η γαλήνη κάτω από την επιφάνεια

  

     Αντίθετα με ότι συμβαίνει στη θάλασσα, ο κακός καιρός και τα άγρια κύματα σε εμάς μαίνονται εντός μας, κάτω από την επιφάνεια. Είναι τόσο σπάνιο να εξωτερικεύουμε εκείνα που μας τρώγουν τα σωθικά και ακόμη πιο σπάνιο να τα έχουμε εξημερώσει. Έτσι μάθαμε απλώς να ανταποκρινόμαστε στις συντροφικότητες χώνοντας την τρικυμία μας από κάτω.
     Η ιδανική κατάσταση θα ήταν να ζούμε σε αρμονία με τις μεγάλες μας αγωνίες, δηλαδή να κάνουμε τα πάντα για να τα έχουμε καλά με το αγρίμι μέσα μας. Είναι αφύσικο να περιφερόμαστε με ένα νηστικό αρπαχτικό εντός, κι αυτό εξηγεί την ευκολία μας να δημιουργούμε τεράστια επεισόδια για μηδαμινά ζητήματα. Εαν είμασταν σε μια σχετική αρμονία τα πολλά και τα μικρά ούτε που θα άγγιζαν.
Πάντα με απωθούσε η "υπολογισμένη" στα όρια της μανίας ευγένεια των ψυχρών λαών. Εκείνη που σαν μια διάφανη επιδερμίδα μόλις που καλύπτει μια βεβαιότητα ανωτερότητας, μια υπεροψία,συχνά ένα θυμό, μια δηκτικότητα, κάποτε κι όλας μια απέχθεια, την δυσφορία που ο χαμογελαστός στο πρόσωπο θάβει επειδή "πρέπει" να συνδιαλλαχτεί μαζί σου για να διεκπεραιώσει τη ρουτίνα του. Εκείνο το χαμόγελο που κόβει σαν ξυραφάκι, δυστυχώς ολοένα και περισσότεροι αρχίσαμε να το απευθύνουμε κι εδώ. Ιδιαιτέρως όσοι θεωρούμε τον εαυτό μας "πολύ καλλιεργημένο" για να συγκρίνουμε τις ανησυχίες μας με του διπλανού μας.
     Θαυμάζω τους θυμωμένους που ο θυμός προέρχεται από μια κανονική πηγή δυσφορίας και τους ήρεμους που η ηρεμία τους εκπορεύεται από μια εσωτερική ισορροπία. Θαυμάζω τους ανισόρροπους όταν έχουν τους λόγους τους, αλήθεια !
     Υπάρχουν και φυσιολογικά άτομα ; Ναι υπάρχουν. Υπάρχουν άτομα που το πρόσωπό τους είναι σε αρμονία με το εσωτερικό τους. Όταν τους αποσπάσεις χαμόγελο είναι βέβαιον πως κάτι έκανες σωστά. Δε χαμογελούν σα χαζά χαμένα. Χαμογελούν όταν η κατάσταση ζητάει ή καλύτερα επιβάλλει την έκφραση μιας ευαρέσκειας. Και μουτρώνουν επίσης όταν τα πράγματα εξελίσσονται χειρότερα του αναμενόμενου. Και όταν θυμώσουν, επίσης σου δίνουν να καταλάβεις ότι αν συνεχίσεις θα φας καμιά ...μπούφλα.
      Οι Κρητικοί και οι βουνίσιοι πολλές φορές αναφέρονται στις παρέες μας ως ντόμπροι. Δεν φημίζονται για την διπλωματικότητα των αντιδράσεων. Από αυτό το κλισέ που είναι μέρος ενός μύθου κρατώ αυτό που θέλω να σχολιάσουμε. Αν είμαστε λιγάκι βουνίσιοι και μέσα στις πόλεις, καλύτερα θα τα πηγαίναμε μεταξύ μας. Θα ξέραμε, που πατάμε. Δεν θα μας εξέπλητταν οι εξάρσεις του διπλανού μας γιατί θα τις βλέπαμε να έρχονται.
     Καλούμαστε ούτε λίγο ούτε πολύ, να κρατήσουμε πύργους απαραίτητης επικοινωνίας με ανισόρροπα υλικά. Γι αυτό δε στέκεται τίποτε όρθιο.
     Λένε ότι είμαστε φτιαγμένοι κυρίως από νερό. Κι όμως.. Η γαλήνη κάτω από την επιφάνεια είναι θαλασσινό φαινόμενο. 
     Μήπως είμαστε φτιαγμένοι, κυρίως από θυμό ;