πάρε μια λυπημένη λέξη και κάνε την καλύτερη

   Hey Jude the Beatles ( take a sad word and make it better ) τι όμορφη και πόσο απαιτητική διαδικασία !

   Πρωί πρωί, το στόμα ενός αγγέλου, μου διάβασε αράδες Αντιγόνης, άλλης Αντιγόνης, αράδες δυνατές, διαδοχικούς αφορισμούς με εκλεπτισμένο σαρκασμό και πυροδότησε την αντίστασή μου στην παραίτηση. Ζω μια τραγωδία ; Ή απλά επιλέγω να ζω " μέσα σε μια τραγωδία " ;  Γιατί, ασφαλώς.... η τραγωδία είναι μια καταφυγή, έχει ένα επερχόμενο κακό που μας επιτρέπει να μυρηκάζουμε το αναπότρεπτο ως λύση.

  Το δράμα όμως ; Το δράμα δεν διαθέτει το προνόμιο της τραγικής έκβασης, υπαινίσσεται ότι πάντοτε, μα πάντοτε υπάρχει μια σχισμή διαφυγής. Δεν είναι μια πύλη εξόδου, έτσι λιλιπούτια όπως δείχνει στην αρχή.. Αλλά είναι μια σχισμή, μια πρώτη ελπίδα.

    Πάντα πίστευα στις σχισμές, το νερό τις βρίσκει στο βράχο και τις μετατρέπει σ' ολάκερα σπήλαια, ο ήλιος πάντοτε εξασφαλίζει για το φως του ένα κάποιο πέρασμα από την συννεφιά, κι εμείς κατόπιν την ονοματίζουμε αχτίδα και μας φτάνει , μας φτάνει μια για να νιώσουμε το ξημέρωμα έξω μας ... Μέσα ;  

    Μέσα στο σώμα μας , στην πλάτη καθενός από όλους εμάς, υπάρχουν διπλωμένα, τυλιγμένα σφιχτά για να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα, δυό δυνατά απολύτως λειτουργικά φτερά ! Κι όπως στις ξαφνικές μας μεγάλες λύπες, είναι τρείς οι φάσεις της διανοητικής επεξεργασίας μας ( άρνηση, θυμός, αποδοχή ) έτσι ακριβώς και στην ελπίδα που χτυπά την πόρτα μας ένα τυχαίο πρωί, είναι τρεις οι φάσεις ενός ..καθώς πρέπει καλωσορίσματος ... Μισάνοιγμα της πόρτας ( καχυποψία ) , ανταλλαγή συνθηματικών λέξεων ( ξύπνημα ενός οράματος ) και η καταλαγή των αντιστάσεων ( ορίστε να σας τρατάρω γλυκό του κουταλιού ) * . Κατόπιν αν είναι γερό το έμβρυο, γίνεται παιδί... το σώμα μας ξέρει και το παίρνει πάνω του.

   Και τότε γιατί προτιμάμε τη συνθήκη του θεατή μιας τραγωδίας από την αναμέτρηση με το δράμα ; Δε το ξέρουμε ότι πλαστήκαμε με φτερά, γι αυτό... Δε το ξέρουμε ότι η υπέρβαση είναι εν υπνώσει μέσα μας. Στην πλάτη δεν κοιτάζουμε ποτές ... Μάθαμε να κοιτάζουμε πίσω από την πλάτη μας , με μια βεβαιότητα ότι τα βήματα που ζυγώνουν κουβαλούν μια λυπημένη είδηση. Κι όπου να 'ναι ένα χέρι θα μας χτυπήσει ελαφρά τον ώμο για να στραφούμε για να αντικρύσουμε έναν άγγελο συμφοράς. Ποτέ μιας χαρμόσυνης είδησης.

   Μια φορά στις τόσες , ή απλά μια φορά σε όλη μας τη ζωή, σε τούτο τον σύντομο κύκλο αγωνίας που αναλογεί σε κάθε άνθρωπο, μας ακουμπάει στην πλάτη ένας άγγελος. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να στραφούμε, αντί να επιταχύνουμε το βάδισμά μας από τρόμο. Αλλά πρέπει να στρεφόμαστε πάντα, έχοντας την προσμονή, την προσ-ευχή, ότι κάποτες ο άγγελος θα είναι ενός καλού. 

     Θα μας πει μια φράση : 

    - Είναι (τ)ώρα για σένα, πλάσμα του Θεού... πάρε μια λυπημένη λέξη και κάντηνε καλύτερη. Κάντηνε χαρμόσυνη... 

     Δεν θα'ναι κρίμα, μια φορά στη ζωή μας, ένας τέτοιος άγγελος να μη μας προλάβει , και να γυρίσει να φύγει αποκαρδιωμένος ; Δεν θα'ναι ...μια τραγωδία ;

              _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

  *  Οι φτέρες στο δάσος περνούν από αυτές τις τρείς σύντομες διεργασίες αναγέννησης μέσα σε ένα πρωϊνό ! Ξετιλύγονται τεντώνονται κι απλώνουν υπέροχα σε τρεις ώρες. Έχεις δει το θαύμα ; Θέλω να πω, έχεις δείξει υπομονή να περιμένεις τρεις ώρες εμπρός σε μια διπλωμένη φτέρη ;