serial number ##wannabeinlove2alone1smaller## unsafecourier
Έγινε κάποτες ένα αντάμωμα κόντρα στις πιθανότητες. Εκείνος της άνοιξε την πόρτα και εκείνη κάθισε κολακευμένη στο κάθισμα του συνοδηγού για μια πρώτη διαδρομή. Διαλέχτηκε ένα μπαράκι, επιλέχθηκε ένα γωνιακό τραπεζάκι, επιμελήθηκαν σειρές από λέξεις, υπονοήθηκαν ευχές, ομολογήθηκαν εμπόδια και δόθηκαν αμοιβαίες υποσχέσεις να εδραιωθεί κατ΄αρχήν μια ελπίδα. Έτσι δεν είναι όμορφα ;
Εκείνος ένιωσε απόλυτα καθαρά ότι πρέπει να πάψει να εξωραϊζει ό,τι του πρόσφεραν και να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία. Είχε ένα τρεμόπαιγμα στο στομάχι, ένα στο νεφρό, ένα στο λαιμό του, ένα μικρό προσεισμό στον πούτσο του κι ένα φιόγκο στο μυαλό του γύρω από μια προσεχή σειρά προσεχτικά διαλεγμένα τριαντάφυλλα. Θα τα πρόσφερε ένα ένα για να δίνουν εκείνη την ντελικάτη πινελιά στα ξεκάθαρα αισθήματά του. Ήθελε να ζήσει με ένα τέτοιο πλάσμα. Ποτέ , ποτέ δεν θέλεις να ζήσεις μονάχα με το συγκεκριμένο, δοκιμάζεις ωστόσο όταν αισθανθείς ότι οι δυνατότητες είναι ανώτερες σε δύναμη από τις άμυνες που έχεις μάθει να συμβουλεύεσαι.
Εκείνη , άκουσε ένα σενάριο από έναν "φυσιολογικό" άνθρωπο. Του περιέγραψε τις δικές της στέρεες προϋποθέσεις όπως κάνει πάντα εκείνος που είναι "πάνω στο άλογο". Του είπε ( φυσικά ) ότι βασικά είναι εντάξει και με την πιθανότητα να μην συντροφευθεί ποτέ ξανά στη ζωή της. Είχε ωστόσο ένα ξεσηκωτικό ερωτηματικό στο στομάχι της, ένα στο στήθος, ένα στο περίεργο γυναικείο μυαλό της κι ένα μέσα στο εσώρουχό της. Εφόσον η πρόταση ερχόταν από έναν "φυσιολογικό" άνθρωπο θα ήταν αυτοκτονικό να πει κατευθείαν όχι. Πάμε και βλέπουμε.
Πέρασε καιρός και μετά ξαναπέρασε καιρός. Το σενάριο επαληθεύτηκε με τον θετικότερο τρόπο που θα μπορούσε ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον κόσμο να ονειρευθεί. Ήταν μια απίθανη σχέση. Είχε τον σεβασμό και τη σοφία της ηλικίας των, είχε άφθονα τριαντάφυλλα προσεχτικά διαλεγμένα και χωρίς την φθίνουσα ποιότητα που δείχνει διαχειριστική νοοτροπία, είχε τις ευλογίες όλων των αγαπημένων τους προσώπων που παρακολουθούσαν και την αποδοχή των παιδιών που είχαν και οι δυό από ένα 1ο γάμο. Εκείνος άρχισε να αγχώνεται από την έλλειψη εξέλιξης κι εκείνη από την απειλή μιας εξέλιξης.
Πέρασε καιρός και μετά ξαναπέρασε καιρός. Το ζήτημα έχασκε κάτω από τα πόδια τους σαν ρήγμα οριοθετημένο έτσι ώστε να μην πέσεις κατά λάθος. Υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι δε θα προξενήσει σεισμό αλλά μικρές ακολουθίες από τριξίματα κάτω του 1.5 ρίχτερ. Μια μέρα, από τις απλές που ξημερώνουν συνεχώς ήρθε το βουητό, η κυρίως δόνηση και η ανεπανόρθωτη βλάβη , όλα σε λίγες στιγμές. Ο χρόνος είναι ένα πολύ ακαθόριστο μέγεθος. Ένα λεπτό δεν είναι το ίδιο με το επόμενο, θέλω να πω ως βίωμα.
Εκείνος ένιωσε απόλυτα καθαρά ότι πρέπει να πάψει να εξωραϊζει ό,τι του προσφέρονταν, ότι δεν είχε περιθώρια να ξετυλίγει αλλεπάλληλα σελοφάν και αλουμινόχαρτα πριν την κατανάλωση συναισθημάτων που στη βάση τους είναι απλά, αρχέγοννα αποθηκευμένα σε κάθε πλάσμα και άμεσα διαθέσιμα. Ήταν σα να ήξερες την απάντηση και αντί να την έχεις στην άκρη της γλώσσας σου να πρέπει να βάζεις καθετήρα και να την τραβολογάς έξω, από τα βάθη του οισοφάγου. Είχε βαρεθεί να προθερμαίνει για νύχτες και νύχτες από την βαθειά τους κατάψυξη ερωτικές πρωτεϊνες ή απλά να λέει δε γαμιέται και να αρπάζει μια χούφτα παγάκια για τους κροτάφους του. Ήθελε την απλότητα που σου προσφέρει μια δροσερή μπύρα μέσα από την πόρτα του ψυγείου. Αρπάζεις, ένα τσαφ, πλησιάζεις το στόμα, έχεις ήδη αφρό στα χείλη.
Εκείνη ένιωθε έναν κόμπο στο στομάχι, έναν στο νεφρό, έναν στο λαιμό, έναν στο αιδείο κι έναν φιόγκο από κόκκινη κορδέλλα γεμάτη ίχνη από κακοτυπωμένες καρδούλες στο ιλουστρασιόν κουτί δώρου, μέσα στο οποίο αισθανόταν παντελώς απαραβίαστο τον προσωπικό της χώρο. Κάθε νύξη για πρόοδο στη σχέση τους ήταν σαν ένα λάθος τριχωτό χέρι που τραβολογούσε να ανοίξει τη συσκευασία. Θεωρούσε ωστόσο ότι είναι απολύτως αγενές να μην αναγνωρίζει κανείς τη χαρά του να κρατάει στα χέρια του στα καλά του καθημένου ένα τόσο εντυπωσιακό κουτί. Το μόνο που θα έπρεπε να νιώθει κανείς, θα ήταν, την απόλυτη μαγεία που απλώς είναι καθ' οδόν. Πάμε και βλέπουμε.
Εκείνος κι εκείνη συνεταιρίστηκαν για να καλύψουν τις τρέχουσες συναισθηματικές απαιτήσεις τους για ένα τόσο μακρύ και ταυτόχρονα τόσο βραχύ διάστημα, που επέτρεπε στον καθένα από τους δυό να έχει μια γραμμή υπεράσπισης για τα πεπραγμένα του. Για εκείνον έμοιασε αιώνας και για εκείνη ένα δίμηνο. Η αλήθεια ήταν ότι σχετίστηκαν για λιγότερο από τέσσερα χρόνια. Ύστερα εκείνος αποχώρησε σιωπηλά.
Και τι να έκαμνε ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;