κάθε γάμος σε λευκά σεντόνια έχει τους όρκους στα μανταλάκια του

         θησαυρέ μου, είναι αυτό που ξεχείλισε πρώτο πρώτο με το που είδα τα πληκτράκια μου τα πρωϊνα συντροφάκια μου εδώ στον καινούργιο μου παράδεισο :

μια τόσο παλιά φωτό... της εποχής των ευχών

  Θα ακούω . Θα ακούω θησαυρέ μου, κι όταν θα δυσκολεύεσαι να βρεις τις λέξεις, σου υπόσχομαι να μένω σιωπηλός, να αφουγκράζομαι την αναμέτρησή σου με τα συναισθήματα, να αγγίζω πάρα πολύ απαλά τα μαλλιά σου και να περιμένω το στοματάκι σου να αραδιάσει τις επόμενες, λέξεις, εκπνοές, λέξεις, εκπνοές, με εκείνη την λαχτάρα που κάνει το κορμάκι σου να τρέμει μέσα στα χέρια μου, χέρια που τώρα θα είναι κισοί που λατρεύουν το δέντρο, θρέφονται από την υγρασία σου, αρπάζονται στις εσοχές σου για να ξανανέβουν, να φτάσουν πιο ψηλά, πιο πολύ στο φως, να κοιτάξουν τα πράγματα από εκεί που τα μικρά δεν τραυματίζουν το τοπίο και τα πραγματικά μεγάλα φαίνονται με όλο το σχήμα τους.

 Θα οσμίζομαι . Θα οσμίζομαι θησαυρέ μου τη μελαγχολία και την γαλήνη και τη λαχτάρα και την λύπη και το φόβο και την γλυκιά αναμονή και το λίκνισμα των ατέρμονων σκέψεων που από ταλαιπωρίες είθε να γίνουν και στους δυό μας ρότες για μικρά άσημα νησιά. Θα οσμίζομαι το μαλακτικό που έβαλε ο Θεός στην επιδερμίδα σου και ήταν τόσο δυνατό που άντεξε μέχρι να φτάσει η στιγμή μας.

 Θα γεύομαι . Θα γεύομαι τα χείλια σου θησαυρέ μου . Και θα μένω με αυτή τη γεύση όλη μέρα. Και θα την αποζητώ το βράδυ σαν την αλληλογραφία του μετανάστη, που ο ταχυδρόμος με ποδήλατο την φέρνει στο σπίτι στο χωριό και έχει μονοπάτια κακοτράχαλα να διασχίσει και , θα είναι ετέλειωτες οι μέρες, από αυτή την άποψη, από την σκοπιά κάποιου που μόνο ανυπομονεί και μόνο τσεκάρει μήπως τα ρολόγια του χάνουνε. Γιατί κάθε σούρουπο θα φεύγει ο ήλιος και θα φτάνει το ποδήλατο με τον ταχυδρόμο.

  Θα αγγίζω . Θα αγγίζω με ό,τι έχει αφή. Με όλα μου τα μέλη . Θα αγγίζω αχόρταγα όπως αγγίζει το μωρό το βυζί της μάνας του, πεινάει δε πεινάει, όπως αγγίζουν τα γατιά μου την μάνα τους, με όλο το πλαϊνό του κορμιού τους καθώς έχουν ορμήσει στη γαβάθα σαν ένα τρίο μπελκάντο και πίνουν. Πίνουν αλλά δε παραλείπουν να ακουμπούν, την στοργή σε ένα μάτσο πορτοκαλί τριχούλες.

  Θα κοιτάζω . Θα κοιτάζω  . Θα κοιτάζω :  τα μάτια σου . Τα μάτια σου θησαυρέ μου . Θα τα κοιτάζω.

  Καλως ήρθες στη ζωή μου ..ευθυμία της ψυχής μου .  

  Τώρα ξέρεις... γιατί ήταν άδειο ...