Εκείνη, η κυβέρνηση, το εξέλαβε ως προσβολή που εκείνος, ο λαός, δεν...ερχόταν σε στήση και τράβηξε τα ακροδάχτυλά της από το ξαναμμένο όργανο της ηδονής του. Του έκλεισε αργά το φερμουάρ χωρίς αξιομνημόνευτα ατυχήματα. Ύστερα, ανασηκώνοντας ελαφρώς τη λεκάνη της από τη δερμάτινη καρέκλα έσπρωξε τη φούστα της για να καλύψει τα αναψοκοκκινισμένα της μέλη. Τώρα η στάση της έγινε πολιτικώς ορθή. Εκείνος, ο λαός, το ένιωσε να του πέφτει με μια αδυσώπητη ταχύτητα. Πέρασε από το μυαλό του το ύψος της σύνταξης. Εκείνη, το σκεφτόταν ακόμα σαν πακέτο διάσωσης, πάντα πίστευε ότι θα μπορεί εις έτι (και εις έτη) να το διογκώνει. Αβάδιστα ( remaining still ).
Ήταν περασμένες έξι το πρωί, πρωτοχρονιά του 2016. Δίσεκτος χρόνος τους έμπαινε. Μια μέρα ενισχυμένη ευχαρίστηση ( one day extra pleasure ). Όχι τον Αύγουστο, το Φλεβάρη. Ακόμα και την extra ευχαρίστηση, οι θεσμοί τη δίνουν σε λάθος εποχή. Εκείνος σηκώθηκε, ο υπόλοιπος, κι έσυρε τα βήματά του προς το αποχωρητήριο (wc). Ακούστηκαν τα γάργαρα να τρέχουν. Εκείνη χώθηκε στο λουτροκαμπινέ (master bathroom) και έπλυνε τα δόντια της. Ακούστηκαν τα φτου. Δεν μάζεψε τις αποδείξεις. Το ..αφορολόγητό της, έμεινε μισοχτισμένο, σαν Βουλγάρικη βίλα.
Εκείνος, ο λαός, αργούσε να επιστρέψει στις διαπραγματεύσεις. Μπλόκα (ρε). Εκείνη, η κυβέρνηση, κοίταξε το ρολόϊ. Όπου να 'τανε ερχόταν (σ)το φως της ημέρας. Άνοιξε το ψυγείο και καθώς της φάνηκε σαν ένα σκέτο άσπρο κουτί ( white room ) προσπάθησε να ανοίξει και την πίσω του πόρτα ( back door ). Δεν είχε. Ήταν απλά ένα αστραφτερό κουτί με μια γκαζόζα στην πόρτα. Έγραφε επίδομα. Ληγμένη. Σκέφτηκε με τι τρόπο μπορεί να "εδράσει" σε κάτι ευφάνταστο αυτόν τον νέο έρωτα. Της αριστεράς με το σύστημα. Κάθισε με τα ροδαλά της πόδια σταυροπόδι και μια φέτα ψωμί στην δερμάτινη, πήρε λάγνο ύφος, τίναξε πίσω τα μαλλιά της παριστάνοντας με το μαχαίρι ότι κάτι πάνω στο ψωμί αλείφει και τον περίμενε. Εκείνος, ο λαός, βγήκε από το αποχωρητήριο με τσαλακωμένα τα Σπόρ του Βορρά. Ούτε να τη χέσει. Κάτι μουρμούριζε για Περπάτοφ και παλτά. Γενάρης.
Εκείνη ένιωθε ακόμα τη γλώσσα της κάπως ξύλινη. Σαν της εξουσίας. Το πλύσιμο των δοντιών, τελικά... υπερτιμημένο. Κοιτούσε τη ξερή φέτα με απελπισία.
Εκείνη ένιωθε ακόμα τη γλώσσα της κάπως ξύλινη. Σαν της εξουσίας. Το πλύσιμο των δοντιών, τελικά... υπερτιμημένο. Κοιτούσε τη ξερή φέτα με απελπισία.
Εκείνος τη ρώτησε αν την δάγκωσε. Εκείνη ρώτησε αν εννοούσε τη λαμαρίνα. Εκείνος είπε, όχι, σαφώς εννοεί τη φέτα, και πεινάει. Εκείνη δε γέλασε.
Δεν περνούσαν καλά.
Για μια στιγμή ξαναπέρασε από το μυαλό της η απόδραση από τη σχέση. Ύστερα σκέφτηκε. Και που θα βρώ, άλλον τέτοιον ; Και κάθησε να τρώει μπαγιάτικο ψωμί αλειμμένο με φαντασία.
Είναι η βολή, ηλίθιε.
Δεν περνούσαν καλά.
Για μια στιγμή ξαναπέρασε από το μυαλό της η απόδραση από τη σχέση. Ύστερα σκέφτηκε. Και που θα βρώ, άλλον τέτοιον ; Και κάθησε να τρώει μπαγιάτικο ψωμί αλειμμένο με φαντασία.
Είναι η βολή, ηλίθιε.
Δεν έχει sex απόψε. Πάμε για γκαζόζα, ληγμένη. Εκείνος, ο λαός, να κουμπώνει τουλάχιστον μόνος του το φερμουάρ. Εκείνη, η κυβέρνηση, να συμβιβαστεί με τους κανόνες του γάμου. Και να επενδύσει περισσότερο στη φαντασία. Στα φετίχ σα να λέμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήο λαός θα είναι πάντα με το φερμουάρ ανοιχτό. Γι αυτό χρειάζεται ολίγος φασισμός στην εξουσία. Το θέμα είναι να διατηρηθεί ο έρως για μια επαρκή υστεροφημία. Η μετάλλαξη παίρνει δεκαετίες. Η ιστορία όμως γράφεται κάθε πρωί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην μάχη θα την κερδίσουμε κάθε πρωί εκεί έξω στην καθημερινότητα, λέει ένας σύντεκνός μου..