Εγώ, ανέγγιχτος επιχείρησα να περάσω ανάμεσά σας. Να μην αλλοιωθώ. Μα δε παραμέρισε κανείς. Η ύλη σας χύθηκε απάνω μου σαν υδράργυρος. Και έγινε θρύψαλλα & ερεθίσματα πολλά ώσπου δεν ήξευρα τι να διαλέξω. Και έγινε κρασί και φως μαζί ώσπου δεν ήξευρα πόσο να πιώ. Και σα στυπόχαρτο, παρθένος, αφέθηκα στη μοίρα μου να ενσωματωθώ στην ομορφιά σας. Και σεις με γονιμοποιήσατε καθώς με δίψα σας ψηλάφιζα με όλες τις αισθήσεις μου παρούσες. Και ήτανε γιορτή. Η μπλέ κρούστα μας ξεφλουδίστηκε οριστικά και την αφήσαμε πίσω. Με κάψατε λίγο, δε λέω, σαν ήλιοι απογευματινοί, ευπρόσδεκτα απρόκλητοι. Σας ερέθισα λίγο, το ξέρω, σαν άμμος με αγέρα που χτυπά όπου βρεί. Δε κλείσατε τα μάτια. Βάλατε μόνο τα χέρια μπροστά. Και καθώς κοιτούσατε με μισόκλειστα βλέφαρα τις μορφές μου πιό εύκολο ήτανε να σας παρασύρω στην αυταπάτη της αφθαρτότητας. Να σας παρουσιάσω τα χίλια μου πρόσωπα σε ένα καμβά μοναδικό.
Κοιτιόμαστε από παράθυρα ή στον καθρέφτη, δεν έχει διαφορά…
Είσαστε η πηγή του νερού μου. Μετασχηματίζομαι καθημερινά. Τα σκέλια μου μπερδεύονται με τους μύες σας, οι μνήμες μου πατούν στις πατρίδες που αφήσατε, οι πατημασιές μου μυρίζουν δεκάδες λουλούδια που φυτέψατε και συνεχίζω μαγεμένος να ακροβατώ.
Πρασινίζω το χειμώνα και ασπρίζω τον Αύγουστο σαν μου πείτε…
Τραγουδώ περσικούς θρύλους γρατζουνώντας μεξικάνικες χορδές
και είναι το σύμπαν μικρό για τη συνισταμένη των ονείρων μας.
Δεν θέλω να περάσω πλέον ανέγγιχτος ανάμεσά σας. Δε θέλω…
Γιατί… αλήθεια σας το μολογώ.
Χάρηκα τόσο που σας γνώρισα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;