Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 26

the River is always thinking of the Sea

    Κάθε φορά που αφήνω τα κουπιά για να πάρω ανάσες συμβαίνουν δύο πράγματα. Η βάρκα παίρνει να γυρίζει αλλιώς, προς όποια κατεύθυνση της κατέβει. Κι εγώ αυτομάτως ανησυχώ, μήπως κι αυτές οι λίγες ανάσες, αποβούν λάθος, δηλαδή μου κοστίσουν δυσανάλογο κουπί.
    Να ξαπλώσω πίσω και να πάρω έναν υπνάκο ; Ούτε λόγος. Θα αστειεύεσαι ! Όχι γιατί δε νυστάζω, όχι. Αλλά είμαι ο βαρκάρης. Δεν αφήνω άλλον στα κουπιά εγώ... Τέτοιος ήμουν , τέτοιος είμαι.  Ένας βαρκάρης μονάχα είναι εκείνος που αυτονόητα θα μου πει κάνε στη μπάντα , και βγάζει το ψωμί του στον Αχέροντα ποταμό. Σε εκείνον φυσικά κανένας δεν αντιμιλάει.
     Ο ρους των υδάτων, θέλω πολλές φορές να πιστεύω ότι δεν είναι καθορισμένος, με την καλή έννοια. Είναι που το δικό μου ποτάμι μεγάλωσε, πλάτυνε, μοιάζει πολλές φορές στην επιφάνεια με λίμνη, θα μπορούσες να μπερδευτείς θέλω να πω, να μην θυμάσαι προς τα που είναι οι πηγές και προς τα που οι εκβολές. Ούτε τα βουνό διακρίνω, ούτε τη θάλασσα. Διακρίνω όσα είναι τώρα γύρω μου. Βαρκάρηδες, νεροπούλια, καλαμιές με ακαθόριστο χτένισμα, έναν ήλιο ότι να' ναι και ανατριχίλες του νερού από τις βδέλλες. Ο ρους των υδάτων ίσως να φαίνεται καλύτερα αν είσαι ψάρι. Εγώ πολλές φορές, έχει αποδειχθεί ότι μπερδεύομαι. Γιατί με τόσο κουπί, με τόσο κουπί, κάποιο προορισμό θα έπρεπε να έχω δει.
     Το ταξίδι είναι ο προορισμός, μου λέτε. Ναι, αλλά εγώ είμαι στο κουπί. Θέλω να πω, με την καλή έννοια, ο ιδρώτας είναι ο προορισμός ; Και οι ανάσες ;
     Μετά μου λέτε το άλλο... τράβα με ρέγουλα. Δεν είναι μίλι. Είναι ο διάπλους. Τράβα με ρέγουλα. Και πιάνω τα κουπιά και τραβάω με ρέγουλα. Και ούτε ένα μίλι το χρόνο δε πάω.  Δε μπορώ εγώ έτσι. Θέλω να τα δίνω όλα, να φτάνω και να καμαρώνω. Και πάλι το ίδιο. Να τα δίνω όλα και να φτάνω και να καμαρώνω. Και πάλι το ίδιο. Να τα δίνω όλα και να ...
     Δε μπορώ να ξεφύγω από το πεπρωμένο μου, με κατατρέχει , με την καλή έννοια. Γι αυτό θα πρέπει τώρα να αφήσω τα κουπιά αφού στρέψω τη βάρκα προς τις εκβολές , να συμπλεύσω με  το ρου των υδάτων. Πιστεύω ότι κόντρα πήγαινα. Και πόσο υπερφίαλο είναι να θέλεις να ανέβεις το ποτάμι ; Γιατί γεννιόμαστε υπερφίαλοι, σαν άνθρωποι ; Η πρόοδος ; Το εγώ ; Κάποιο εμείς ; Κάτι υπάρχει που μας ωθεί να κωπηλατούμε κόντρα ;
     Αφήνω τα κουπιά, αδέλφια. Ό,τι τράβηξα τράβηξα. Η δική μου βάρκα θα γυρίσει, θα γυρίσει, θα γυρίσει και τελικά θα τσουλήσει προς τις εκβολές. Είμαι και πενήντα φεύγα.
     Όταν βγω μεσοπέλαγα, θα ξαπλώσω πίσω και θα σφυρίζω το σκοπό που συμφωνήσαμε , εγώ και όσοι από εσάς βαρεθήκατε να είστε supermen.
     Καλή αντάμωση 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

εντυπώσεις ;