Ένα κουταλάκι μέλι

-Είμαι ένας άκακος υπερεθνικιστής !
Εσείς τώρα λέτε ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα ; Υπάρχει …Δεν έχει να κάνει με την αποστροφή στη παγκοσμιοποίηση. Όχι καλέ. Καλώς να έλθουν όλοι. Εμείς θα είμαστε πάντοτε οι πιο, οι πιο, οι πιο….. πώς να το πώ με 1000 λέξεις…
Έχουμε μια τεράστια γλύκα εμείς οι Έλληνες. Από την διπλανή πιτσιρίκα στο θρανίο του νηπιαγωγείου μέχρι και ,πολύ πολύ αργότερα, τη διπλανή γιαγιά στο παγκάκι του πάρκου μοιράζουμε και μαζί απολαμβάνουμε χορταστικές μερίδες από το κόκκινο καρό τραπεζομάντιλο της παράξενης μεγάλης καρδιάς μας.
Κοιτάξτε τα πρόσωπα των Ελλήνων. Έχουν τη ζεστασιά ενός Αιγύπτιου μα πιο εκλεπτυσμένα χαρακτηριστικά, έχουν το πείσμα του Βρετανού, χωρίς το ανάπηρο πάνω χείλι, έχουν αισθητική Σκανδιναβού χωρίς να σχεδιάζουν σκαμπό από σπασμένες κρεμάστρες, έχουν την προνοητικότητα του Αμερικανού αλλά μονάχα για την τρέχουσα ημέρα, έχουν την επιθετικότητα του Μουσουλμάνου αλλά χωρίς την ηθική καχυποψία του, ακόμη έχουν την περηφάνεια του Ρώσου αλλά χωρίς να τους παίρνει από κάτω η προσωρινή υποχώρηση της αυταπάτης τους και τέλος έχουν την τρυφερή ψυχή του Αφρικανού χωρίς να τραγουδούν μοναχά τη δυστυχία. Δεν είναι ικανότητα. Είναι μια ευλογία.
Μυρίστε γύρω σας… Δεν υπάρχει ! Δεν υπάρχει τέτοιος τόπος που να έχει γύρω από τα πόδια του ένας άνθρωπος χοντρός 9 επιλογές από χόρτα που προκαλούν απίσχνανση (αδυνάτισμα) : σκόρδο, κάρδαμο, πράσο και σινάπι και πύρεθρο και μέντα και δυόσμο και φλισκούνι και θυμάρι. Ζούμε πάνω σε αυτόν τον τόπο που παράγει το πιο νόστιμο σιτάρι, γεμίζει αγόγγυστα κάθε πρωϊ το τραπέζι μας με μαρμελάδες φρέσκων φρούτων και φρυγανιές μοσχομυριστού χθεσινού ψωμιού και λαχανικά που μυρίζουν γη. Με την ελάχιστη εκλεκτικότητα και φροντίδα η καθημερινότητά μας γίνεται ανώτερη από των αυλικών του Μπάκινχαμ … Κανένας άλλος στο κόσμο δε φαντάζεται το ίδιο πράγμα αν ακούσει τη φράση « τυρί με καρπούζι» , μόνο εμείς.
Ακούστε γύρω σας ανθρώπους να χαιρετιούνται. Τι κάνεις ; - Σκατούλες ! -Πώς είσαι ; - Πώς να’μαι, απήδηχτη ! -Πως πάει ; ..μιώντας ! Οι απλές ερωτήσεις μόνο εδώ επιφέρουν αυτόματες εξομολογήσεις με την μεστή αυθάδικη ελαφρότητα του ελληνικού ταμπεραμέντου. Γι αυτό ελάχιστα πράγματα τελικά παραμένουν στοιβαγμένα στη ψυχούλα μας το βράδυ για μηρυκασμό .
