Βάλε το χέρι σου στη τσέπη μου...

"Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ένας νέος τόπος... μάλλον ένας νέος τρόπος να αναγνωρίζουμε τα πράγματα." Henry Miller
"Το παράδοξο στους καιρούς μας είναι ότι έχουμε όλο και φαρδύτερους δρόμους αλλά όλο και στενότερη αντίληψη, περισσότερη γνώση αλλά φτωχότερη κρίση, ακόμη περισσότερη πληροφορία αλλά πλημμελή ψυχική επικοινωνία. Ξέρουμε να κερδίζουμε τα προς το ζην αλλά αγνοούμε πως να φτιάξουμε τη ζωή μας." George Carlin

Έλαχε και συνάντησα ανθρώπους φρέσκους αυτές τις πρώτες κρύες μέρες του χειμώνα. Έλαχε και μπόρεσα να κάτσω χαλαρός και διάφορα να πούμε. Πόσο ωραία ήτανε ; Πόσο ωραία ήτανε που με κουλάντρισαν και με στριφογύρισαν ένα γύρω από τις αραχνιασμένες λογικές μου. Πόσο ωραία ήτανε να ακούω ξανά, αλλιώτικα… Σαν κάποιος να έχωσε το χέρι του στη τσέπη μου, και αυτός ο ξένος, να μου βρήκε μέσα πράγματα ξεχασμένα που έπρεπε στην επιφάνεια να βγούν πριν γίνουν σκόνη.
Σπάνια αφήνουμε το ξένο και το διαφορετικό να μας αγγίξει. Ασκούμαστε να αρκούμαστε στα οικεία. Κι ας ξέρουμε ότι μέσα μας φρεσκάδα ελοχεύει. Πόσο τις φοβόμαστε τις λογικές των διορθώσεων και των μικρών τακτικών αλλαγών. Ω, πόσο μας ξεβολεύουν…
Αυτό που μια ωραία νέα παρέα μπορεί να δώσει δεν είναι ταπεινό…μπορεί να συνεισφέρει στην ανεπάρκειά μας ένα φρέσκο εργαλείο λογικής. Ίσως ένα ανοιχτήρι. Οι περισσότερη ζωογόνος ενέργειά μας έχει ξαποστάσει ωμή μέσα σε κονσέρβες σε ψηλά σκονισμένα ράφια του μυαλού μας. Κονσέρβες επιλέγουμε σε όσα πρόκειται πολύ καιρό να φυλαχτούν. Για πότε ; Για πόσο αργότερα; Λειτουργούμε σαν λογιστές καθώς τρέχουμε παρακάτω τη (μία και μόνη) ζωή μας. Αν είχαμε την ευκαιρία να βάλουμε έναν αυτόματο οδηγό που θα μας στρίβει εκεί που μας περιμένει η μέγιστη ωφέλεια; Θα τον είχαμε βάλει από μικροί, χωρίς να σκεφτούμε αν & τι θα μας έλειπε στη διαδρομή. Πόσα σκοτώσαμε άραγε που μας φαίνονταν ότι μικρή ωφέλεια θα φέρουν ; Τι χάσαμε ; Κανείς δεν μπορεί να αποτιμήσει αυτά που αμέλησε να ζήσει.
Υπάρχει δίψα. Ο πλανήτης ξεραίνεται αλλά όχι όπως περιμένανε οι ακτιβιστές. Ξεραίνεται γρηγορότερα από μέσα προς τα έξω. Από τις ψυχές προς τις επιδερμίδες. Ξεραίνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων. Ξεραίνεται τις ώρες της βροχής. Και εμείς, καθόμαστε και διψάμε. Συνήθως αμετανόητα μόνοι.
Είμαστε ένα σωρό ξένοι εδώ μέσα. Ας φαίνεται το διαδίκτυο σαν χάπι για τη μοναξιά μας…Δεν είναι. Και εκεί πιο έξω το ίδιο. Ένα σωρό ξένοι….Κάποτε μας ενώνουν μαγικά οι συγκυρίες. Άλλοτε μας δένουν δυνατά κοινές αναμνήσεις. Όμως εκείνο που μας φέρνει πιο κοντά είναι οι στιγμές που χώνουμε τα χέρια μας στη τσέπη του διπλανού μας. Είναι το γλυκόπικρο ταρακούνημα που μας προκαλούν οι λέξεις και οι ιδέες.
Από τους διπλανούς μας έρχονται οι ξαφνικές δυνατές σκουντηξιές ! Μας δανείζει ...αυτό το απροκάλυπτο αιχμηρό άγγιγμα. Μας δανείζει πρώτη ύλη, για να φτιάξουμε φαγητό για το μυαλό. Και εμείς ; Αν θεωρήσουμε οτι το θέλουμε, γιατί να το αφήσουμε στη τύχη ;
Είναι ώρα να επιδιώξουμε αυτά που ευχόμαστε η ζωή να ρίξει εμπρός μας. Δεν είναι ώρα για ύπνο, μάλλον. Ιδιαίτερα αν έχουμε ενδείξεις ότι ο δρόμος που έχουμε ακόμη να διανύσουμε είναι κοντύτερος από εκείνον που έχουμε διαβεί. Κι αυτό στον κάθε ένα κάποτε συμβαίνει.
