολλάνε από τα κολλώδη νερά και ξεκινούν άλλη μια πτήση. Κοιτάζει ασκηταριά σε βράχια όπου βρήκαν καταφύγιο κατατρεγμένες ψυχές τις εποχές που όποιος έψαχνε νευρολόγο έπαιρνε μέχρι το βράδυ την ταμπέλα του παλαβού.
Πολλοί με ρωτούν πως και δεν επέστρεψα στην μικρή πατρίδα μου, όταν ολοκλήρωσα τις υποχρεώσεις μου στις οικογενειακές επιταγές.
Δεν είχα νοσταλγία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;