Άντε, να 'μαστε γεροί να...

Να 'μαστε γεροί να υπερεκτιμούμε τις δυνατότητές μας και να διασκεδάζουμε με τους ήχους των μεγάλων πτώσεών μας, αλλά ποτέ με τους ψιθύρους των μικρών εκπτώσεών μας. Εκεί πρέπει αμείλικτοι να συνεχίζουμε. Για να μην εκλείψουμε ποτέ ξανά.
Να 'μαστε γεροί για να μαλώνουμε με τα άψυχα, με το modem που σέρνεται, με το πόμολο της ντουλάπας που μας γραπώνει, με τη ζάχαρη που χύνεται, με τη γκαζόζα που σκάει, με τη καφετιέρα που αργεί, αλλά ποτέ με τον δικό μας άνθρωπο που προσπαθεί. Που προσπαθεί να αναπνεύσει, που προσπαθεί να μας ζητήσει κάτι ταπεινό, που προσπαθεί να κολυμπήσει στη δική του κρύα θάλασσα, που προσπαθεί να ανακτήσει τον ελάχιστο προσωπικό του χώρο.
Να 'μαστε γεροί να λέμε τα όχι μας, σ'αυτή την πλημμυρίδα των επίμονων παραινέσεων να γίνουμε όλοι ίδιοι. Να κλείνουμε τα αυτιά μας στις καταγγελίες για τη διαφορετικότητά μας. Να κλείνουμε τα μάτια στις φόρμες και τα πρότυπα που κρεμάσανε οι λίγοι στις πολυποίκιλες βιτρίνες όλου του κόσμου. Τα όχι μας είμαστε εμείς να το θυμόμαστε. Ένα έλατο γερό στολισμένο με σταράτα όχι.
Να 'μαστε γεροί να ορμηνεύουμε κουράγια και μαντάτα σε όσους διψούν από εμάς να ξανακούσουν κάτι. Στους άλλους, δε πειράζει... ας μείνουν αμαντάτευτοι. Θα ανοίξουν την TV και όλα εντάξει. Τα εθιμοτυπικά είναι για τους καλά παρκαρισμένους.
Να 'μαστε γεροί να μαζευόμαστε ολίγοι και καλοί, κι απ' τη χαρά να μην προκάνουμε να κάνουμε ωραία. Γιατί σαν τα παιδιά ξανά θα ξεσαλώνουμε σα βλέπουμε ότι πέτυχε η παρέα. Με τις κιθάρες μας, με το βλέμμα μας να συναντιέται γερά και τις φωνές μας να χτυπούνε τις χορδές που πρέπει στις ψυχές που θέλουν.
Να 'μαστε γεροί να απλώνουμε πανιά μπροστά από τις μικρές ασχήμιες , να τα φουσκώνει ο πόθος, να μας παίρνουν μακριά, μπροστά, ανοιχτά αρκετά για να μη βλέπουμε ατέλειες μοναχά μα προοπτικές και λύσεις.
Να 'μαστε γεροί να ορεγόμαστε κορίτσια σαν περνούν και μας τινάζουν απ' τη σκόνη, σαν περνούν και κτίζουν το κορμί μας πάλι απ' την αρχή, απ' έξω πόθους, παραμέσα ενοχές ,ότι κι αν γίνει...
Να 'μαστε γεροί χυλόπιτες να τρώμε και να οδυρόμαστε ότι μία τέτοια αχάριστη στο δρόμο μας εβρέθη...κι ας κάναμε του κόσμου τα ακροβατικά εκεί "τυχαία" να βρεθεί. Και δειλινά ζεστά ξανά γλυκύβραστα να πίνουμε με δάκρυα της υπερβολής γεμάτοι εμείς οι πιό χαρακτηριστικοί μαστόροι της υπερβολής, εμείς ...ίσως οι απόγονοι του Πάρη, αυτόχειρες της λαίλαπας που λέγεται έρωτας.
Να 'μαστε γεροί και να φιλιόμαστε εκείνα τα ηχηρά φιλιά της ρωμιοσύνης μας, όχι βρετανικά, όχι τα σέρβικα τα τρία, όχι τα δήθεν πολυσήμαντα τα πατρικά, μα τα φιλιά που δίνουν οι απλοί οι Έλληνες σα πέφτει η αυλαία της κάθε μέρας κι ο τρίτος που τους βλέπει θεωρεί πως κάποιος ξεκινά για την Οστράλια !
Να 'μαστε γεροί και το παιδί από μέσα μας να βγάζουμε επάνω στις χειρότερες στιγμές μας. Γιατί μπορεί να έχει άδικο εκείνο το παιδί που θεωρεί κάθε ήττα του παγκόσμια συνωμοσία, μα δίνει μιά και τα σκουπίζει όλα, με την άγνοια της φθαρτότητάς του, και πάλι από χάμω ξεκινά να κτίζει με ένα χαμόγελο που σέβεται και ο Θεός και η μοίρα και ο ντουνιάς ολάκερος. Με 'κείνο το χαμόγελο που έχουν οι μουσαφιραίοι σαν χτυπούν αγαπημένη πόρτα και το ταξίδι πιά έχει σωθεί, κι οι αγκαλιές προηγούνται.
Να 'μαστε γεροί για να σιωπαίνουμε ξανά όταν πρέπει και όταν ξέρουμε γιατί. Να αφήνουμε τον τρελό στη τρέλα του, τον πονηρό στη μάχη του, τον ηλίθιο στον κόσμο του και τον επίμονο στην εμμονή του. Φρέσκα ψάρια να πιάνουμε στα χέρια μας και στο δικό μας το παγκάκι να αράζουμε ακόμη πιό συχνά. Και να τα καθαρίζουμε παρέα από τα αγκάθια, για να τρώγονται καλά...
Να 'μαστε γεροί να ξενυχτάμε με το άγχος, που έμεινε πιά λίγη ώρα ακόμη για τον ύπνο, να σκουπιζόμαστε ακόμη πιο συχνά απ' των ονείρων μας τις ξαφνικές λαχτάρες ,τους ιδρώτες και τις ονειρώξεις, να δοκιμάζουμε ξανά το φαγητό απ' την κατσαρόλα πολύ πριν να κρυώσει, να βγαίνουμε απ' τα ρούχα μας με τις δικαιολογίες τους, να βγαίνουμε απ' τα ρούχα μας χωρίς δικαιολογίες και να κολυμπάμε τσίτσιδοι σε θάλασσες και αλλού, εκεί που είναι ωραία. Και ύστερα, αποκαμωμένοι απ' τη ζωή..
Να 'μαστε γεροί να λέμε ... "απόψε είμαι πτώμα"