Μιλάμε πολύ. Προσφερόμαστε να μιλήσουμε σε όποιον έχει έστω και μια ένδειξη πάνω του ότι δεν είναι κουφός. Και λέμεεεεεεε ! Λέμε τα εσώψυχά μας με μια αφέλεια που μας κάνει υπέροχους . Λέμε τα εσώψυχα του χθεσινού διπλανού στο λεωφορείο που μας τα εμπιστεύθηκε για να τα …προωθήσουμε ! Λέμε τις ανακρίβειές μας με τεράστια χαρά γιατί πάνω σε αυτές θα βασίσουμε την επόμενη μεγάλη μας εξομολόγηση. Και ξεστρατίζουμε τόσο που στο τέλος δε μένει χρόνος για την καθεαυτού εξομολόγηση οπότε τι έγινε ; Ξέρετε τι θα έγραφε ένας Αμερικάνος για μας ;
« δεν την καταλαβαίνω αυτή τη βλακώδη κουλτούρα του μπλα μπλα. Η ειλικρινής παράσταση είναι το πάν. Ειλικρινής και κενή, τελείως κενή. Ειλικρίνεια που είναι χειρότερη από τη ψευτιά, αθωότητα που είναι χειρότερη από την διαφθορά. Τι απληστία κρύβεται πίσω από αυτήν την πληθωρική ειλικρίνεια. Στην πράξη πιστεύουν όλοι ότι δικαιούνται τα πάντα ! Την …ξετσιπωσιά τους την αποκαλούν τρυφερότητα, την φθηνά καμουφλαρισμένη αναλγησία τους χαμένη αυτοεκτίμηση. Ζούν σε μια υπερβολή. Δραματοποιούν τα πιο ασήμαντα συναισθήματα. Σχέση ! Ω, να αποσαφηνίσω τη σχέση μου… Ανοίγουν το στόμα τους και σε πιάνει απελπισία. Αποσβολώνονται στη συμβατική αφήγηση. Δεν μπορούν να αποδεχθούν μια φράση που έχει αρχή μέση και τέλος. Και κάτω από αυτόν τον ύπουλο ακραίο ναρκισσισμό τους συνεχίζουν να πορεύονται
με μια ευτυχισμένη παρακμιακή μακαριότητα » (λόγια καθηγητή ήρωα του Philip Roth)
Ίσως να έχει δίκαιο. Κανένας άλλος λαός δεν έχει τέτοια ευχέρεια να ντύνεται συναισθήματα και να γδύνεται λέξεις επουλώνοντας τις πληγές της καθημερινής του κακομοιριάς. Όταν ξυπνάμε το πρωί , η χθεσινοβραδινή ματαιότητα σκεπάζεται από μια κρούστα ελπίδας αποδίδοντας μας φρέσκους στη βιοπάλη. Δεν μπορούν να καταλάβουν από πού αντλούμε τις αντοχές μας. Τρελαίνονται.
Εμείς ωστόσο ξέρουμε. Ξέρουμε ότι αυτή η χώρα μπορεί να μη φτιάχνεται ποτέ … αλλά επίσης δε χαλιέται και με τίποτε ! Πάνω της υπάρχει η θετική αύρα πολλών γενιών που αισθάνθηκαν πολύ τυχερές να την πατούν. Γύρω μας υπάρχουν σφιγμένα μάτια ζηλόφθονων ότι δεν γεννήθηκαν πάνω της. Και τα παιδιά μας γελάνε και κάνουν απολαυστικές παρατηρήσεις καθώς συχνά παρατηρούν τους ξένους. – Μαμά αυτή γιατί φοράει κάλτσες με τα πέδιλα ; Σιχαίνεται το χώμα ;
Τα παιδιά μας. Μεγαλώνουν σαν τα γυφτάκια σε ένα δυτικό αποστειρωμένο τεχνοκρατικό περιβάλλον. Είναι από μωρά ήδη υποψιασμένα για το εμβόλιο της γρίπης, για το πρωτάθλημα του Γαύρου, για τις υποσχέσεις των νεοεκλεγέντων, για τη ρεμούλα και τη διαφθορά που θα αντιμετωπίσουν αλλά παρακαλούνε να τα αφήσουμε να γευτούν τη ζωή σε αυτήν τη χώρα, λίγο ακόμα σαν μωρά, γιατί δε θέλουν να αποχωριστούν τη γλύκα της. Δε θέλουν να σταματήσουν τα πρωινά της Ελλάδας να τα υποδέχονται με ένα κουταλάκι μέλι.
Τα λυπητερά ‘ρωτόλογα του Ερωτόκριτου και οι ευχές από της Μάνης τις μανάδες δεν θα τ’ αφήνουνε να ξεχάσουν τι είναι αυτός ο τόπος. Είναι τόπος που τρώει τα παιδιά του αλλά κανένα δε θέλει αλλού να πάει να ζήσει. Θα ‘γναντεύουν το δειλινό, όπου κι αν είναι. Θα μετρούν τα άστρα εδώ που είναι εφικτό να τα μετράς όλο το χρόνο. Αφήστε να τα βγάλει από του καθημερινού την παγίδα ο αγέρας. Εδώ που ζούμε μπορούμε με προσδοκία για το μέλλον να χαμογελούμε. Εδώ μεγάλωσε η τρελή ροδιά του Ελύτη. Να σας θυμίσω ;
"Σ’ αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
Μ’ ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα,
Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου ;

Όταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια
Θερίζουνε με τα γυμνά τους χέρια τα τριφύλλια
Γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους,
Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που βάζει ανύποπτη μεσ’ τα χλωρά πανέρια τους τα φώτα ;
Που ξεχειλίζει από κελαϊδισμούς τα ονόματά τους
Πέστε μου……….
…………………………………………………..
….στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά ;"