"μείνε στη γλύκα των πραγμάτων"
Οι πενιές μας με τον Νίκο χθες με πότισαν με μια γαλήνη που επηρρέασε τον ύπνο μου. Έτσι, όταν πρωτοκοίταξα το ρολογάκι του κομοδίνου ήτανε 9:30 και ο ήλιος είχε θρονιαστεί στο στερέωμα. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι οι γάτες μου απ' όξω θα είχανε γίνει έξαλλες ( οι γάτες, κι όχι μόνο, εκμεταλεύονται τους ενοχικούς άντρες ). Κι έτσι, έριξα κάτι πάνω μου, ποτέ δεν αδιαφορώ πως θα με αντικρύσουν πρωί πρωί και έσπευσα με την τροφή τους στην αυλή . Εκεί ήτανε, καθόλου έξαλλες και πολύ συνεργάσιμες.
Με τις πρώτες βαθειές αναπνοές μου ξεφύγανε, αναστεναγμοί. Ξαναγέμισα το στέρνο μου αέρα, το ξαναγέμισα και μετά, το ξαναγέμισα. Θυμήθηκα στις εκπνοές την Στέλλα * και γέλασα πλατιά. Μου πείραξε την προσέγγιση που είχα στη λειτουργία της ανάσας. Η Τοπαλίδου ανέπνεε με τη "δομή" που έχει ένα συμφωνικό έργο : Εισπνοή , με το κύριο "θέμα" της σύνθεσης, εκπνοή με διαρκείς παραλλαγές πάνω στην ίδια κλίμακα, επόμενη εισπνοή με πρωταγωνιστή τον βιρτουόζο, εκπνοή με επανάληψη του κύριου μουσικού θέματος και σειρά ήχων θριαμβικών που σου έδιναν την άδεια να απολαύσεις ένα φινάλε απρόσμενο ... Ένα χασμουρητό πολύ ευγνώμονος πλάσματος και πάρτην κάτω ανάσκελα ! ( είχαμε στρωματάκια ) . Ήταν η πρώτη φορά που ορέχτηκα γυναίκα όχι επειδή είμαι μερακλής αλλά έτσι, να την είχα να την ακούω να εκπνέει, να χασμουριέται και να πέφτει για έναν ύπνο με χαμόγελο. Θα την άφηνα να κοιμάται σαν τις γάτες.
Πληρότητα λοιπόν, εκεί το πρωί στην αυλή μετά από ένα διήμερο καταιγίδων, ο ήλιος ζέστανε το κορμί μου και δεν ήθελα να κουνήσω ρούπι. Ήξερα ότι δεν ήθελα να είμαι πουθενά αλλού. Ήταν μια απόλυτη εμφάνιση της γλύκας των πραγμάτων .
Είναι λιγάκι αμήχανο να κοντοστέκεσαι στις στιγμές αυτές και να μην κάνεις τίποτε απολύτως. Όσο έτρεχα την επιχείρηση μου, ήταν αδιανόητο. Το έκανα μονάχα σαν είχα μουσαφιραίους με γλυκά. Είμαι γλυκατζούρης εξ απαλών ονύχων. Είναι πάντα αμήχανο να αφιερώνεις σ αυτές τις στιγμές τον χρόνο που χρειάζονται για να σε γεμίσουν ενέργεια. Να πάρεις ας πούμε το κουτί με τις πάστες, να κοιτάξεις γύρω πού θα αράξεις, να το αφήσεις στο τραπεζάκι δίπλα, να βολέψεις τα μαξιλάρια στην πλάτη και να σηκώσεις τα ποδαράκια σου σταυροπόδι, να φέρεις στην αγκαλιά σου το αντικείμενο των πόθων, να σώσεις με τρόπο την κορδέλα που ήδη ξέρεις σε ποιό σταμνί ταιριάζει φιόγκος, να μυρίσεις το κουτί κλειστό, να το μισανοίξεις και να το μυρίσεις μισάνοιχτο, μετά να αφήσεις τα μάτια σου να χορτάσουν εκείνο το θέαμα, να χορτάσουν εκείνο το θέαμα που ανοίχτηκε και να περιμένεις μέχρι να νιώσεις μές στο στόμα σου τον απόλυτο πόθο. Η αναμονή, η αναμονή, ανήκει δικαιωμάτικά στη μικρή οικογένεια των πραγμάτων που έχουν αστείρευτη γλύκα.
Εγώ, αφού με ξέρετε πλέον, πάντοτε το σεξ ( ΠΕΡΙ ) γράφω. 😏
* Η ανύποπτη κυρία Στέλλα Τοπαλίδου είναι εκπαιδεύτρια της μεθόδου Feldenkrais στη Θεσσαλονίκη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;