Η Άνοιξη του καθενός μας δεν ξεκινά την ίδια μέρα με τον τσαλακωμένο Φλεβάρη στο ημερολόγιο . Ημερολόγια, λευκώματα, τετράδια και πρόχειρα σημειώματα καλύπτουν όλη την επιδερμίδα μας από μέσα. Το κάθε σημείο του κορμιού μας αναγγέλλει την δική του Άνοιξη με δική του πρωτοβουλία. Το ίδιο κάνει και με το Χειμώνα.
Τα μόνα λόγια που αξίζει να γράφονται είναι εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας. Όταν σε τούτον τον ιδιόμορφο εσωτερικό πίνακα δε χωράει πλέον ούτε μια επιπλέον λέξη, δεν υπάρχει δεύτερος πίνακας άδειος καθαρός (όπως στα Αμερικάνικα Πανεπιστήμια) να τον σύρεις προς τα κάτω και να γράψεις κι άλλα. Και τότε ένα σημείο του κορμιού μας αποφασίζει να μας ξεφορτώσει. Και στέλνει το γραπτό του.
Σχηματίζεται ένα ποτάμι συναισθημάτων, Παράγονται φράσεις που είναι απολύτως κατανοητές. Και αναρτώνται εμπρός στα έκπληκτα μάτια μας με τρόπο που δε μπορούμε να παρακάμψουμε.
Αναλόγως του χαρακτήρα σου, τα υπόλοιπα είναι μια διαχείριση. Το σώμα έχει πει την αλήθεια του. Ούτε που το ενδιαφέρει πλέον , η εκ των υστέρων ορμήνια σου .
Κάθε φορά που με ρωτάνε τι κάνω , απαντάω, όλα καλά ευχαριστώ. Κάθε φορά που με ρωτάω τι κάνω απαντάει το κορμί μου. Δεν το έχεις νιώσει ; Φυσικά.
Μερικές φορές η Άνοιξή μου συμπίπτει. Με τον τσαλακωμένο Φλεβάρη στο ημερολόγιο, ναι ...
Φέτος, για παράδειγμα.
