Υπάρχει μια εξώπορτα σε όλα τα ζωντανά, ίδια με εκείνη των σπιτιών μας. Με την κλειδαριά της, το ματάκι της, την μικρή αλυσίδα για το λιγοστό άνοιγμα, και με το μικρό τρίξιμο δυσφορίας τη στιγμή που την τραβάς για να ανοίξει διάπλατα. Τη στιγμή που θα πεις : περάστε μέσα, η πόρτα δεν συναινεί ! Δεν είναι η δουλειά της να συναινεί. Η δουλειά της είναι να τους κρατάει όλους απ' έξω.
Από την ώρα που εσύ αποφασίσεις να την αφοπλίσεις δε μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα... καταλήγει ένα κομμάτι περίτεχνου ξύλου που περιμένει στη γωνία. Και κανείς δε πολυασχολείται πλέον με 'κείνη. Θα μου πεις , αδικία ; Θα σου πω, ευτυχία.
Η ελάχιστη ποσότητα εμπιστοσύνης έπρεπε να είναι καθεστώς στις συναντήσεις όλων των πλασμάτων.
Γράφω ένα σπονδυλωτό διήγημα με τον αρκετό σκληρό τίτλο " το κύκνειο χάσμα ". Με ρωτούν οι φίλοι τι σημαίνει. Σημαίνει ότι είναι τραγικό να απωλέσεις ως άνθρωπος αυτή την αυτονόητη ελάχιστη ποσότητα εμπιστοσύνης που χρειάζεται για να βάλεις το χέρι στο πόμολο και να μισανοίξεις την εξώπορτά σου. Είναι τραγικό όταν συμβαίνει όχι μεταξύ δυό ατόμων μοναχά.. μεταξύ των κονωνικών ομάδων, μεταξύ των τάξεων, των διαστρωμάτων της κοινωνίας κάθε χώρας, μεταξύ των διαφορετικών φυλών του πλανήτη, μεταξύ των αντρών και των γυναικών, μεταξύ των νέων και των ώριμων πολιτών μιας χώρας.
Δεν μετριέται με τίποτα η ενθουσιώδης υποδοχή που σου δείχνει ένα πλάσμα, όταν εσύ του απευθύνεις την ελάχιστη ποσότητα αρχικής εμπιστοσύνης. Είναι το πασπαρτού στις σχέσεις, είναι το κλειδί που ταιριάζει σε όλους τους τύπους κλειδωνιών. Ξέρω ότι καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές έχουν ήδη σφίξει τα χείλη στο στόμα σου. Σκέφτεσαι κακό, σκέφτεσαι απειλή, σκέφτεσαι αφέλεια, θυμάσαι κακοποίηση, θυμάσαι εκμετάλλευση, ανακαλείς μικρούς ή μεγάλους βιασμούς της καλοσύνης που έδειξες σε ξένους. Αυτή είναι η φυσιολογική αρχική αντίδραση. Εκείνο που πρέπει να σκεφτείς είναι ότι όταν σφαλίσεις την εξώπορτα, οι πολλοί μένουν απ'έξω. Οι πολλοί, οι χιλιάδες, το σύνολο σχεδόν του πλανήτη μένει απ' έξω. Ανάμεσα σε αυτή την ανυπολόγιστη ποσότητα από την οποία προστατεύεσαι υπάρχουν οι επόμενοι φίλοι, εραστές σου, μέντορές σου, ευεργέτες σου, οι μικροί καταλύτες που θα απογειώσουν την επόμενη μέρα σου. Και ο χρόνος μετράει, εναντίον σου.
Στο δια ταύτα ; Το σπουδαιότερο που πρέπει να δουλέψουμε είναι η σχέση μας με το κλειδί που μας κλείδωσε από μέσα. Μπορεί να κοιμόμαστε πιο ήσυχοι, αλλά την ώρα που κοιμάσαι δε ζείς. Το πολύ πολύ να ονειρεύεσαι. Δε ζεις. Δεν ακούς, δε μυρίζεις, δε μιλάς, δεν αγγίζεις, δεν παρατηρείς, δεν αποθηκεύεις, δεν θυμάσαι, δεν μορφώνεσαι, δεν προοδεύεις, δεν αναπαράγεσαι, δεν διδάσκεσαι ούτε επηρρεάζεις. Είναι ποτέ δυνατόν αυτό που συμβαίνει όταν κλειδώνεις και ξαπλώνεις μέσα, να το λες ζωή ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;