Σάββατο, Αυγούστου 29

το θέμα με την άσκηση βίας..

... είναι ότι αποτελεί πρόσφορη λύση. Αποφεύγεις να ασχοληθείς με το ζουμί, την ρίζα ενός προβλήματος.  Tο ξεφορτώνεις ωστόσο προσωρινά από μέσα σου σπάζοντας ένα βάζο ή ταπεινώνοντας έναν αγαπημένο σου άνθρωπο με συνοπτικές διαδικασίες. 
    Ύστερα αρχίζει η βραχεία περίοδος συναίσθησης των επιπτώσεων και επειδή η συγγνώμη είναι η πιό ταπεινωτική διαδικασία επιλέγεις να καταπιείς μερικές ακόμη μερίδες από όσα πάντοτε σε έκαμαν έξαλλο, ως αντίδωρο. Ως εξισορρόπηση λαθών. Με αυτό το τρόπο ναρκοθετείς συστηματικά το συναισθηματικό πρόσημο μιας σχέσης που, άλλα της έπρεπαν, δηλαδή είναι πολύ πιθανόν να μην είναι αντικειμενικά τελειωμένη, αλλά τη σπρώχνεις ασυναίσθητα στην ήττα. 
     Σε αντρικούς όρους είσαι ο διαιτητής που δίνει ένα ανύπαρκτο πέναλτυ για μια απλή επαφή ώμο με ώμο και στην αμέσως επόμενη φάση αποβάλλει έναν παίχτη γιατί του απηύθηνε το λόγο ώστε να πατσίσει τη μαλακία με μαλακία. Δεν μπορούμε να πούμε ότι διευθύνει έναν αξιομνημόνευτο και επί ίσοις όροις αγώνα, έτσι δεν είναι ;
     Οι συμβουλές δεν είναι το φόρτε μου. Σε εκατό μου κείμενα να ψάξεις δεν πρόκειται να βρεις ευθείες παραινέσεις και χειραγώγηση με κηδεμονικό ύφος. Το φόρτε μου είναι η ψυχανάλυση και το σκάψιμο των βαθύτερων αίτιων στα πράγματα. Εξάλλου το μοντέλλο Ντοστογιέφσκι με τους παντογνώστες αφηγητές ξεπεράστηκε. Η μοντέρνα συγγραφική αντίληψη είναι η αφαιρετική σκιαγράφηση καταστάσεων με τον αναγνώστη ελεύθερο να τις προεκτέινει κατά "όπου θέλει". Και τις επιπλοκές, και τις εκβάσεις της υπόθεσης και το κυριότερο τα συναισθηματικά επιδόρπια.
     Με το κύκνειο χάσμα, το πρώτο μου βιβλιο, θα περιγράψω σκηνές άσκησης βίας. Και θα τις απομυθοποιήσω με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσουν έξω από τη δέσμη των προβολέων ώστε το κοινό να εστιάσει στους υπαίτιους παράγοντες και όχι στην άτυχη στιγμή. Το όπλο του σπιτιού της Ναντίν Γκόρντιμερ είναι ένας από τους αριστουργηματικούς οδηγούς μου για αυτή την τεχνική. Και τα κείμενα του Χένρυ Μίλερ και του Τσαρλς Μπουκόφσκι θα είναι το ποτό που θα πίνω για να εμπνέομαι.
      Ελπίζω το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι ανάξιο λόγου. Και τότε θα αποφασίσω εαν αξίζει τον κόπο να επιχειρήσω να γίνω ένας κανονικός συγγραφέας. Ένας δηλαδή που δε γράφει στο περιθώριο της ζωής αλλά ζει για να γράφει.   
    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

εντυπώσεις ;