Δεν το φοβάμαι το άγνωστο !

Περισσότερο φοβάμαι το γνωστό..
Είναι πολλές φορές που χαμογελώ καθώς ακούω να λένε «φοβάμαι το άγνωστο» . Χαμογελώ γιατί οι ζημιές που μου έχει προξενήσει το άγνωστο είναι ασήμαντες. Η μεγάλες φθορές στο ηθικό και την διαμόρφωση του χαρακτήρα μου από αλλού ήρθαν.
Από αυτά που έπιασα με το θάρρος της εξοικείωσης σφιχτά στα χέρια μου, και με χάραξαν τόσο που ακόμη δεν μου έχουν φύγει τα σημάδια.
Το γνωστό, το οικείο, το αναμενόμενο είναι αυτό που θεωρούμε ψηλαφημένο και εκτιμημένο επαρκώς ώστε να μην το κρίνουμε. Το οικείο είναι που δεν ανατρέπεται...
Γνωστό είναι ότι καθώς γεννιέμαι, από τα δεκάδες δεδομένα γύρω μου είναι προδιαγεγραμμένο με ποια πράγματα δε πρέπει να παλέψω. Δεν πρέπει να αναμιχθώ στο σύστημα αξιών που θα συναντήσω. Δεν πρέπει να απειλήσω τα θεμέλια της σιωπηρής συμφωνίας που κρατάει όλο αυτό το κοινωνικό οικοδόμημα συμπαγές. Ανάμεσά τους και με τις ίδιες πρακτικές που στους προηγούμενους έχουν αποδώσει πρέπει να πιάσω μια γωνίτσα γης και να σπείρω, να ποτίσω, να θερίσω και να αποσυρθώ. Χωρίς ποτές να απλώσω υπερβολικά τις φτερούγες μου.
Γνωστό είναι το ανάστημά μου και η εμβέλεια της νοημοσύνης μου. Έχει αποφανθεί το αλάνθαστο εκπαιδευτικό μας σύστημα, έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους οι γονείς μου με τις εμμονές που κουβαλούν και τις δυνατότητες που έχουν και , το χειρότερο για μένα είναι ότι δε μπορώ να καταλάβω πως το περιβάλλον μου αναγνωρίζει και τελικά δικαιώνει συγκεκριμένο τύπο ευφυϊας. Έτσι κάθε ένστασή μου καταπνίγεται παρασύροντας ευκαιρίες για να γνωρίσω , να αγαπήσω και να πιστέψω στον εαυτό μου. Με το ανάστημα και την εμβέλεια της νοημοσύνης δεδομένα ξεκινώ στα 10 μου χρόνια να επιλέξω τους πυλώνες της δημιουργίας μου που θα αποτελέσουν και την βάση της ψυχικής μου υγείας στο μέλλον.
Γνωστό είναι ότι όταν πλησιάσω τις πρώτες εντυπωσιακές μου κατακτήσεις θα είναι βέβαιες οτι διέπομαι από τα ίδια κίνητρα από τα οποία εμφορούνται όλα τα πλάσματα που κατουράνε με τον ίδιο τρόπο με μένα. Οι σύντροφοί μου θα περιμένουν τα γνωστά επιτεύγματα και κυρίως ποτέ να μην τους ξενίσω με τις συμπεριφορές μου. Οι παραβατικότητες θα καταπνιχθούν εγκαίρως πριν καταφέρουν να σχηματίσουν όμορφα χρώματα της διαφορετικότητας. Τελεσίδηκα θα τιμωρηθούν με εξωστρακισμό.
Γνωστό είναι αυτό το λαμπρό φώς που με περιβάλλει σε κάθε χώρο όπου διακρίνομαι. Και φωτίζει τα πάντα εξαντλητικά για να μην αφήσει υπονοούμενα. Τι περιμένουν από εμένα όλοι στο άμεσο περιβάλλον μου, γνωστό είναι. Να δικαιώσω τον τίτλο του φαβορί, κάθε φορά που παίζουν τα ρέστα τους στο μέλλον μου. Βέβαια. Περιμένουν να μην κάνω πίσω και διαταραχθούν οι σειρές. Και η σειρές των πραγμάτων γνωστές είναι. Τι ώρα πρέπει να φτάσεις ,τι μέρα πρέπει να ξεκινήσεις, πότε πρέπει να πάρεις μια ανάσα, πότε να κάνεις ένα βήμα πίσω… το οικείο περιβάλλον ξέρει, ξέρει τα πάντα. Ρώτα. Θα στα τρίψουν στη μούρη, με τέτοιο τρόπο εμφατικό θα στα ξεδιαλύνουν. Ακόμα και τον ιδανικό τρόπο να γιορτάσεις τις μικρές σου υπερβάσεις τις ξέρει.
Γνωστά είναι και τα όρια της επίδρασής μου στους ανθρώπους. Ξέρω ότι όσο ιδανικό πιάτο και να τους σερβίρω πάλι θα κάτσουν θα φάνε βιαστικά τρεις μπουκιές, άλλη μια από ευγένεια και θα γυρίσουν να φύγουν χωρίς να μαζέψουν τα πιάτα. Ξέρω ότι αν, αν ποτέ τα καταφέρω να υπερβώ το παραμύθι, να ξεπεράσω κάθε προσδοκία και να παρουσιαστώ υπέροχος, κανείς δε θα πιστέψει. Ξέρω, γνωστό είναι ότι όταν ξημερώνει δε περιμένουν να δούνε μεγάλο φωτεινό φεγγάρι. Και έτσι, δε σηκώνουν τα μάτια ψηλά.
Γνωστός είναι ο βιολογικός μου κύκλος. Υπάρχουν συνέδρια με δεκάδες ανακοινώσεις. Υπάρχουν στατιστικές. Υπάρχουν τόσοι απαράβατοι κανόνες που ορίζουν πότε δεν θα δικαιούμαι να ερωτεύομαι, πότε θα σταματήσω το σεξ, πότε θα είναι πιά αστείο να διεκδικώ συγκινήσεις, πότε θα γευτώ την πατρότητα και τη μητρότητα, πότε θα πρέπει να μετατραπώ σε νοσοκόμο που θα ξεσκατώνει γέρους, πότε θα με δέχονται και σε ποιους κύκλους πότε θα λέγομαι εργένης και πότε ραμολιμέντο , καθώς και πότε η δημιουργηκότητά μου θα μετατραπεί από αξιοθαύμαστη σε αξιομνημόνευτη.
Γνωστό είναι και το φινάλε μου.Η έκβαση όλων των πραγμάτων είναι γνωστή. Είμαι ένα φύλλο με υπέροχα χρώματα που ωστόσο με τον ίδιο τρόπο θα αποχωριστεί από το κλαδί, λίγο διαφορετικά θα πέσει, εκεί να καταλήξει, με όλους τους άλλους, στο χώμα, στην ασημαντότητα του ετοιμοθάνατου .
Είναι όλα αυτά και τόσα άλλα, γνωστά, οικεία, αξεπέραστα και νομοτελειακά που με έχουν πιάσει από το χέρι και με συνοδεύουν εκεί που πάω. Και όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να μην τα φοβάμαι. Τρέμει η ψυχούλα μου, ωχρή γίνεται η φύση των ανομολόγητων ονείρων μου και με καθορίζει.
Το άγνωστο ;
Το άγνωστο εγώ δε το φοβάμαι πιά. Έχω κάνει την υπέρβασή μου. Παρ’ όλες τις σχετικές παραινέσεις το άγνωστο είναι ο κρυφός μου φιλαράκος. Αλλά….
…μη το πείτε πουθενά.