Η μυθοπλασία βρίσκει το πιο εύφορο έδαφός της στον έρωτα. Χωρίς την έμφυτη τάση αυτοθυματοποίησης που χαρακτηρίζει τον ερωτευμένο αμφιβάλλω αν θα είχαν γραφτεί στην ιστορία εκτός από στρατηγούς και ιππότες κανά δυο εραστές της προκοπής. Η (αυτο) θυματοποίηση προσθέτει στο περιβάλλον του καρδιοκτυπούντος τα σωστά υλικά για να (αυτο)αναγορευτεί σε έναν τραγικό ήρωα.
Το έδαφος που πατάει,η ρημάδα, το κάνει σαθρό, έτοιμο να τον καταπιεί.
Τον ουρανό γεμάτο με συμβολικά χρώματα, τόσα πολλά που από στιγμή σε στιγμή θα πάψει ο έρμος να στέκεται εκεί πάνω και θα σωριαστεί να τον πλακώσει. Κάθε στέρεη επιφάνεια γίνεται ένα σύμβολο. Ο τοίχος του σαλονιού (παρά την πανάκριβη ταπετσαρί) γίνεται η αδιαπέραστη πλευρά ενός κελιού, το μπαλκόνι με τη μποκαμβίλια βατήρας αυτοκτονικών διαθέσεων, η (αντίκα) λάμπα σίδερο που καίει τις πληγές, η (Γαλλική) χύτρα καθρέπτης που προσθέτει κάθε δυό λεπτά ένα δάκρυ στην αντανάκλαση ενός σφιγμένου από τις χαρακιές προσώπου.
Ο ερωτευμένος έχει σαφή επίγνωση ότι περπατάει στο ίδιο δάπεδο με πριν, κάτω από τον ίδιο ουρανό και μαγειρεύει μια εξαίσια μπριζόλα με λάχανο στην καινούργια του χύτρα εμπρός στους ίδιους τοίχους με πλακάκια από τη Τοσκάνη που διάλεξε με όλη την υπερβολική και τότε, τηρουμένων των αναλογιών... προσήλωση. Αλλά....... !
Αγαπάει τόσο πολύ τον εαυτό του που αδυνατεί να συλλάβει το ενδεχόμενο να μην μπορεί και κάποιος άλλος να τον αγαπήσει έτσι. Ετσι πως ; Μα, ξέρετε, ΕΤΣΙ ! Χωρίς όρια, παράλογα σαν επιπόλαιος , παθιασμένα σαν τρελός, αφοσιωμένα σαν (καλο- πληρωμένος) υπηρέτης και άκριτα σαν (όψιμος) θαυμαστής.
Εκείνο που δίνει στο εγχείρημα έρωτας την τελειωτική του πινελιά αστειότητας είναι ο ρηχός τρόπος με τον οποίο συνήθως διαλέγουμε το ...θύμα. Μερικοί αρπάζουμε έναν ανύποπτο από το πλήθος την μέρα που οι ορμόνες μας φτάνουν στο κόκκινο. Άλλοι πηγαίνουμε και πέφτουμε πάνω στο είδωλό μας ενώ γνωρίζουμε ότι δεν έχει να μας προσφέρει καμία με καμία έκπληξη και μετά οικτίρουμε την σχέση που προκύπτει ως πληκτική. Αρκετοί επιμένουμε σε μιά αρχικώς καμένη υπόθεση μέχρι να βαρεθεί και να υποκύψει στις (όλο και πιο υπερβολικές) υποσχέσεις μας. Και μερικοί, οι πιό τραγικοί το κάνουμε απλώς για να τρίψουμε τον επόμενο στη μούρη του προηγούμενου.
Τις συνθήκες υπό τις οποίες διαλέξαμε τον μεγάλο μας έρωτα τις αφήνουμε πίσω ως σύννεφο λίγο μετά το πρώτο καλό κρεβάτι. Ένα καλό κρεβάτι, ακόμη και με την έβδομη προσπάθεια, μας είναι αρκετό για να εκτινάξει τις προσδοκίες μας στο ...άπειρο κι ακόμα παραπέρα. Ως νέοι σούπερμαν ορμάμε στο μέλλον μας το οποίο συνήθως ταράζεται και κάπου πάει να κρυφτεί.
Μη γελάτε καλοί μου... μη γελάτε. Γιατί δεν είναι ένα παιχνίδι. Είναι μια καλοστημένη μηχανή παραγωγής αδιέξοδων ο έρωτας.
Αλλά εδώ θα σας αφήσω να γράψετε... όχι όλα στο πιάτο. Πολύ θέλω να δω τις απόψεις σας πάνω στην σκοπιμότητα του έρωτα.
Φιλικά, με συγκαλυμμένες ερωτικές διαθέσεις, ο συνήθης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;