το αέναο μικρό μας μεγαλείο

   Δεν τον τσεκάρισαν τούτο τον τόπο, του Ντίνου τον προορισμό στο Google Earth, καθώς, ως φαίνεται, δεν είναι τόπος ! Τσάμπα λυσσάξαμε να περπατάμε το λοιπόν... Κι εγώ κι εσύ. Το επήραμε στραβά το πράμα... Δεν προσέξαμε ότι δεν είναι στο αέναο ούτε στο μεγαλείο η μαγεία. Δεν προσέξαμε. Η μαγεία ήταν στο "μικρό" .

   ( Κάποτε πρέπει να βρεις προορισμό και να τον κατοικήσεις, μέσα σου πρώτα. Να σταματήσεις με τα τετελεσμένα. Πάνε αυτά, τι κατάλαβες είναι το θέμα. Όλοι το ξέρουμε πλέον πως και μια Ελένη χρειαζόσουν για να πας και μία Πηνελόπη για να γυρίσεις. Κι όσοι σου λένε «σημασία έχει μόνο το ταξίδι», πες τους «χαρήκαμε» και πήγαινε παρακάτω να βρεις το αέναο μικρό μεγαλείο. Τα υπόλοιπα είναι λόγια παρηγοριάς που τα λένε αυτοί που δεν πληρώνουν ποτέ εισιτήριο για να σου κάνουν παρέα). 
      Ντίνος Λυρικός 8/8/15 ... απόπειρα ιδιωτικού λόγου σε δημόσιο χώρο.

   Το αέναο μικρό μας μεγαλείο υποψιάζομαι πως είναι θέμα λήθης. Θέλω να πω.... πόσα και πόσα κάναμε στραβά... Τετελεσμένα. Και δεν αφήνουνε να πάμε ούτε ένα ρούπι παρακάτω. Τετελεσμένα. Πράματα που πρέπει σε κασόνι να κλειστούν και με ένα φτυάρι κάτω να θαφτούν. Δεν είναι ώρα ; Πότες δηλαδή ;

   Το αέναο μικρό μας μεγαλείο υποψιάζομαι πως είναι θέμα οπτικής. Θέλω να πω πως το ψάξαμε θεωρώντας ότι δεν είναι δα μικρό. Οτι δεσπόζει στον ορίζοντα ως μέγα κτίσμα ή ως ψηλό βουνό. Τι μεγαλείο θα 'ταν ; Ε.. λοιπόν δεν είναι. Είναι "άλλου" μεγέθους.  Η αξία του είναι στα τεράστια συναισθήματα που κινητοποιεί. Τα συναισθήματα ελέγχουνε μετά τα πλάσματα. Και τότες τα πλάσματα μεγαλουργούν.

    Το αέναο μικρό μας μεγαλείο υποψιάζομαι πως είναι θέμα ευελιξίας. Θέλω να πω ίσως να μη χωρείς στην είσοδό του να χωθείς. Ίσως να πρέπει κάπως να μικρύνεις, να τεντώσεις, να συρθείς ή να απλωθείς και να πηδήξεις, αντί αγέρωχος να κάθεσαι να το κοιτάς. Και εμείς, μα το Θεό, όταν το ψάχναμε όρθιοι καθόμασταν λες κι έπρεπε για την προεδρκή να μας διαλέξουν.

   Το αέναο μικρό μας μεγαλείο υποψιάζομαι πως δε ΄ναι γραμμικό. Θέλω να πω πως άπαξ και το καβατζώσεις δε το κατέεις και καλά. Στο άψε σβήσε ξεγλυστράει και ξανα φεύγει. Γι αυτό την ώρα εκείνη αγκάλιασ' το. Κατανάλωσέ το. Τράβα τον καπνό του ως τα μπούνια. Τρίψου απάνω του να πάρεις μυρουδιά. Σώπασε κι άκου το. Και κάτι ακόμα... μη μαζεύεις κόσμο να το δει... Τι είναι αυτό το πράμα με τη μανία επίδειξης ;

   Το αέναο μικρό μας μεγαλείο είναι μια αγκαλιά που την εθέλουν δυό. Ένας αγώνας βόλευ που τον εθέλουν δώδεκα. Ένα γεύμα που το ορέγονται τέσσερις. Ένας ύπνος που ποθείς τον μοναχός. Ένα ηλιοβασίλεμα για χίλιους έναν. Ένα μπουζούκι που το ακούνε έξι σιωπηλοί. Ενα κουλούρι που το τρώς με τρία περιστέρια. Όλα τα νούμερα είναι καλά, δεν έχει λάθος. Έχει μόνον πάθος.

   Το αέναο μικρό μας μεγαλείο είναι ένα πάθος. Μπορεί να το ξορκίζουνε θρησκείες κι οργανώσεις γιατί βολεύονται τα πλάσματα να δρούνε σε κοπάδια. Μπορεί να μην το θέλουνε οι δικοί σου οι ανθρώποι γιατί σε θεωρούν αέναη ιδιοκτησία. Μπορεί να το αποδιώχνεις μοναχός σου γιατί έμαθες τα πάθη να φοβάσαι. Ετούτα τα δεσμά αν δεν σάσεις αποκλείεται να πάρεις μυρωδιά. Θέλω να πω...

   Το αέναο μικρό μας μεγαλείο είναι ζήτημα ελευθερίας. Καλά ;