Τα τελευταία δέκα βήματα δεν τα περπατάς ! Εαν σε πίεζαν να τα θυμηθείς, τίποτε δε θα ήταν καταγεγραμμένο, γίνονται ασυναίσθητα. Πιστεύω ότι κατά βάση, δε τα περπατάς εσύ... υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που σε πηγαίνει !
Πάντοτε με μάγευε να παρατηρώ τους πρωταγωνιστές των αναρίθμητων ραντεβού τις σύντομες μυσταγωγίες που εκτυλίσσονται, στα τελευταία δέκα βήματα.
Μπορείς να μαντέψεις, μπορείς να πλάσεις σενάρια, μπορείς να στοιχηματίσεις πολλές φορές ή απλώς να υποψιαστείς , τι συμβαίνει στις δυο καρδιές που επιταχύνουν παλμούς όταν τα κορμιά είναι ακόμα μακριά αλλά η επαφή με τα μάτια έχει αναλάβει τα ηνία.
Η πιο όμορφη φέτα του χρόνου είναι μια κουταλιά σορμπέ . Οποιαδήποτε σκιά και κάθε προσχεδιασμός πηγαίνει περίπατο. Βαδίζεις χωρίς αναστολές και σκέψεις, σαν ένας πεινασμένος ουρανίσκος που έχει ξεπλυθεί από την επίγευση του παρελθόντος και είναι το τέλειο περιβάλλον για να υποδεχτεί την επόμενη γιορτή αισθήσεων. Δεν ξέρεις ποτέ εαν η γιορτή θα αποδειχθεί πυροτέχνημα ή μυσταγωγία διαρκείας, δεν προλαβαίνεις ωστόσο να βάλεις το στοίχημα, η πείνα σου για αυτό που θα συμβεί σαρώνει τις σκέψεις.
Όταν χάνω το ηθικό μου, στέκομαι σε σεσημασμένα σημεία της πόλης και παρατηρώ σαν κάποιος βετεράνος φωτογράφος εκείνους που έχουν λόγους να διανύσουν σπεύδοντας τα τελευταία δέκα βήματα.
Εκείνος που έχει φτάσει νωρίτερα, δοκιμάζει την στάση που θα πάρει το σώμα του για να φανεί αρκετά γοητευτικός, όχι αγχωμένος, όχι αφηρημένος, εστιασμένος σε ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει, του κάκου.. ποτέ η προσχεδιασμένη στάση του σώματος δεν αντέχει στη στιγμή της οπτικής επαφής. Όλα πηγαίνουν περίπατο. Το αξιολάτρευτο τουπεδάκι της γόησσας ή το λεβέντικό στήσιμο του γυμνασμένου, το δήθεν ψύχραιμο βλέμμα, η "και καλά" ασχολία με κάποιο περιοδικό ή το σερφάρισμα στο κινητό, όλα τα μέσα που επιστρατεύουν για να μη φανούν σε αδημονία, εκείνοι οι δύο τυχεροί, οι δυό που πρόκειται αμέσως να αφεθούν σε μια αγκαλιά καλωσορίσματος, είναι μια θεατρική οντισιόν που δε θα ανεχόταν ούτε ο Κλεάνθης, ο σκηνοθέτης του τελευταίου μπουλουκιού πειραματικού θεάτρου στην Κωλοπετινίτσα... Είναι απλώς μια παρωδία. Με το που τα μάτια κοιταχτούν.. κανένας δε μπορεί να αντέξει ούτε δεύτερο ! Τα τείχη καταρρέουν ! Τα κορμιά πετούν. Τα μυαλά χορεύουν και οι καρδιές βαράνε ταμπούρλο. Για δοκίμασε να το μαζέψεις όλο αυτό !
Τι συμβαίνει ; Θέλω να πω, ποιά είναι αυτή η ποσότητα προσδοκιών που εκρήγνυται στο μυαλό δυο ερωτευμένων ή εν δυνάμει ερωτευμένων, η δυο ανθρώπων που χωρίστηκαν επί μακρόν χωρίς στοιβαρό λόγο ή ακόμα ακόμα και δυο πρώην εραστών, που τους κάνει να προσέρχονται στα ραντεβού αποτρελαμένοι, σαν δυο λεχούδια στο στήθος της λεχώνας ;
Αν το 'χουμε ξεχάσει, καλά θα κάνουμε να το ξαναζήσουμε. Να το προκαλέσουμε, να το συναρμολογήσουμε από τα κομμάτια του, που τα έχουμε με λόγο πετάξει σε κάποιο συρτάρι απόγνωσης... καλά θα κάνουμε να ξανά εφεύρουμε τον τροχό ! Δεν είναι δυνατόν να λείπουν από την ψυχή μας για πολύ καιρό, τούτα τα τελευταία δέκα βήματα, τούτα τα τελευταία δευτερόλεπτα που είναι αδύνατο να μετρηθούν σε πραγματικό χρόνο.
Η πιο όμορφη φέτα του χρόνου, νομίζω ότι πάντα ήξερα ποιά είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;