Η κουτσουλιά είναι τύχη. Κυριολεκτικά. Θέλω να πω, τα πουλάκια χέζουν μέρα νύχτα ελεύθερα, σαν φοιτητές στο Κεδρόδασος της Κρήτης. Το να πέσει το σκατό την ώρα που περνάς δεν είναι απίστευτο, θα γίνει μάλιστα καμιά δεκαριά φορές σε μια ζωή. Εεεε... το λες και τύχη το λες και νομοτέλεια, το λες και γκαντεμιά άμα είσαι φρεσκοσιδερωμένος, το λες και να σας απαυτώσω τη μάνα και τον πατέρα σας κωλόπτηνα, όπως και να το πεις, μετά από δέκα δεύτερα είσαι εσύ και το παράσημο στη μπλούζα. Έχεις όμως επιλογές :
Μετά από κουτσουλιά μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου αφρίζοντας από νεύρα ή κουλαρισμένος. Κι αν έχρις φάει άλλου είδους κουτουλιές, εχμ, κουτσουλιές θέλω να πω, στα έκπληκτά σου μούτρα. Εκείνα που δε τα βλέπεις να έρχονται. Αλλά έρχονται. Θέλω να πω , άμα την κερατώνεις ακατάπαυστα, εεεε , έρχεται μετά μια μέρα το παπούτσι στο χέρι, δεν είναι κουτσουλιά. Άμα περνάς με βαθύ πορτοκαλί θα τα τσουγκρίσεις με κάποιον που περνάει με υποψία πράσινου, δεν είναι κουτσουλιά. Αλλά άμα στείλεις τα πρώτα σου άνθη στην πρώτη σου αμαρτία με ένα ροζ σημείωμα τύπου "πέρασα υπέροχα" και δώσεις μέσα στη ταραχή σου κατά λάθος τη διεύθυνση του σπιτιού σου στον ανθοπώλη, και μετά γυρίσεις και στα φέρει η άλλη στο κεφάλι, αυτό είναι κουτσουλιά καρακουτσουλιά από μεγάλο περιστέρι που έχει φάει τον αγλέωρα, χωρίς να έχω κάτσει να αναλύσω και ποτές τι συστατικά είναι εκείνα που δίνουν στον αγλέωρα αυτή την γαμημένη βρώμα. Και άμα, λέω άμα, μουτζώσεις έναν που κόντεψε να σε σκοτώσει και κατέβει από το αυτοκίνητο και είναι ο Ζαμπίδης, αυτό είναι κουτσουλιά, καρακουτσουλιά από μεγάλο κλπ κλπ...
Εμένα αυτή η κουτσουλιά με βρήκε πρωί πρωί γερά κι αριστερά σαν εγκεφαλικό ( μακριά απ' εδώ), κεφάλι, μανίκι χέρι παπούτσι μέχρι κάτω. Τα 'χασα. Σιχάθηκα και απόρεσα με την ποσότητα του ειδαρούς υλικού. Σήκωσα τα μάτια να σιχτιρίσω και ήταν μόνο ο θεός από πάνω, κι αυτός ενδεχομένως δηλαδή, γιατί λίγοι παίρνουν όρκο. Και έσπευσα στο WC του μαγαζιού να πλύνω ότι κι αν πλένεται, όπως σπεύδω με τις καρανταντάν αμαρτίες μου. Γιατί συνήθως οι κουτσουλιές καθαρίζονται από το θύμα. Δεν είναι ζητήματα συλλογικής ευθύνης.
Έτριψα με λύσσα τα σημάδια. Έμειναν και οι λεκέδες και η μυρωδιά. Όπως συμβαίνει με τις καρανταντάν αμαρτίες μου. Και σκέφτομαι... δεν φταίνε τα πουλιά που κουτσουλάνε στο βρόντο. Φταις εσύ που κάθεσαι και δεν τις περιμένεις. Που είσαι εφησυχασμένος και ανοιχτός σε νέες εμπειρίες. Που δεν την περιμένεις την κουτσουλιά αριστερά από πάνω μέχρι κάτω, σαν εγκεφαλικό ένα πράμα ( μακριά από εδώ ) και νομίζεις ότι μπορείς να τριγυρνάς πέρα δώθε κάνοντας ασκήσεις ιδεολογικής υπέρβασης. Θέλω να πω...
Έμπορος και να ψηφίσω Σύριζα ; Έλεος....Αυτό δεν είναι αμαρτία. Ακροβασία είναι.Κάτσε τώρα και με τους λεκέδες και με τη μυρωδιά. Στο κάτω κάτω, έχεις επιλογές. Να μην τα ξαναγράψω, να τα ξαναγράψω ;
Όχι. Αφού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;