ένα χτύπημα στην πλάτη, δίνει θάρρος στο διαβάτη

         Καλύτερα φαφούτης παρά κουτσοδόντης, λένε στην πιάτσα. Εεεεε... όχι !  Καθόλου δε συμφωνώ. Είμαι με αυτούς που τον μαραθωνοδρόμο τον χειροκροτούν στο 6^ο , στο 16^ο και στο 26^ο το χιλιόμετρο. Θέλω να πω, δεν τερματίζουν όλοι οι αθλητές, μα δεν είναι για πέταμα και τα μέτρα που τρέχουν. Κάθε τους βήμα έχει μια αξία αφού είναι στη σωστή κατεύθυνση και όχι προς τα πίσω.

         Σε μια συνάντηση με αφορμή ένα βιβλίο του Θωμά Καραγιάννη, «το όνειρο του Οδυσσέα» ειπώθηκαν από τον συγγραφέα τα παρακάτω μετρημένα λόγια…πάνω στο ερώτημα τι έφταιξε και φτάσαμε, έτσι, εδώ :

             - Οι μικρές εκπτώσεις έφταιξαν…  πράγματα που δεν τους δώσαμε και μεγάλη σημασία, ένας φίλος που έκανε τον αγώνα τον καλό και εμείς δεν τον στηρίξαμε, ένας άλλος που λάκισε και που δεν τον συνεφέραμε κι ένα μικρό άδικο αλά βολικό, που δε το καταγγείλαμε.

         Μένω στο πρώτο, στο θετικό, που δε κοστίζει τίποτα μαθές, ένα μπράβο κι ένα χειροκρότημα και την επίδραση που έχει στην ψυχή ενός εκάστου συναγωνιστή.

         Στην επιβράβευση είναι το ελιξίριο της προόδου, αν συμφωνείς ότι από την ατομική βελτίωση προέρχεται η ομαδική επιτυχία. Στην επιβράβευση είναι το ελιξίριο, την αθώα και αυθόρμητη έκφραση εκτίμησης για κάθε τι άξιο λόγου.  Και είναι και μια υπέρβαση, που κρύβει ένα περίσσεμα ψυχής, να λες το μπράβο ενώ, ανθρώπινα λειτουργώντας, ποτέ δεν είσαι πλήρης από τα μπράβο που άκουσες.

       Με τον καιρό μαθαίνεις να ακούς και εσύ τα μπράβο τους  πιό εύκολα, αν είσαι απλόχερη ψυχή. Μπράβο, σου λένε οι άνθρωποι καμιά φορά, χωρίς να βγάζουν λέξη ! Με την παρουσία τους δίπλα σου, κοντά σου, εκεί γύρω δείχνουν ότι είναι όμορφο το μέρος που υπάρχεις και αγωνίζεσαι κι εσύ. Και τι άλλο πρέπει να δεχτείς παρά τούτη τη μεθυστική τη γλύκα της αποδοχής, από όσους είναι γύρω σου ;

     Καθόλου κλισέ ή ρηχός δεν είναι το λοιπόν ο στίχος… κι αγαπώ κι όλο τον κόσμο, γιατί ζεις και εσύ μαζί… και με τούτο σηκώνω φέτος το ποτήρι για να σου πω καλή χρονιά.