Πρώτα ας κάνουμε μια ολική καθαριότητα στα μύχια. Ας αφήσουμε το βαρδάρη που μας θυμήθηκε στην ώρα του να μπεί και ας σαρώσει όλες τις σκοτεινές γωνιές μας. Ξέρουμε τι υπάρχει εκεί.. Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να πετάξουμε. Υπάρχουν εμμονές, να τις παρασύρει. Υπάρχουν μικρές απογοητεύσεις, ίσως να τις αναποδογυρίσει. Υπάρχουν φαντάσματα που είναι ώρα να ξεφορτωθούμε. Υπάρχουν ασταθείς σχέσεις, θα τις δοκιμάσει αν αξίζει να ριζώσουν. Υπάρχουν ανούσιες επιδιώξεις, θα τις στείλει στο σύμπαν, να ανοίξει το μέρος. Την ετυμηγορία ενός κριτή σα το βαρδάρη τη φοβόμαστε... μα είναι ισχυρή. Χωρίς αμφισημίες και μισόλογα. Την χρειαζόμαστε που και που… ας γίνει.
Αμέσως μετά ώρα για να σκαλίσουμε το παρελθόν μας και να θυμηθούμε...πότε αισθανθήκαμε άγρια χαρά για μια απόφασή μας; Πότε ήτανε η τελευταία ρήξη με τα ήρεμα ; Πόση ικανοποίηση απέφερε και για πόσο καιρό φόρτισε την μπαταρία μας ; Την υπηρετήσαμε ως το τέλος ; Μήπως την εγκαταλείψαμε σαν αντιβίωση την πρώτη μέρα που έπεσε ο πυρετός ; Μήπως ρίξαμε την ευθύνη σε άλλους ; Αχ, αυτές οι επαναστάσεις μας οι ανάπηρες ! Όλο κάτι μας "αναγκάζει" να τις αφήσουμε στη μέση. Μα, σοβαρά, το λέμε σοβαρά ότι άλλοι δε μας άφησαν να προχωρήσουμε όσο πρέπει ; Ποιός διάολος νομίζουμε ότι θα ασχοληθεί με τη δική μας επανάσταση ; Ποιός ; Τη δική μας ρήξη κανείς δεν θα τη καταστείλει . Μόνοι μας πρέπει να τη σκοτώσουμε. Με τα γυμνά μας χέρια.
Ύστερα, αφού διαλέξουμε όσα θέλουμε κι όσα τους πρέπει να μην ξεχαστούν, ας τα στολίσουμε ξανά στη βιτρίνα της ψυχής μας, και θα’μαστε έτοιμοι να καλέσουμε μουσαφιραίους ! Μόνο από αυτούς μπορούμε να περιμένουμε μπουκέτα με λουλούδια άγνωστα στο νου και τη λογική μας. Πρέπει να τους καλούμε που και που να μπαίνουν μέσα…Να αφήνουνε πατημασιές, να ρίχνουν στις ντουλάπες μας ματιές, να βάζουν χέρι στα συρτάρια και τα ρούχα μας να ξεδιαλέγουν. Όχι , ε ; Δεν σας ακούγεται και τόσο ελκυστικό ; Καθόλου ;
Φοβόμαστε, φοβόμαστε τους ξένους. Είναι αξιόλογοι και μας κεντρίζει η φρεσκάδα της διαφορετικότητάς τους, ζηλεύουμε όσους τολμούν να τους καλούν μέσα. Μα σπάνια αισθανόμαστε ότι είμαστε έτοιμοι να ανοίξου- με το σπίτι το δικό μας.
Τι κάνει ένα ξένο χέρι στη τσέπη μας ; Μπαίνει με τη ποσότητα προσμονής που σε μας έχει στερέψει. Σκαλίζει στις γωνιές και ανακαλύπτει αυτά που η συνήθεια έχει κρυμμένα. Ότι βρίσκει το πασπατεύει και το μελετά.
Και τίποτε, όσο μικρό κι αν είναι δε το αφήνει ποτές ασχολίαστο. Πόσο καιρό έχεις να νιώσεις τη δόνηση του άγνωστου ; Δονήσεις ξέρεις, παράγουν μόνο οι λέξεις που συνήθως αποφεύγουμε να πούμε. Δονήσεις παράγουν οι ματιές που συνήθως αποφεύγουμε να στείλουμε. Δονήσεις παράγουν οι ξαφνικές εισβολές ιδεών στο χώρο μας. Μάθαμε να επιλέγουμε τις παρέες μας με κριτήριο όσα δεν θέλουμε να μας αναστατώσουν. Αποστειρωμένοι ζούμε. Και προσποιούμαστε κι ότι δε ξέρουμε τι φταίει.
Χρειαζόμαστε μια καινούργια σπορά ιδεών και το ξέρουμε. Δεν μπορούμε να την πετύχουμε χωρίς έστω και λίγο να εκτεθούμε στο βαρδάρη. Κι ας φυσήξει. Μέσα από αυτή την ανανεωτική διαδικασία θα έλθει μια τεράστια ικανοποίηση και θα μας τυλίξει στο κρύο. Σαν μια αφράτη μάλλινη καρό κουβέρτα, που την τραβήξαμε από το σεντούκι και τη ρίξαμε στα πόδια μας, τώρα, τώρα που αλλάζει η εποχή και φέρνει ψύχρα.